Dirty Stuff

“Iris, vertel mij nu alles over the dirty stuff.” Iris stond al buiten een sigaret te roken. De Heidag was eindelijk afgelopen. Wijn maakte veel goed nu. Vanuit haar ooghoeken zag Maartje dat Anna en coach-Klaas een selfie namen. “Jezus wat doorzichtig. Even laten zien dat je op goede voet bent met een coach van een bekend bureau”, zei Iris.
Anna kickte op publiciteit. Ooit had ze iets gezegd dat Maartje nooit vergeten was. “Wij zullen er nooit bij horen”. Ze bedoelde de elite, de mensen die het voor het zeggen hebben.
Maartje had er toen niet verder over nagedacht. Maar het typeerde Anna, als meisje voor dag en nacht altijd in de weer voor Trudy. Komend vanaf het platteland werkte ze iedere dag tien kilometer heen en tien kilometer terug naar school af. En nog steeds hield ze van tegen de wind in fietsen, niet te verwarren met werklust. ‘Daar zit iets heel vreemds aan’ dacht Maartje.
Op de Heidag was duidelijk geworden dat met argumenten en discussie bij Trudy niets te halen was. Subtiele en beleefde intimidatie was het antwoord op alles. Niemand die er de vinger op kon leggen. Maartje bestelde nog een witte wijn. “Zo kunnen we toch niet door. Het is niet meer dan tiranniseer en heers. En die enorme zelfingenomenheid! En dan godverdomme nog die Kerstkaart die nu circuleert. Waarom heb je daar niets aan gedaan Maartje?” antwoordde Iris.
“Even niet de Kerstkaart nu Iris, ik weet het, het is een verschrikkelijk ding, maar ik kon ze er echt niet van af houden.”
Het einde van het jaar naderde en het MT had een Kerstkaart bedacht waarin het jaarthema niet mocht ontbreken. En dat betekende een foto met de dames van het instituut onder de Kerstboom met een tekst als ‘samen sterk voor einde seksuele dwang’ . Alsof Maria nooit onbevlekt ontvangen was. Een onsmakelijk geheel, maar smaak is niet iedereen gegeven. Maartje had het al opgegeven er nog iets van te maken.
“Fuck die Kerstkaart Iris, dat is een hopeloze zaak. Wat weet jij nu van Trudy wat wij niet weten?”
”Nou, ken jij nog dr. Aafke Martens, van The Global Village Institute? Ze waren blij dat ze van haar af waren. Ze had een tijdelijk contract, dus dat kwam mooi uit. En publiceren deed ze nooit, het was the same old stuff." ‘ Een soort variaties op een thema van van Bach, maar dan anders’, dacht Maartje.
"Maar het belangrijkste was die affaire.”
"Affaire, welke affaire?” zei Maartje. Josefien en Inge kwamen er ook bij staan.
“Nou, het schijnt dat ze iets had met een collega-hoogleraar die haar bloed nu wel kan drinken nadat ze een einde aan hun relatie had gemaakt. Die heeft haar de hemel ingeprezen bij de Raad van Bestuur."
Inge lost het laatste raadsel op. “Ja, en die kende Janny ook nog.”
Natuurlijk, het oldgirlsnetwork in optima forma, dacht Maartje. Dezelfde tactieken als mannelijk volk. “Bovendien", ging Inge verder “niemand die wegwijs kon uit dat CV. Ze waren al lang blij dat er iemand was.” Duidelijk was dat Inge op oorlogspad was.
Naar goed gebruik iemand de hemel prijzen die je weg wil hebben, schijnt een effectieve methode te zijn in managementland. Maar van zo dichtbij had Maartje het nog niet meegemaakt. Het CV had Maartje eerder bestudeerd. En het meanderde inderdaad van links naar rechts over de hele wereld, en nergens langer dan twee jaar. Kennelijk maken een paar internationale posities indruk. Dat je daar niets voor elkaar krijgt, maakt niet uit. Niemand die het checkte.
“Heb je even?” Maartje schrok. Ze had niet gemerkt dat Trudy plotseling achter haar stond. “Ik wil het even kort met je hebben over de dag. Wat vond je ervan?"
Maartje werd meegesleept naar een hoekje. Het was nu of nooit. Genoeg was genoeg voor Maartje. De wijn en het nieuws over het CV, deden zijn werk.
”Om eerlijk te zijn, Trudy, denk ik dat je met de deur in huis had moeten vallen, de bezuinigingen bedoel ik. Uiteraard is niet te verwachten dat iedereen kritiekloos de plannen omarmt. Maar de slechte boodschap eerst brengen is echt een belangrijke communicatiewet. Het bleef allemaal wat onder tafel.”
Maartje had gesproken.
“Maartje daar ben ik verbaasd over, dat je dat nu pas zegt.” De valse toon was overduidelijk. "Ik herinner mij dat je in de voorbereidingen hebt gepleit voor acties voor sfeerverbetering. Ik stel voor dat wij daar morgenochtend direct verder over praten. Duidelijk is dat jij hier een aantal dingen hebt laten liggen.”
Pats! Maartje kreeg het terug in de schoot geworpen. The Battle was nu echt begonnen. En geen battle van de drie besten van Nederland.
“En denk je nog aan de Kerstkaart Maartje? Zorg dat iedereen even tekent. Nu is het moment.” Trudy baande weg. Op weg naar de gelijkgestemden in het MT, klaar om de valse complimenten in ontvangst te nemen.