In een kantoortuin niet ver hier vandaan schuift manager Chris aan bij de wekelijkse management teamvergadering. Chris is een beetje moe van die vergaderingen. Hij ziet ze als profileerpodia. Zelf is hij een denker, die ervan houdt besluiten te nemen na een korte periode van wijs beraad. Maar in zijn team (van vormers) zitten wat haantjes en hennetjes die van alles impulsief door elkaar roepen. Zelden komt er iets constructiefs uit die vergaderingen, hoewel iedereen het over 'actie' en 'daadkracht' heeft. De voorzitter grijpt niet voldoende in, vindt Chris. Dus heeft hij zelf een oplossing bedacht.

In een kantoortuin niet ver hier vandaan schuift manager Chris aan bij de wekelijkse teamvergadering. Hij knikt vriendelijk, legt zijn laptop open, en zet dan… een noise-cancelling koptelefoon op.

Zijn manager fronst. “Ehm… mag ik vragen wat je doet?”

“Ik observeer,” zegt hij.

“Observeert?”

“Ja. Jullie lichaamstaal. Jullie hebben me immers geleerd dat 80 tot 90% van communicatie non-verbaal is. Dus ik luister niet meer, ik kijk liever.”

Er valt een stilte. De manager herpakt zich.

“Maar je bent wél lid van dit team. Je hebt input.”

“Die wordt zelden gevraagd,” zegt de medewerker. “Maar je frons net sprak boekdelen.”

In één klap legt hij de absurditeit van veel vergaderingen bloot. We wíllen betrokkenheid, maar dempen eigenzinnigheid. We geven communicatiecursussen, maar luisteren zelden echt. En als iemand dan de letter van de training volgt — door niet te luisteren en alleen te kijken — zijn we verontwaardigd.

Misschien moeten we niet vragen waarom iemand een koptelefoon opzet, maar waarom hij dat nodig vond. De kans is groot dat de rest van het team al maanden met een onzichtbare versie op zit.