Ervaart u passie in uw werk? Eerlijk zeggen hoor. Nee? Ach, wat zielig bent u dan. U hebt vast nooit goed onderzocht welk werk nu precies bij u past. Toch wel? Nou, dan hebt u het niet goed gedaan, want anders had u nu wel werk waar de vonken vanaf slaan, waardoor u elke ochtend fluitend in de auto stapt en als een Citroën-verkoper (van de reclame weet u wel) uw baas dagelijks gelukkig maakt.
Passie in je werk. Flow. Je bestemming vinden. Nooit meer een burn-out en geen behoefte aan pensioen. Dat kunnen wij toch allemaal bereiken? Hoe? Gewoon door een workshop te volgen. Bijvoorbeeld de workshop ‘Op zoek naar dé loopbaan’. Je beantwoordt een paar vragen zoals: Waarvoor mag je me altijd wakker mag maken? Waar ligt mijn kracht? Wat geeft me energie? En dan weet je het.
Dat is makkelijk zeg. Eens even proberen. Waarvoor mag iemand mij wakker maken? Voor helemaal niks, niemand mag mij ooit wakker maken ’s nachts, behalve als het huis in brand staat. Waar ligt mijn kracht? In eten, drinken en slapen. Wat geeft me energie? Eten, drinken en slapen.
Goed, dan moet ik dus op zoek naar een baan waarin ik nooit ’s nachts wordt wakker gemaakt en altijd - of in elk geval vaak - kan eten, drinken en slapen. Een hotel runnen? Dat lijkt me wel wat, maar vaak kom je zelf niet erg toe aan die drie dingen omdat je dat voor je gasten moet regelen. En als dat mijn passie is, dan doe ik het zo goed dat er steeds meer gasten bijkomen. Daardoor kan ik zelf nog minder tijd besteden aan waar ik het voor deed, dus kom ik niet meer aan mijn eigen passie van eten, drinken en slapen toe. En stel je voor dat er veel nachtbrakers als gast komen. Dan word ik elke nacht wakker. Nee, dat is het niet. Toch maar op zoek naar iets anders, want ik moet toch mijn passie vinden…
Mijn loopbaan kenmerkt zich door werk te doen dat zich aanbiedt of dat makkelijk te krijgen is. Ik deed beroepskeuzetesten, psychologische testen, een assessment center, een loopbaanadviestraject en een coachingtraject. En nog ben ik niet achter mijn passie. Schrijven lijkt dat te zijn. Tenminste, dat blijkt steeds uit al die testen. Toch voelt dat niet als een passie, want als ik niet hoef te schrijven doe ik het niet. Wat ik wel doe? Eten, drinken en slapen. Zoveel ik kan. Ben ik nu mislukt? Of is die passie gewoon een sprookje? Ik vrees het laatste.
Anne Gouweloos www.buitenredactie.nl
Gerelateerde artikelen
Inspiratie! Wat als je dat kwijt bent?
Suze Maclaine Pont
Natie der navelstaarders
Max Wildschut
Vanuit bezieling is het veel gemakkelijker
Rijk Binnekamp
Passie en beleving in Sales
Margaux Smits
Flow en Synergie
Robert Rosenboom
Maak je werk (weer) leuk!
Marjan Haselhoff
Hoe is het met jouw passie?
Veron Goemans
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Het simplistische idee dat je passie is elke dag alleen maar fluitend naar je werk gaan is ons te eenvoudig. En dat omdat de schrijfster het zegt niet gevonden te hebben en het daarom niet bestaat is ook wel een erge snelle conclusie voor iemand dat al bijna 20 jaar journalist en hoofdredacteur is.
Werk is een noodzakelijk onderdeel van het leven. De meeste van ons moeten dat doen om aan het eind van de maand hun rekeningen te kunnen betalen. Werk is ook een fundamenteel onderdeel van ons leven. Hoe vaak hoor je niet dat iemand ontslag genomen heeft omdat er te weinig te doen was en dus de dagen zo lang duren.
