Het ingezonden stuk in de krant

Lehman Sisters ruling a better world? Maartje weet beter. Een dictatoriale directeur, ruziënde bloedgroepen, oude meisjes versus jonge vrouwen, ‘old girls networks’, bureaucratie en opportunisme pur sang, vergallen haar leven en spirit.. Roman in de vorm van een feuilleton over een wereld waarin vrouwelijk leiderschap een mythe blijkt en Maartje een Kenau in de ware zin? Deze kantoorsoap verschijnt iedere donderdag om de veertien dagen. Hier volgt het laatste deel.

Maartje kwam het kantoor binnen. De mannen van het ministerie zetten er vaart achter zag ze. In een hok werden alle jaarrapportages van de afgelopen vijf jaar onder de loep genomen. Een belastingdienstcontrole zou erbij verbleken. Maartje zag de kopieën van de bonnetjes voor de tulpen voor Aafke nog onder het kopieerapparaat liggen. En de bon voor de 23 hazelnootgebakjes voor de viering van Trudy’s verjaardag ontbrak evenmin. ‘Jezus, wat een kleinzieligheid. Als je fraudeert, doe het dan goed.’

"Directeur zijn maar de bonnetjes van Pattiserie Poelestijn toch declareren” fluisterde ze tegen Iris. Maar niemand die zich er echt druk om maakte. Als ze maar door konden werken. De Annies en Bernadettes verscholen zich ijverig achter de computer, het baken in bange tijden.
Trudy was even monter als altijd. Ze mocht onder curatele staan, ze moest en zou met haar kop in de krant. “Wat betreft 8 maart Maartje, een ingezonden stuk is echt nodig. We moeten een markeringspunt maken, dat zei ik je gisteren ook al. Wat heb je daarover voorbereid Maartje? Ik merk weinig van je activiteiten op dit gebied. Ik maak mij zorgen. Je communicatie is echt onvoldoende. Terwijl ik toch nadrukkelijk heb gesteld dat het heel belangrijk is dat juist nu….”

Niets verhinderde Trudy haar profileringsshorttrack verder te vervolgen. Zaida heeft gelijk, dacht Maartje. 'Het Merk-IK-Trudy marcheert rustig door. Welke dope gebruikte Trudy eigenlijk? Hoe kunnen mensen willens en wetens in een waanwereld zitten?’
Maartje had zin Trudy op stang te jagen. Ze wist wel een paar leuke onderwerpen voor ingezonden stukken. ‘Zou ze er een paar emancipatoire taboes ingooien? Vrouwen en Humor. ‘Feministische vilein en venijn’. Het allitereert ook lekker. Gegarandeerd twee kolommen.’ Maartje droomde verder.
Voor ze iets kon zeggen, kwam het befaamde onderwerp weer op tafel. “Economische zelfstandigheid Maartje, dat blijft een belangrijk punt! We moeten ons niet moralistisch opstellen, maar het is natuurlijk wel zeer zorgelijk dat vrouwen in Nederland niet zelfstandig zijn.”
‘O Jezus, het sufgelulde onderwerp werd van stal gehaald. Dat kreeg ze met geen mogelijkheid nu in de krant. Met een toon die betweterigheid probeerde te verhullen, maar in alles het ‘tja, jullie moeten het zelf maar weten dames met je part-time baantje, maar ik heb je gewaarschuwd. Moeder zegt het nog een keer.’ Moest ze dit soort boodschappen de wereld in blijven helpen?’

Maartje had lang gehoopt dat er een grotere visie zou komen, de geschiedenis van emancipatie waardig. ‘Maar las Trudy uberhaupt nog iets anders dan haar eigen rapporten?’ Ze had overwegen Trudy The Corporation eens te laten zien. ‘Dan kon ze ontdekken dat we allemaal harder moeten werken om het kapitalistisch rad van fortuin draaiende te houden Mannen en vrouwen uitnutten tot op het bot, dat was het.’ Maartje werd boos. Maar het was hopeloos. ‘Het zou niets helpen’ had Maartje al vroeg geconcludeerd. ‘Niet eens vanwege het not invented here syndrome. Niets en niemand kon de schil rondom de eigen waarheidskern doorbreken. De kleine deeltjes van het feminisme bewogen driftig voort. Maar allen binnen de eigen geplande route, het eigen feministisch universum. Niemand rakend.’
‘Een atoombom op het instituut, dat was de enige oplossing. Die de grijsgedraaide platen van vroeger voor eens en voor altijd zou doen stoppen.’ Vorige week keek de inner circle van feministen naar een film uit 1972. Iets met beeldvorming van mannen en vrouwen in de geestelijke gezondheidszorg. Gelukkig had ze zich er aan kunnen onttrekken. Bij de lezing volgende week over mannen en vrouwen en de blokfluit zou ze ook zorgen dat ze weg was. Same old stuff, same old crowd. Wat voegde het toe? Waarom werd hier geld aan besteed?’

Maartje werd ziek van haar eigen gedachten. Ze droomde over de laatste dag dat ze hier zou rondlopen. 'Ik heb altijd gelijk’ dat zou ze Trudy geven. Niet dat ze de boodschap zou begrijpen. Samen met ‘Onder Professoren’. Alles is tenslotte al een keer gezegd.’

Ondertussen ging ze aan de slag met het ingezonden stuk. Een flutstuk zou het worden, dat wist ze nu al. 'Copy and paste uit rapporten van twee jaar geleden, zonder metavisie. De ijdelheid van Trudy moest gestreeld worden.'
Maartje zag de mannen van het ministerie onverstoorbaar doortellen. ‘Wonderlijk In een volgend leven zou Maartje ook graag boekhouder worden. Heerlijk systematisch alles bij elkaar in schema’s stoppen. Optellen en aftrekken, zonder de drang de onwaarheden waar te willen maken. Alleen de cijfertjes.'
De hazelnootgebakjes werden ook vast genoteerd. ‘Het was gezien, niet onopgemerkt gebleven.’ Maartje kende haar klassiekers. ‘Niet dat het enige verschil maakte. Feministen zouden elkaar zullen elkaar altijd blijven begrijpen. Onpasselijk werd ze er van. “Ik ben er klaar mee.” Ze rekte zich uit en zuchtte diep. Ze sloot de computer en ging weg. Het had al met al veel te lang geduurd.

Dit is het 13e en laatste deel van deze kantoorsoap.