De ondertoezichtstelling

Lehman Sisters ruling a better world? Maartje weet beter. Een dictatoriale directeur, ruziënde bloedgroepen, oude meisjes versus jonge vrouwen, ‘old girls networks’, bureaucratie en opportunisme pur sang, vergallen haar leven en spirit. Roman in de vorm van een feuilleton over een wereld waarin vrouwelijk leiderschap een mythe blijkt en Maartje een Kenau in de ware zin?

Deze kantoorsoap verschijnt iedere donderdag om de veertien dagen.

Na het evenement met het Mountaininstituut en de grijze heren met hun meewarige blikken, was Maartje vastbesloten een streep te zetten onder de praktijken van het Theater van de Lach. Ze verlangde terug naar het megalomane cowboygedrag van de mannen van de financiële wereld. Alles beter dan de cirkelredeneringen van Trudy en het instituut. Uit de tombola van onderwerpen met vrouwen als slachtoffer werd iedere dag het zelfde lootje getrokken. Groundhogday van feministen.
Een langzame pijnlijke dood, een soort euthanasie, dat zou het zijn als ze hier nog langer zou blijven. Ze hoefde maar te kijken naar een paar Annies die er lang werkten, met Margriet als afschrikwekkendste voorbeeld. “Wat dreef hen, wat waren hun dromen? Droomden ze überhaupt nog wel? Wisten ze nog wel wat het was?”
Caatje, haar vriendin wist haar nog te relativeren en te kalmeren. “Rustig aan Maartje, zit niet heel Nederland vast?” En ze had gelijk. “Maar Ca, het gaat hier om emancipatie! Is dat niet tragisch? Alleen de vervlogen dromen van de feministen uit de jaren zestig en zeventig kunnen de Annies en Bernadettes nog enigszins in vervoering brengen. Emancipatie ok, maar alleen als het op papier staat en opgeborgen kan worden. Blijf van mijn Lijf zoiets, maar dan anders.”
Caatje moest er om lachen. “Die mannen van Amsterdam Options! die hadden tenminste nog ambities.” Maartje wist dat ze doordraafde. “En ze kenden tenminste geen verleden als gediscrimineerde gefrustreerde ondergeschikte vrouw. Echt Ca, je hebt geen idee wat dat voor effect heeft. Nog even en ik moet mannen die feministen enge wijven vinden gelijk geven!”

Het werd tijd haar leven om te gooien. Dat wist ze ook wel. Ze was niet in de wieg gelegd voor ondergeschiktheid. Die leus moest je niet te hard roepen bij het instituut. En al helemaal niet in praktijk brengen. Dat werd je maar kwalijk genomen.
Volgende week was er weer een lezing over Vrouwen en Ambitie gepland.

“We worden zo ondertussen experts in het optrommelen van vrouwen boven de vijftig” riep ze tegen Roos. “We kunnen nog altijd bij omroep Max terecht.” Ze probeerde er nog wat van te maken door hard om zichzelf te lachen. Maar eigenlijk hield ze het bijna niet meer uit.
“Kijk naar je eigen leven!” wilde Maartje roepen. “Stel orde op zaken!” Maartje moest wel het goede voorbeeld geven. “Wie was ze zelf?” Ze was partij in het geheel, net zo vastgeketend als de rest van Nederland. Dat maakte haar treurig.

Gelukkig was er vandaag De Brief! “Hoera”, had Iris al gemaild “Het instituut wordt onder verscherpt toezicht gesteld.” De sms kwam gisteravond laat. De kosten van de karrevrachten zelfplagiaat en inefficiency uit de feministische wereld, leken niet onopgemerkt te blijven. Maartje wist al lang dat het ooit zo anti-systeem zijnde feminisme een systeem op zich was geworden waarbij velen baat hebben. Niet in de minste plaats Trudy. De ondertoezichtstelling bood een sprankje hoop.

Trudy had in de trein terug na het Mountaininstituut al gesmst over een extra vergadering. Maartje had er uiteraard geen acht op geslagen. De praatgroep mocht zijn afgeschaft in de jaren zeventig, Trudy had gezorgd voor een ware revival. Het werd alleen managementvergadering genoemd. Voor het eerst verheugde Maartje zich op een MT-vergadering. Er ging wat gebeuren! Zou het het begin zijn van de teloorgang van de symbiose tussen instituut, politiek en ambtenarij?

Maartje was extra vroeg naar kantoor gekomen. Nog voor ze haar jas uit had hoorde ze Trudy al bellen met Astrid, het hoofd van de hoofdafdeling van het Ministerie. Trudy liep hectisch heen en weer. Gesmoes, gezuis en gezwier van Trudy in haar ruiten Pipopanty. Het Sapperdeflap ontbrak er nog maar net aan.
De paar reeds aanwezige Annies werkten onverstoorbaar door. Another Groundhogday. Althans, dat denken ze, dacht Maartje cynisch. Heerlijk, die onwetendheid van een kind. Met Margriet als summum van alle Alice in Wonderlands die Maartje ooit had gekend. “Mag ik de bloemen aanreiken?” Het was een zeer eervolle aangelegenheid voor haar geweest bij het vijftigjarig jubileum. Ongetwijfeld het hoogtepunt in haar loopbaan.

Maartje hoorde Trudy nog steeds bellen. Ze ging even naar de site van Opzij. Het maandblad was op sterven na dood. Ze las de steunbetuigingen van filosofen, auteurs, politici en sites die er toe doen. Maartje had ook nog iets geschreven namens het instituut. Ze zag dat de bijdrage niet was opgenomen. Dat wist ze eigenlijk wel. Werd het instituut niet systematisch overgeslagen? What else was new?

Gelukkig bood de verscherpte toezichtstelling Maartje hoop. Ze keek uit naar de vergadering. Zou er iemand wakker geworden zijn in Den Haag?