Zoals alles in het leven zijn er bij het werk leuke momenten, wat mindere en zelf rotte momenten.
Passie is die dingen doen in je werk die je over een lange periode meer energie opleveren dan dat ze kosten.
Het betekent niet dat je dus 24 uur per dag moet werken ( schrijven) om volgens je passie te werken.
Het leven is balans ( tussen werk en vrijetijd , leuke dingen en minder leuke dingen) of te wel zonder dalen zijn er ook geen toppen.
Ik kan mij niet voorstellen dat de schrijfster 20 jaar schrijft zonder het ook maar leuk te vinden of het "alleen" maar voor het geld te doen. Blijkbaar zit er toch een soort bevrediging in.
In onze bedrijf helpen wij mensen zonder (reintegratie) en met werk (ziek/ burnout) weer in hun echte kracht te komen. Niet voor niets hebben we de slogan: "In de kern van je zijn woont je passie".
Misschien tijd om zoek te gaan naar die kern? ( en zo te lezen kan ze dat uitstekend zelf. Heeft ze geen coaching voor nodig. Gewoon doen.
@Anne,
ofwel je bent vér voorbij de schaamte eerlijk, of je verhaal is verzonnen. In het eerste geval hoop ik voor je dat jouw strafbevoegde meerdere jouw verhaal hier niet leest, anders lijkt mij een extra functionerings- of/en beoordelingsgesprek onvermijdelijk.
Eten, drinken en slapen, dat doet de kat van de buren ook. Schrijven vind je misschien wel leuk als het dan tóch moet. Ooit nagedacht over WAAROVER je schrijft? Buitenlandse politiek lijkt me een levensgevaarlijke dosis van kommer-en-kwel.
Onwillekeurig gaan mijn gedachten terug naar een vroeger vriendinnetje. Ze klaagde over hoofdpijn: bijna continu. Ik vroeg wat ze daar deed op dat onderzoeksinstituut. "Muizen injecteren met zenuwgas voor proeven t.b.v. een farmaceutische bedrijf" zei ze. Ja, je leest het goed: in Nederland. Over het verband tussen de inhoud van haar werk en hoofdpijn had ze nog nooit nagedacht.
Anne, ga schrijven over dingen die je ziet zitten, die iets toevoegen aan deze doodzieke maatschappij. Schrijf kinderboeken, recenties over een hobby naar keuze, een kookboek, roman, politiek. Of schrijf over het sexuele leven van de dwarsgespikkelde veldmuis. Start een blog, maar DOE wat.
Als het ECHT waar is dat eten, drinken en slapen je enige vrije-dagvulling zijn, dan ben je een giga probleem aan het ontwikkelen. Dit leidt tot depri, zombi of verhanging. Pak op die 5 x 8 uur, doe er iets leuks of zinnigs mee. Doe iets dat je gewoon niet laten kan. Waarvoor je GRAAG je bed uitkomt, met of zonder betaling.
En die vriendin?
Ja, die kwam ik laatst tegen. “Hoe is het met je hoofdpijn” vroeg ik. “Oh, goe-oeoed”. “En, werk je nog steeds bij instituut X?”vroeg ik. “ Nee, dat niet . . . . . .”
Groet,
Jos Steynebrugh
Innovatie Constultant
www.changeenhancement.nl
werkgever. Overigens barst ik van het werk. In de journalistiek met
personeelsmanagement als specialisme en in de politiek als fractievoorzitter
in een gemeente. Allemaal heel leuk en interessant werk. De column is
gepubliceerd in een vaktijdschrift op het gebied van personeelsmanagement.
