Maartje leert het ego van de directeur kennen.

Zijn vrouwen betere leiders? Lehman Sisters ruling a better world? Maartje, communicatiemedewerker bij een Vrouweninstituut en vol ambitie is al snel een illusie armer. Een dictatoriale directeur, ruziënde bloedgroepen, oude meisjes versus jonge vrouwen, old girls networks, bureaucratie en opportunisme pur sang, vergallen haar leven en spirit.
Roman in de vorm van een feuilleton over een wereld waarin geschreeuw, gesis en gemanipuleer de entourage van een werkdag vormen en vrouwelijk leiderschap een mythe blijkt. Deel 2.

Na afloop van haar eerste presentatie riep Trudy direct het managementteam en Maartje bij elkaar. In haar glazen hok, het enige afgesloten kantoor in de kantoortuin. Ondanks het Nieuwe Werken had de directeur een eigen kamer bedongen. Unterschied muss sein, zo veel maakte ze direct duidelijk. “Hoe vonden jullie het gaan?” vroeg Trudy. De vraag overviel Maartje. Hij riep zogenaamd op tot een kritische evaluatie, maar iets maakte dat ze zich voorzichtig opstelde. Er zat iets gevaarlijks aan deze vrouw. Fight or Flight. Flight! En nu meteen, het vechten zou nog komen.

Lag het aan het woord ‘personeel’ dat Trudy gebruikte? Alsof het om huispersoneel ging, in plaats van medewerkers. Was het haar opgeblazen hoofd? Of kwam het door haar bril waarachter je haar ogen niet kon zien? En die glimlach, daar was iets mee.

Evaluaties van het gedrag van de vorige directeur waren nooit aan de orde geweest. Alsof die zich er ook wat van aan zou trekken wat medewerkers zouden vinden. Ha! Die was altijd weg naar god weet waar in de wereld. Die hoefde je maar een speech in de handen te duwen terugkomend uit het vliegtuig en ze las hem voor. Maar moest ze nu direct zeggen dat Trudy niet goed te verstaan was geweest? Dat het een kennismaking was geweest, waar Trudy geen ontspanning kon brengen, zichzelf opblies met haar CV, en geen interesse toonde in medewerkers? Als ze dat ging zeggen, kon ze direct wel vertrekken, dacht ze. De waarheid werd niet gewaardeerd. Hoe tactisch je het ook zei. En nog erger, het interesseerde niemand wie de nieuwe directeur was. Het enige dat de medewerkers motiveerde, was zo snel mogelijk terug te gaan naar de vertrouwde computer. Wegduiken in de cocon, lekker veilig, zoals ze al jaren doen. Weg van de boze enge buitenwereld. Schijnveiligheid. Wat haatte ze dat.

Maartje hield zich op de vlakte en mompelde wat over introverte medewerkers en meer nietszeggende dingen. Ze keek wel beter uit deze dame de waarheid te zeggen. Anna nam het over, hoofd publieke zaken. “De mensen zijn nu eenmaal wat gespannen hier door de fusie.” Gepaai, met enige zachte kritiek, vakkundig in een aantal zinnen aan elkaar gesmeed, rolden haar mond uit. ‘Expert in politiek correct taalgebruik’, dat was ze. Het zou een competentie moeten zijn, dacht Maartje. Je komt er ver mee. Hoe kreeg ze het voor elkaar? Maartje kon alleen iets zeggen als ze het meende. Niet altijd even handig, dat wist ze wel.

“Van spanning had Trudy niets gemerkt,” antwoordde ze. Nee, van spanning zou Trudy nooit iets gaan merken. En als ze hem zag, zou ze hem veronachtzamen en anderen in de schoenen schuiven. Een leiderschapskwaliteit die je moet hebben om op de apenrots te blijven. Maartje had het al zo vaak gezien en ze was er niet goed in. Massabewustzijn pur sang van een zogenaamd ontwikkeld mens, dat was nog het meeste wat haar zou gaan frustreren. Een niet ontwikkeld bewustzijn. En welke coach ook zou worden ingehuurd om Trudy te ‘begeleiden’, hij zou af geserveerd worden, vroeg of laat. Dat zou nog een dingetje gaan worden.
Trudy vond de stiltes geen probleem. “Ik was wel verrast dat men een vraag durfde te stellen over mijn contacten in Den Haag. Denken ze nu echt dat ik directeur zou zijn als ik geen contacten had? Wie denken ze dat ik ben?” Anna en Lieke, het andere MT-lid, lachten instemmend. “Ja, alsof je geen contacten zou hebben. Beetje dom. Haha.”

Onderhorigen zijn het, dacht Maartje. Slaven. Met ambities, een gevaarlijke combinatie. Niet te verwarren met emancipatie. En het ergste, ik ben het ook. Het drukte haar stemming. Anna en Lieke waren direct in de weer geweest aan de kant van Trudy te gaan staan. Heel vakkundig. Nieuwe apenleider, nieuwe gewoontes. Als je maar op de rots bleef. Maartje zag het voor haar ogen gebeuren. Hoe deden ze dat toch? Niets anders dan wat mannen doen. En ondertussen bleven die wijven maar wauwelen over vrouwelijk leiderschap. Overleefgedrag was het. Was dat niet juist iets wat ze achter zich wilden laten? Daarvoor is leven toch niet bedoeld?

De volgende dag stond Trudy aan haar bureau. “Wil je zo snel mogelijk een lijst maken met contacten met wie ik kennis moet maken? Die heb je toch zeker wel voorbereid? Ik heb tien plekken in mijn agenda vrij voor de komende vier weken.” Maartje mocht zich het hoofd gaan breken hoe ze stakeholders zo ver kon krijgen snel kennis te maken met Onbekende Trudy. 'Onmiddellijk’, zo maakte Trudy wel duidelijk, geen tegenspraak duldend.
Aan het eind van de dag had Trudy al twee keer aan haar bureau gestaan. “Waarom zijn de lege plekken in mijn agenda nog niet opgevuld? Het heeft hoogste prioriteit!” Dwingend. “Nu!” siste ze. “Het momentum is nu!” Het leek alsof ze ging schreeuwen. Sissend liep ze weg naar haar glazen hok. Geen plofkip, maar een plofmanager, dacht Maartje. Eentje die continu op ontploffen staat, een kipje in de legbatterij van managers. Een kenau in pocketformaat.

Was ze hiervoor opgeleid, dacht Maartje. Het ego van Trudy voortstuwen in de vaart der volkeren? Wat een baan! Trudy mocht het centrum zijn van haar universum, Maartje was ook eigenaar van haar planeet. En daar ging ook niemand aan komen. Hoe dat was de grote vraag.