De kennismaking met de nieuwe directeur

Maartje, medewerker bij een vrouweninstituut en vol ambitie, is al snel een illusie armer. Een dictatoriale directeur, ruziënde bloedgroepen, oude meisjes versus jonge vrouwen, old girls networks, bureaucratie en opportunisme pur sang, vergallen haar leven en spirit.
Roman in de vorm van een feuilleton over een wereld waarin geschreeuw, gesis en gemanipuleer de entourage van een werkdag vormen en vrouwelijk leiderschap een mythe blijkt.

Alle medewerkers hadden zich verzameld in de vergaderruimte. De nieuwe directeur zou zich voorstellen. Het zalmkleurige tapijt, een half jaar eerder gelegd bij de verhuizing, zat onder de vlekken. Niemand die er meer acht op sloeg. Dalmatiër-tapijt noemden Marije en Josefien het, de jongsten van het instituut.

Lusteloos zetten de Annies, zoals Maartje de bibliotheekmedewerkers noemde, zich aan tafel. Alsof ze onder de dope zaten. De Annies kwamen naar kantoor voor het opbergen en archiveren van BFM, Belangrijk Feministisch Materiaal. Zo werkte men in het instituut al zestig jaar. Zoals de kantoorkolossen aan de rand van stad volstroomden met voornamelijk mannelijk kantoorvolk, zo gingen de Annies naar het vrouwenbureau voor het vastleggen van vrouwenhistorie. Vastgeroest in hun rol en leven, Niemand die er acht op sloeg. Niets om je zorgen om te maken.
De Bernadettes waren zelfbewuster. Noodgedwongen hadden zij zich moeten voegen bij de Annies. Onder het mom van efficiency, het creëren van meerwaarde en andere managementtaal, werden fusies gesmeed en werd de gesubsidieerde wereld gesaneerd. En dus moesten de Bernadettes van het Women’s Right Watch Institute naar Amsterdam. Nog steeds kwaad dat ze hun mooie kantoor in Utrecht hadden moeten verlaten voor zoiets sufs als het Annie-archief.

“En we hebben gedeeld ouderschap over de poes.” De ingestudeerde afsluiting van de introductie van Trudy, zoals de nieuwe directeur heette, moest grappig zijn. De verzamelde medewerkers glimlachten glazig, echte informatiejunks waardig.
Trudy voldeed volledig aan het beeld van een feministe uit de Tweede Feministische golf, vond Maartje. Rood geverfd stekelhaar. Een leren rugzak naast haar en een vouwfiets. Hoe kan het dat je vrouwen herkent aan hun coupe en accessoires? Botox is niet belangrijk, concludeerde ze. Het is hoe je haar zit en wat daaraan niet verandert vanaf moment dat je achttien bent. Net zoals de blauwspoeling typerend was voor oudere brave provinciale huismoeders geboren rond 1925, was de henna toch echt nog bon ton binnen feministische kringen, vrouwen geboren tussen 1945 en eind jaren vijftig, zo moest ze vaststellen. Al dan niet met stekeltjes.

Zou zij later ook te herkennen zijn aan haar geboortejaar 1980? Wat is echt jaren negentig? Geblondeerd stijl haar terwijl het eigenlijk niet meer kan? Of zie je dat achteraf pas? Ze nam zich nu onmiddellijk heel alert te blijven op wat cool was. Voor je het weet ben je een oude muts zonder dat je het weet. En het ergste dan nog, je denkt dat je er nog heel goed mee door kan. Dat was duidelijk te zien aan Trudy. Gelijk even polsen vanmiddag bij Caatje, haar vriendin en personal shopper van beroemdheden.
“Gedeeld ouderschap over de poes,” dacht ze. Van wie was ze dan gescheiden? Was Trudy lesbisch? Die vraag durfde niemand te stellen. Dat zou maar op discriminatie lijken. Was ook zogenaamd niet relevant, zeker niet in een Vrouweninstituut. Dat de vorige directeur het een keer uitgilde bij haar hakken, was kennelijk geen discriminatie dacht Maartje. Ze had de mond vol over diversiteit, maar rode nagels en echte hakken was not done. Maar maak maar eens duidelijk aan de feministische goegemeente hoe het zit met hakken. Toen al had Maartje beter kunnen weten. Hoe kon het dat ze hier verzeild was geraakt?

Het curriculum vitae van Trudy maakte indruk en snoerde iedereen de mond. Het leek allemaal goed te komen met het Vrouweninstituut. “Verenigde Staten, Europese Unie, Universiteit” ving Maartje op. Het was niet goed te volgen, Trudy praatte zacht en snel. Haar presentatiestijl behoefde duidelijk aandacht. De Annies zakten dieper in hun afwezigheids-trance door het praten van Trudy. Meditatief bijna, als je tenminste niet probeerde te letten op wat ze zei. In praten zou Trudy goed blijken. Veel praten. Doodpraten. En doodzwijgen, dat ook. Maar dat werd veel later pas duidelijk.

“Hoe zijn de contacten in Den Haag?” durfde Meike nog te vragen, een jonge kritische beleidsmedewerker, een van de Bernadettes. Het instituut was bijna failliet. En geld kwam alleen vanuit het ministerie, ‘Den Haag’. Trudy antwoordde beleefd maar afgemeten. Als je goed oplette, zag je iets trillen in haar opgeblazen gezicht. Niemand die er verder op door durfde te gaan.

Na afloop was het oordeel snel geveld. Roos, de enige andere medewerker bij het instituut van net dertig jaar, had meer dan twaalf kleuren in haar outfit geteld, de panty meegeteld. “Hoe krijgt ze het voor elkaar? Die schoenen! Jezus dat die nog bestaan!”
“Maar erger, wat zei ze nu helemaal?” riep Meike. "En weet jij nu waarom ze zo snel weg kon van de Universiteit Groningen? Dat is toch vreemd? Zou ze soms gefraudeerd hebben?”
“In ieder geval zijn ze blij dat ze daar opgehoepeld is,” zei Iris, van dezelfde generatie als Trudy en met ‘bijzondere contacten’.

Alle hoop op vernieuwing van Maartje, was direct de grond in geboord. Zij was eerder aangetrokken om leven te brengen in het ingeslapen instituut. De aanstelling van Trudy was een feit. Niets meer aan te doen. De oldgirlsnetworks hadden hun best gedaan. Want daar was ze ondertussen achter gekomen. Die hadden net zo veel macht als de oldboysnetworks

Ze zou vanavond direct haar Linkedinprofiel oppoetsen. Zo snel mogelijk wegwezen hier.