Okay, gentlemen. Nu wij nog even. Voordat het weer verdwijnt in de zee van ander nieuws. Voor mij lees je dit met je maten in de kroeg, of waar je je ook op je gemak voelt. Ik schrijf het, niet om politiek correct te zijn of iets dergelijks, maar gewoon omdat we wat te doen hebben. Ten behoeve van onze vrouwen, dochters en vriendinnen. 

Waar gaat het om? Simpel. Over waar het de laatste dagen veel om gaat. De veiligheid van onze vrouwen en dochters op straat (en op het werk). En niet alleen die van onze dochters en vrouwen, maar om de veiligheid van vrouwen en dochters in het algemeen. Hebben wij mannen hier nog iets te doen dan? Ja. Natuurlijk. 

Allereerst nog maar eens met vrouwen, vriendinnen en dochters praten over wat ze meemaken aan intimiderende opmerkingen. En merken hoe anders de straat daarvan wordt. Dit om ons mannelijk bewustzijn te vergroten, want het is altijd lastig om je te verplaatsen in dingen die je niet zelf meemaakt. Dan is er het klimaat waarin de grenzen zodanig verschuiven dat grensoverschrijdend gedrag in een grijs gebied terecht komt.

Dan snappen dat het geen 'verzuurd feminisme' is als vrouwen niet blij worden van grappen. 'Ze moet niet zo zeuren, het is een grapje' is dan zo ongeveer de naarste reactie die je geven kan. Daar moeten wij mannen elkaar meer op aanspreken. En dit is te leren, weet ik uit eigen ervaring.

Ik ben niet vromer dan de paus, ik heb hier ook daadwerkelijk dingen in moeten leren. Ik ben opgevoed in een traditionele setting, mijn vader was officier, mijn moeder had gymnasium kunnen doen, maar ze werd door haar tijd in een huishoudelijke rol gedwongen. Ik zie haar nog voor me, tussen drie wassen door en ons, haar jengelende kroost, Sartre en de Beauvoir lezen, sigaret schuin in de mond (ik spreek over 1965, toen iedereen nog rookte).

De laatste 50 jaar heb ik gezien hoe vrouwen zich een heel stuk hebben ontworsteld aan hun verplichte 'gevangenissen'. Maar de emancipatie moet, zo hebben we de afgelopen tijd gezien, verder gaan. En daar hebben wij mannen iets te doen. Vrouwen niet zien als objecten, als 'de zwakkere sekse', als uiterlijke schoonheden zonder verder te kijken dan dit uiterlijk, als hulpeloze wezens die gered moeten worden of als mensen die je gemakkelijk op een lager salaris zet dan mannen, ondanks dat ze het zelfde werk doen.

We moeten daar elkaar op aanspreken. Niet iedere man, weet ik, vindt dit leuk. Maar het gaat even niet alleen maar om zijn 'leuk'. 'Leuk en veilig' moet niet alleen leuk en veilig zijn voor een klein groepje, maar voor iedereen. Ik schreef hier al over in mijn boek 'Mannen en/of vrouwen' in 2017.

De angst om voor 'verwijfd' te worden gehouden, of schijnheilig of hypocriet of politiek correct, soms ook gewoon de angst om de sfeer te bederven, weerhoudt veel mannen ervan om zich hierover uit te spreken. Ook is er de biologie, die mannen wat minder scherp maakt op dit punt, omdat mannelijke seksualiteit bij velen nu eenmaal worstelt met ethiek, maar onze natuurdriften mogen nooit een eindhalte zijn, en zeker niet als ze tot onveiligheid en intimidaties leiden. Laten we het als mannen daar eens wat meer over hebben.