Is projectleiderschap nou echt zo moeilijk?

Laatst sprak ik een goede kennis die aan onze training over projectmanagement had meegedaan. Op mijn vraag hoe het ging vertelde hij me hoe hij een vastgelopen project nieuw leven in had geblazen. De beroepsopleiding waar hij werkt wil een leerbedrijf voor het maken van speltoepassingen opzetten, een veelbelovende nichemarkt in de mediawereld. Mediabedrijven, media-adviseurs en de Gemeente hebben belangstelling, er is veel onderzoek gedaan, maar men kreeg de start van het leerbedrijf maar niet rond. Hij vertelde dat hij twee dingen heeft gedaan.

Hij ging eerst bij zijn collega’s nauwkeurig in kaart brengen wat het project moest opleveren voor alle betrokkenen. En daar zette hij vervolgens bij wat een ieder moest afleveren om dit mogelijk te maken. Hij daagde zijn collega's uit hun ambities ook te kwantificeren. Dat was moeilijk, maar iedereen die op zijn kamer kwam mocht meedenken, en na twee weken was het plaatje rond (het hing aan de muur).
Vervolgens testte hij in gesprekken met de sleutelspelers of de logica klopte, en schaafde net zo lang tot iedereen akkoord was. Toen lukte het opeens wél om afspraken met de bedrijven en de gemeente over de start te maken, en binnen een maand opende het leerbedrijf feestelijk de poort.

Ik vind dit een sterk staaltje projectleiderschap. Hij wist met een paar ingrepen de partners ervan te overtuigen dat het project de moeite waard was en logisch in elkaar zat. Wat een contrast met het trekken aan een dood paard wat we projectmanagers elders zo vaak zien doen.

Zo las ik op 16 november een bericht in het NRC Handelsblad dat artsen, apothekers en specialisten zich verzetten tegen de invoering van zorgketens om de behandeling van de meest voorkomende ziektes te rationaliseren. Oorzaak: 85% van de artsen begrijpt de regeling niet, en de meerderheid die het wel begrijpt wijst de regeling af. De zorg wordt er niet beter door, en essentiële vragen over de verrekening van BTW en vergoedingen in de keten zijn gewoon niet geregeld, aldus de voorzitter van de beroepsvereniging VVAA.

Het ministerie van VWS zegt dat de regeling duidelijk is en dat het per 1 januari wordt ingevoerd. Dat wordt dan na het Elektronisch Voorschrijfsysteem en het Elektronisch Patiënten Dossier (zie eerder artikel in managementsite) de derde mislukking van een groot verbeterproject van VWS. Hardleers zijn ze daar, en het is nog duur ook!

In plaats van duwen, trekken en eigen zin doordrijven gaat een projectleider met betrokkenen in gesprek over de doelen en de prestaties, of het goed genoeg is en of het ook kán. Dan gaat de samenwerking ‘schijnbaar vanzelf’ weer rollen.

Goed, zult u zeggen, een leerbedrijf is geen zorgketen met duizenden artsen, apothekers en specialisten. Maar zeg nou zelf: zowel bij de zorgketens als het EPD is niet eens geprobeerd rekening te houden met zaken die essentieel voor betrokkenen zijn. En er is geen leiderschap vertoond, waar dat best had gekund.