Aanvallen en verdedigen

Lehman Sisters ruling a better world? Maartje weet beter. Een dictatoriale directeur, ruziënde bloedgroepen, oude meisjes versus jonge vrouwen, 'old girls networks', bureaucratie en opportunisme pur sang, vergallen haar leven en spirit.
Roman in de vorm van een feuilleton over een wereld waarin vrouwelijk leiderschap een mythe blijkt en Maartje een Kenau in de ware zin?

Maartje brak zich een paar dagen na het aantreden van Trudy, al het hoofd hoe ze haar moest bejegenen. Hoe benader je een bully? En nog wel eentje die doet alsof ze het niet is. Die vragen beantwoordt Google niet.
Doorvoede honden hebben nooit zin om te vechten. Honden die niet gevoed worden, worden gemeen. Met ego’s is het idem dito had Maartje ooit gelezen, en dat vond ze een mooie vergelijking.
Het ongevoede ego van Trudy lag nu op haar bord. Levensgroot. Zeer onaantrekkelijk en agressief. Als een rooddoorbloed stuk rauw vlees. Wat ermee te doen? Hersenen van vrouwen zijn kleiner van formaat, maar hun ego’s zijn minstens zo dominant.

Wat te doen met het Ego van Trudy, ET? Inderdaad behandelen als een buitenaards wezen? Niet te veel werelds voedsel geven, want dan wordt het misselijk. Stapje voor stapje laten wennen aan een wereld waarin mensen gelijkwaardig zijn en iedereen potentie heeft? Of juist direct lekker doorbakken? Tot het taai is en niet te vreten en uitgekotst wordt door iedereen? Terug het grote universum in?
Het liefst zou ze het nu meteen de vuilnisbak in willen kieperen. Daar heb je wel medestanders bij nodig. En vooralsnog leefden de Annies en de Bernadettes, de twee fusiepartners, in gescheiden werelden. Terug aan haar bureau werd Maartje droef bij de gedachte dat haar dagtaak voortaan zou bestaan uit Trudy de hemel in prijzen. Het stuk vlees doorbakken. Brokjes voedend aan het schreeuwende ego. Beginnen met een bananenhapje. “Toe maar, is goed voor je en lekker!” Als een baby behandelen dus. Zou dat de methode zijn?

Meike had het die dag gewaagd met een vrouw-tot-vrouw-benadering. In de gang was ze Trudy tegen gekomen. “Heel goed hoe je in de materie zat, Trudy, met dat interview voor Nieuwsblad Bouwen. ‘Vrouwen en Architectuur’, dat is toch nieuw voor je. Vond ik heel knap van je!”
“Knap van mij?” glimlachte Trudy. “Had je iets anders verwacht dan?”
In plaats van het compliment in dank te accepteren, koos Trudy voor de aanval.
Hoe dit in te dammen? Nu! dacht Maartje, die toevallig voorbij kwam.
“Ik ben verrast dat je denkt dat ik niet goed in de stof zou zitten” gooide Trudy er nog een schepje bovenop.
“Heel goed van je, Trudy, heel goed voor de teambuilding en het bouwen van respect” ging het door Maartje heen. Ze stond er bij en keek ernaar.
“Nou gewoon, ik vond het echt heel goed wat je deed…” probeerde Meike nog een keer. “Ik wilde je alleen maar een compliment maken. Er waren natuurlijk ook wat mindere puntjes. Mijn vorige directeur vond het altijd heel …”
“Jouw vorige directeur? Ik ben de directeur nu!” siste Trudy. "En ik heb niet zo’n relatie met jou om dit soort zaken te evalueren!”
Paf. Boem.Weg. Dit was een glijbaanconversatie recht de afgrond in.

Meike droop af.

Even later werd Maartje binnengeroepen in de glazen kooi. “Wat vind jij nou van die opmerking van Meike? Is dat iets van dertigjarigen van nu? Dat ze denken dat ze er zijn, en weinig ontzag hebben voor ouderen? Wie denken ze dat ik ben?”
Die laatste vraag had Maartje nu al een paar keer gehoord. En ze verwonderde zich erover. Verwachtte Trudy nu werkelijk een eerlijk antwoord? “Ja, het is natuurlijk lef hebben om jouw gedrag te evalueren zonder dat je elkaar goed kent. Maar het is een andere generatie. Had je dat stuk niet gelezen in NRC over generatie Y?”
Waarom zei ze verdomme niet dat de verhoudingen niet meer zijn zoals in jaren zestig? Dat het tijd is om wakker te worden in 2013. En vooral, dat Meike een compliment maakte? Waarom zei ze niet dat Trudy’s reactie niet echt bijdroeg aan sympathie voor haar als nieuwe directeur? Was het omdat Trudy 0,0 punt op de schaal van coachability scoorde of was het iets anders?

Maaike was bang. Juist dat wat ze anderen vaak verweet. Nu eerst maar een persberichtje over de stagnatie van het aantal topvrouwen de deur uit, besloot ze. Wat actie hielp haar altijd om uit de depressiemodus te komen. Samengevat uit de kranten met commentaar van de directeur. Niet dat iemand er om vroeg. “Het momentum is immers nu om mij te profileren.” Het was het nieuwe mantra van Trudy. Het instituut werd systematisch overslagen bij belangrijke nieuwsfeiten.
Morgen zou Trudy wel weer vragen waarom de pers geen aandacht besteedde aan haar visie. Zou ze de waarheid durven zeggen? Nog even moed verzamelen. Eerst naar huis. In de tram liet het Maartje niet los. Was aanval en verdediging het nieuwe dagelijkse spel?