Kan een franchise-overeenkomst als arbeidsovereenkomst gezien worden?

De 'Franchise-overeenkomst' is niet in de wet omschreven. De wet ziet een franchise-overeenkomst als een 'gewone' overeenkomst. Dat betekent dat men in alle redelijkheid mag afspreken wat men wil. Dat ligt anders bij het begrip 'arbeidsovereenkomst'. Daarbij wordt niet door betrokken partijen, maar door de wetgever bepaald wanneer een overeenkomst als arbeidsovereenkomst moet worden aangemerkt. Volgens de wet is een overeenkomst in beginsel een arbeidsovereenkomst als men zich heeft verplicht in een bepaalde gezagsverhouding persoonlijke arbeid te verrichten en men daarvoor een beloning ontvangt. Voor die kwalificatie is niet alleen de (oorspronkelijke) bedoeling van partijen, maar ook de feitelijke uitvoering van de overeenkomst van belang.
Soms is de grens tussen arbeidsovereenkomst en franchise-overeenkomst feitelijk onduidelijk. Werkzaamheden die vroeger in loondienst werden uitgevoerd, worden tegenwoordig niet zelden door middel van een franchise-overeenkomst met 'zelfstandigen' uitgevoerd. Veel voorkomende voorbeelden daarvan zijn te vinden bij dienstverleners en (post)bezorgers. Fiscus en UWV kunnen dan stellen dat wat partijen als franchise-overeenkomst hadden bedoeld in feite een arbeidsovereenkomst is. Dat kan grote gevolgen hebben. De franchisenemer doet er daarom verstandig aan op voorhand om een verklaring zelfstandige (VAR-verklaring) te verzoeken bij de belastingdienst. De franchisegever doet er verstandig aan zijn franchise-overeenkomst dusdanig in te richten dat deze niet als arbeidsovereenkomst kan worden aangemerkt en deze op voorhand te laten toetsen door UWV en belastingdienst.