Stront aan de knikker

Lehman Sisters ruling a better world? Maartje weet beter. Een dictatoriale directeur, ruziënde bloedgroepen, oude meisjes versus jonge vrouwen, ‘old girls networks’, bureaucratie en opportunisme pur sang, vergallen haar leven en spirit.
Roman in de vorm van een feuilleton over een wereld waarin vrouwelijk leiderschap een mythe blijkt en Maartje een Kenau in de ware zin?

Al snel zou het managementteam van het instituut tachtig procent van de tijd bij elkaar zitten. Om met elkaar eindeloos door te akkeren waar men individueel geen verantwoordelijkheid voor durfde te dragen. En vooral, om mogelijke complotten tegen het instituut de kop in te drukken. ‘Vergaderen is voor de fantasielozen’ had ze ooit gelezen bij Reve. Jammer dat Reve niet in de collectie van het instituut zat. Die man zou de dames nog eens met de koppen tegen elkaar kunnen slaan, dacht Maartje.

In de ogen van Trudy had iedereen het op het instituut gemunt. De communicatie hierover ging 24/7 door. Per mail, per sms en what’s app. Alsof het ging om een Tweede Ardennenoffensief in de Tweede Wereldoorlog. Maar in werkelijkheid ging het om een conceptmail naar een Belangrijk Persoon in de strijd van het instituut met commissies, verenigingen en besturen. En van Generaal Patton had men uiteraard nog nooit gehoord, laat staan van zijn visie op leidinggeven. Dan zou men hebben kunnen weten dat loyaal zijn aan je soldaten, het eerste is wat je moet doen als generaal in oorlogstijd. Trudy draaide het om. Maartje wist dat ze overdreef, maar de onzinactiviteiten gingen haar steeds meer tegenstaan. Waar deed ze het allemaal voor?
Ze had die ochtend al zes sms-jes ontvangen en ze wijselijk genegeerd. Ze wilde nog even niet haar humeur laten verpesten met gekrakeel tussen directieleden die elkaar niet konden luchten of zien. Sinds Trudy was het aan de orde van de dag. En dat had niets met de fusie te maken. Dat was een mooie dekmantel voor gedrag van een vrouw die van geweld houdt. Verbaal geweld verpakt in zilverpapier. Dat wist iedereen. En iedereen hield zijn mond. Vooralsnog.

Maartje nam zich heilig voor zich vandaag te focussen op inhoud, en zich niet mee te laten sleuren in het upgraden van de underdog positie van Trudy, de medewerkers en instituut. Maar ze had haar jas nog niet uitgedaan, of het “heb je even?” klonk al weer. Trudy stond achter haar. Hoe kon het dat een neutrale term alleen nog maar stront aan de knikker betekende? Binnen twee minuten na binnenkomst zat ze weer in het Glazen Hok.
“Heb je de reactie van Appenlootje al gelezen? Ik heb hem je al gesmst vanochtend. En mijn reactie erbij. Het is ongehoord wat er nu weer gebeurt.” Trudy deed alsof ze leed, maar ze genoot. “Nog niet gezien?”
De mails met de vrouwen uit de werkgroep van prof. dr. Appenlootje waren Maartje in de cc-diarreestroom gisteren al bekend geworden. Op hoge toon werden posities ingenomen en werd er lieflijk gevochten. Het ‘ik moet je teleurstellen’, ‘ik ben verrast’, ‘ik ga ervanuit dat je mijn naam niet zult noemen’, ‘ik heb hier vooraf geen toestemming gegeven’ kon Maartje ondertussen al dromen. Copy and paste was speciaal voor Trudy uitgevonden, dacht Maartje.

Het eerste Conflict van Vandaag ging over het feit dat Appenlootje het had gewaagd geen persoonlijke uitnodiging te sturen aan Trudy in verband met het honderdjarig jubileum van de Vereniging Vrouwen en Wetgeving. “Ik heb hier de notulen en daaruit blijkt dat wij uitgebreid hebben stil gestaan welke directieleden van welke instituten en organisaties persoonlijk zouden worden uitgenodigd. Persoonlijk! En nu vind ik een algemene uitnodiging, zonder zomaar tussen de kranten!” Haar stem stond al weer in de derde versnelling. Zachtjes, doch veel toeren makend. Doorschakelen was er niet bij. Het praten van Trudy werkte als opium. Je gaf het al snel op een tegengeluid te geven.
Maartje werd afgeleid door de tanden van Trudy. Wat zat daar nu tussen? Gek dat ze wel haar lippen gestift heeft en dat niet heeft gezien. En waar had Trudy in godsnaam die rok vandaan? Ze leek op zo’n Aeroflotstewardess uit een tv serie van lang geleden.
“Maartje!” Maartje schrok wakker uit de ochtendmantra.“Kun je alsjeblieft zorgen dat ik zo snel mogelijk nog een aparte uitnodiging krijg? Ik zal het uiteraard ook zelf aankaarten in de volgende stuurgroep. Maar ik wil dat ook jij in de werkgroep duidelijk maakt dat het not done is om mij als directeur niet persoonlijk uit te nodigen, terwijl wij zulke belangrijke leenovereenkomsten hebben. Ik zie dat als een uitdrukkelijke taak van jou! Kun je daar alsjeblieft je counterpart van Appenlootje direct over informeren? Het heeft hoogste prioriteit. Nu!” Graag, dacht Maartje. Nu weg. Ze stond in de deur om weg te gaan, aan het werk.
“En nog iets. Je weet, ik heb vanmiddag ook Stuurgroepvergadering.”
Maartje wist heel goed wat dat betekende, stuurgroep Vrouwen en Alfabetisering. Dan was Trudy als een dolle stier in de arena. “De vorige keer is afgesproken dat ik de tentoonstelling zou openen. Maar in het concept-programma dat ik nu heb, word ik niet vermeld. Dat verrast mij Maartje! Hoe kan het dat de werkgroep dat niet overneemt? Wat is daar niet goed gegaan?”

De Stuurgroepvergadering Alfabetisering was het tweewekelijkse rituele gevecht met directeuren van het Mountaininstituut, bestaande uit louter mannen. Trudy kon de mannen wel schieten. En vice versa. Mannen houden niet van vechtende vrouwen die denken dat ze achtergesteld worden. Eigenlijk niemand houdt ervan. Zou Maartje dat Trudy eens duidelijk maken? Dat zou nog eens een adviesje van een communicatie-adviseur waardig zijn. De tijd van strijd is lang geleden. Maar wilde Maartje dat gevecht wel aan?

“En iets heel belangrijks Maartje, hoe kan het zijn dat je nog geen verslag hebt gemaakt van de werkgroep? Je weet dat het Mountaininstituut liever zonder ons verder zou willen, je kent het politieke spel, en het is mijn taak om te zorgen dat ons instituut goed wordt geprofileerd. De wijze waarop jij communiceert is echt onvoldoende.” Werd het spel niet extern gewonnen, dan werden de pijlen intern gericht. Want een dag niet gevochten, is een dag niet geleefd. Maartje had er helemaal zin in vandaag.