De boodschap is: Sommige HRM'ers en veel coaches willen werknemers altijd
doen geloven dat zij passie in hun werk kunnen verkrijgen als ze daar maar
naar op zoek gaan. Maar de echte passie ligt voor velen niet in hun eigen
werk. Wat dat betreft heb jij weer gelijk. Je moet op zoek gaan naar dingen
die je leuk vindt om te doen en daar proberen je werk van te maken. Ik ben
daar goed in geslaagd, maar zoals ik al schreef: om dat nou passie te
noemen? Als ik niet regelmatig bedenk dat ik ook nog geld moet verdienen dan
zou ik een heleboel van dat werk niet meer doen. Dan zou ik waarschijnlijk
alleen nog het politieke werk overhouden. En dat is voor een groot deel
'liefdewerk, oud papier'.
Dus heb ik eens goed zitten bedenken wat er nog aan werk over zou blijven
als ik nergens meer geld mee hoefde te verdienen en ook geen politieke
verplichtingen was aangegaan. Nou, dan blijft eten, drinken en slapen over.
En tegen de tijd dat ik ben uitgerust ook nog wandelen, leuke huizen
bekijken, op terrassen zitten en dagenlang lezen. Maarja, ook daar verdien
je geen geld mee...
Heb jij wel werk gevonden waar je geld mee verdient en dat je toch zou
blijven doen als je in een keer barstte van het geld?
Met groeten,
Anne Gouweloos
Ik ga je niet vertellen wat je moet doen. Wel kan ik je vertellen hoe ik het zelf gedaan heb.
Van klein af aan heb ik steeds bedacht dat ik graag doe wat ik niet laten kan: creatief zijn. Dat kreeg een vorm: marketing en innovatie en later consultant op het snijvlak van deze twee.
De weg daar naar toe heeft steeds bestaan uit 40 urige werkweek, met uitschieters naar 60 als dat soms nodig was. Steeds heeft mijn 8 uur vrije tijd per dag “quality time” geheten. Ik wilde een baan met 40 uur als uitganspunt. De beloning kwam altijd op de tweede plaats.
Maar er werd ook gestudeerd. Niet omdat het moest, maar omdat ik het hartstikke leuk vond.
In mijn vrije tijd ontwikkelde ik workshops en er ontstond spontane vraag. Ik deed wat ik niet laten kon en er ging veel tijd in zitten. Dat kostte geen energie: in tegendeel: het GAF energie. Als je zó werkt ga je goed worden in wat je doet. Mensen ruiken dat en de kassa gaat rinkelen. Eerst bescheiden, later stevig.
Mijn credo is: als je doet wat je niet laten kan is geld een logisch gevolg. En niet omgekeerd.
Dus voor jou: schrijf over dingen die er toe doen, die je energie geven. Verruil langzaam, uurtje voor uurtje, je huidige werk naar wat je graag doet en "'t sal allemoal recht kom’n”
Groet,
Jos Steynebrugh
Innovatie Consultant
www.changeenhancement.nl
wat een lekker ironisch stukje. Al dat gedoe over flow, en passie en hou toch op.
'Tuurlijk moet werken leuk zijn, beste Jos, maar hou toch op. Werk is nodig om geld te verdienen, geld heb je nodig, dus werk is nodig.
Dan kun je er maar beter het beste van maken, helemaal eens.
Maar flow, passie? Dat zit bij de meeste mensen toch echt in het liefdewerk oud papier, zoals Anne dat omschrijft, of in het lekker thuis rollebollen met je kinderen, of in goede wijn met lekkere kaas en daarna goede seks.
Ik zie mij daar nog niet mijn werk van maken.
Natuurlijk hoop je dat je voldoende hoog opgeleid bent op een gewild vakgebied zodat je de luxe hebt om te kiezen uit verschillende soorten werk om het zo leuk mogelijk te maken. Dan kun je dus fluitend naar je werk.
Maar let wel, dat is zeker niet voor iedereen weggelegd, en uiteindelijk moet iedereen geld verdienen.
Dus dat populaire HRM gedoe over flow en passie en zo? Onzin. Doe mij een leuke baan met een leuk salaris en voldoende vrije tijd om aan mijn passie en flow te wijden.
