Waarom is de ene diefstal de andere niet?

Een ontslag op staande voet is een uiterste middel. De werknemer heeft per direct geen inkomsten meer en kan evenmin aanspraak maken op een WW-uitkering. Er gelden dan ook zware eisen aan een ontslag op staande voet. Zo moet er sprake zijn van een dringende reden. Diefstal is een van de mogelijke redenen. Indien een werknemer de inhoud van de kluis steelt, dan zal deze diefstal al snel kwalificeren als een dringende reden voor een ontslag op staande voet.
Diefstal van producten van (zeer) geringe waarde komt ook geregeld voor, een zogenaamd 'bagateldelict'. Niet altijd wordt deze diefstal als een dringende reden aangemerkt. Veelal was het daarbij doorslaggevend dat de werkgever beleid volgt dat diefstal niet wordt getolereerd en dit beleid ook consequent toepast.
In de rechtspraak lijkt sprake te zijn van twee benaderingen. In de strenge benadering geldt: diefstal is diefstal. Doorslaggevend is dan dat de werknemer kennelijk niet helemaal te vertrouwen is, ook al heeft hij maar iets van lage waarde meegenomen. Komt de diefstal vast te staan, dan is sprake geweest van een rechtsgeldig ontslag op staande voet. Daartegenover staat de minder strenge benadering, waarin veel waarde toekomt aan de persoonlijke gevolgen voor de werknemer van het ontslag op staande voet. Zijn de gevolgen van het ontslag (te) groot, dan zal de rechter de dringende reden niet aannemen en het ontslag op staande voet vernietigen.