Waarom is het nu zo'n probleem dat je anderen dingen leuker vind dan je werk?
Waarom moet iedereen van zijn hobby zijn werk maken?
Ik ben niet ongelukkig met mijn werk, net zo min als Anne dat is. Maar dat geneuzel over dat iedereen vol moet zitten met passie voor zijn werk? Haar baas mag ook wel weten, dat ze niet graag alleen maar aan het werk is en gewoon helemaal gelukkig kan zijn als ze een dag alleen maar eet, slaapt en drinkt. En een wandelingetje maakt. En ja, inderdaad: net als een kat/hond/konijn. Sommige mensen hebben inderdaad niet meer nodig, anderen worden er doodongelukkig van. Mensen zij nu eenmaal verschillend
Ik heb net ook een cursus afgerond met het onderdeel persoonlijke ontwikkeling: daar bleek dat iedereen zo'n beetje op zoek was naar nieuw werk omdat hij de passie in zijn huidige werk nog niet gevonden had en zoveel dingen leuk vond. Passie werd zo nagestreefd, iedereen had het gevoel dat als je geen passie had, je dit minstens moest nastreven.
Gevolg: een gevoel van gemis (ik ben gek of ik heb het nog gewoon nog niet gevonden), ongelukkige mensen, job-hoppen en dus ook ongelukkige werkgevers. Zij willen namelijk een betrouwbare werknemer, die haar werk afrond binnen gestelde kaders (tijd, kwaliteit, geld). Extra's zoals een zeer grote gedrevenheid zijn vooral mooi meegenomen. Anne's baas waarschijnlijk ook. Kan dat soms gewoon niet genoeg zijn?
jullie commentaar ruikt naar arbeid, noeste arbeid, zwoegen en zweet des aanschijns. Onwillekeurig schiet mij een oud lied je binnen:
Kom vrinden in het ronde,
minnaars van enen stiel,
Ik zal u gaan verkonden
hoe ik door ’t slijpers wiel
de kost verdien voor vrouw en kind,
schoon blootgesteld aan weer en wind
Terlierelomterla
Van linksom rechtsom draait mijnen steen
Door het roeren van mijn been
Ju-ju-ju-ju-ju
Wat is er mis met passie? Waarom is jullie beleving van werken zo grijs? Zo maandagmorgen in de file met regen? Zo brood meenemen voor het 12-uurtje? Zo grijs, zo grauw, zo sleur, zo MOETEN?
Waarom mag werken geen feest zijn? Iets dat LOL geeft, ontplooing op de hoogste trap van Maslov? Of geldt dat alleen voor ons arme mannen die deze optie second best kiezen omdat we niet ECHT kunnen creëren ( kinderen baren)? En we zijn zo lief voor jullie. We verzinnen allerlei spullenboel die jullie leven veraangenaamt: stofzuigmachientjes, wasmachientjes, haarkrulsetjes, pijnloze epileer dingetjes enzovoort.
Waarom moeten wij mannen ons bijna schamen als we werken WEL met passie doen? Waar komt jullie grijze grauwstaar vandaan? Ga dan NIET werken, vraag desnoods een uitkering aan. Thuis ervoor zijn met de kinderen is OOK een baan. En een zware ook. Op jullie matheid zit geen werkgever te wachten.
Als er evenveel (3) reacties komen van vrouwen met een POSITIEVE werkbeleving trakteer ik op gebak.
Groet,
Jos Steynebrugh
Innovatie Consultant
www.changeenhancement.nl
Wolf
Maar er is meer. Er is ook nog zoiets als de omgeving waarbinnen het werk gedaan wordt. Naar mijn idee zoeken de meeste werknemers:
Lekker aan het werk, leuke klanten, niet te veel gezeur, een leuke baas, betrouwbare en betrokken collega's, afwisseling, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een derde niet onbelangrijke factor: voorzien in het levensonderhoud. Inkomens verwerving om privé de dingen te kunnen doen die je belangrijk vindt.
Deze derde factor is nogal eens de spelbreker in het volgen van de passie en verlangt keuzes te maken. Geld maakt niet gelukkig, maar is meestal wel nodig!
In andere woorden: er zijn de innerlijke drijfveren en de externe context die maken dat medewerkers naar vermogen functioneren. Daarnaast is er de rationele afweging dat e.e.a. voldoende inkomsten moet genereren.
Anders gezegd: Ik wil leuk werk doen, binnen een leuke omgeving en het moet mij de nodige inkomsten verschaffen.
Nu de pensioengerechtigde leeftijd opschuift en wij geacht worden al snel 40 tot 45 jaar aan het werk te zijn, boeit mij de vraag of er zoiets als passie nodig is om gedurende al die jaren "ïnzetbaar" te blijven.
Voorbeeld: Kenniswerkers en de "houdbaarheid" van kennis. Kennis veroudert steeds sneller zeggen de experts. Verouderen van kennis is naar mijn idee een ongelukkige term, maar de strekking is duidelijk: stilstand is achterstand.
Een ("oud") begrip als permanente educatie is nodig om "bij te blijven". Werknemers die energie uit hun werk halen, investeren naar mijn idee veel makkelijker in het "bijblijven".
In een kenniseconomie is het naar mijn idee derhalve van groot belang om te weten wat mensen drijft, waar ze hun energie vandaan halen. Wanneer we daar op aan kunnen sluiten, zullen veel zaken als vanzelf gaan en zullen zaken zoals leeftijdsbewust personeelsbeleid wellicht overbodig zijn.
Alexander Crepin
AiLo.nl & recruitmentcoach.nl
Muziek maken, lekkere coachingsgesprekken voerne en er nog betaald voor krijgen ook, een gedicht schrijven waar niemand op zit te wachten, een video editen omdat het zo leuk is, een (echt mooi) afscheidslied schrijven en zingen voor een vriend, een klodderschilderij maken (al weer te lang geleden), enz. enz..
Ach, het stukje raakt kennelijk, gezien de reacties, brengt reacties teweeg. Was dat de bedoeling? Waarom eigenlijk? What's it to you?
Waarom zit ik hier nu ook te kloppen op die toetsen. Verdien ik er geld mee? Nee.
Zitten/zaten jullie er op te wachten? Nee, nou ja, Anne misschien stiekem toch wel.
Doen al die werknemers zonder passie bij hun werk en -nog erger: ook niet daarbuiten- doen die er wat mee? Die lezen dit ook niet. Nee dus.
Mijn passie komt van binnen uit, is niet altijd dezelfde en niet altijd voor het zelfde. Ik probeer die passie wel te volgen.
Ik prijs me gelukkig dat ik ook in mijn werk regelmatig de passie voel om dingen te doen en ja: soms zelf met passie de dingen doe. Dat geeft me energie.
Ik jaag geen passie na. Ik zoek het niet. Ik volg het, waar mogelijk.
Die passie laat mij soms zoeken, of werken, of zingen, vaak muziek maken, lief hebben, schrijven, rust genieten...
Kom, ik ga nog eens een stukje op zoeken...
Hallo Anne,
Heb je wel eens gehoord van Burnout skills? Het fenomeen dat je ergens goed in bent en dat je dan ook vaak wordt gevraagd voor diezelfde werkzaamheden (want daar ben je zo goed in).
Het zijn werkzaamheden waar je weliswaar goed in bent, maar die je zo langzamerhand veel energie kosten, omdat je ze zelf niet echt leuk meer vindt.
Ze geven ook aan: tijd voor iets nieuws.
En heb je wel eens laten uitzoeken hoe dit verband zou kunnen houden met dat je niet je passie volgt, omdat je je misschien onbewust laat lijden door anderen (je schrijft ‘Mijn loopbaan kenmerkt zich door werk te doen dat zich aanbiedt)? Dat klinkt niet echt passievol en als je ambitie.
Het kan zijn dat anderen je ergens goed in vinden, verwachtingen hebben dat je een bepaald soort beroep of werk uitvoert. Of dat je denkt te moeten voldoen aan wat anderen van je verwachten (want je kunt toch niet zomaar iets anders doen)? Dit gaat over belemmerende gedachten, die soms heel diep zitten en je weghouden van je passie.
Ik kan me in ieder geval voorstellen dat je alleen maar wilt eten, drinken en slapen. Het is bekend dat je fut weg opraakt als je dingen doet die niet echt energie meer geven.
Zou het zo kunnen zijn dat alles is omgedraaid? Dat je moeheid alle creativiteit en moed in de weg staat, omdat je te lang in je veilige comfortzone bent gebleven, maar dat je met durf en goed onderzoek (niet alleen standaardtesten) je weer in je energie zouden kunnen komen?
Ik zou zeggen maak je sprookje waar en durf eens te dromen (waar dagdroom je wel eens over?).
Want dit kan toch niet de bedoeling zijn : “En van al zijn jongensdromen, was alleen het oud worden gehaald” – Acda & De Munnik ….
T. Reitsma - loopbaancoach - supervisor
Mijn overtuiging is dat mensen met werkelijke passie het er niet over hoeven te hebben. Die voelen waar het om gaat. In zowel mijn functie als manager, als trainer/coach en mijn betrokkenheid in projecten in Pakistan kom ik de mensen tegen die deze passie uitstralen, gewoon zonder enige blabla. Misschien is dat wel de tragiek van onze welvaartsmaatschappij, we moeten en zullen uitleggen en uitdiepen wat passie is, zonder nog te voelen wat het (gewoon) is.
Sterkte voor hen die het in hun leven niet hebben! :-)
Cees Wijnands
CYzo Training en Advies
www.cyzo.nl
Hebben jullie wellicht dit onderzoek al gelezen:
http://www.depers.nl/economie/227311/Baas-blij-met-ongelukkig-personeel.html
De essentie:
"Opgewekte werknemers besteden veel tijd aan het bewaken van hun gelukkige stemming, terwijl ongelukkige mensen gewoon aan het werk gaan. Zij leveren niet meer of minder werk af dan gelukkige mensen, maar maken slechts half zoveel fouten. Volgens de Canadese onderzoekers zien sombere mensen hun werk als een welkome afleiding van hun negatieve stemming, terwijl opgewekte mensen hun werk juist zien als een ongewenste afleiding van de leuke dingen des levens, en daarmee als een bron van ongeluk."
Natuurlijk moet je ook weer niet TE ongelukkig zijn, dan komt er ook geen werk uit je handen.
Nu weet ik wel dat de discussie gaat over plezier/voldoening in je werk, en niet over succesvol/productief zijn in je werk.
Wat ik graag wil bijdragen aan de discussie: accepteer dat het streven naar geluk voor velen vooral flow geeft, zolang dat geluk nog niet bereikt is. Zodra het bereikt is, begint het lijden opnieuw OF vervalt men in passiviteit: het geluk bewaken en dus op het werk in de spaarstand.
Vanuit het idee dat het streven naar geluk (en dus: het voelen, dat het je aan geluk ontbreekt) tot vooruitgang leidt (en niet zozeer: het gelukkig zijn an sich), mogen we blij zijn met al ons lijden ... als je vooruitgang toejuicht, tenminste.
"Mensch, durf te lijden".
Wat een goed stuk! Je haalt me de woorden uit de mond door de coaches eens de waarheid te zeggen. En gezien hun reacties op deze site, sla je de spijker op zijn kop! Want volgens mij kunnen ze er niet tegen dat je geen passie voelt, en er ook nog eens niets aan doet.
Maar zo gaat het dus, blijkbaar.
Ik zou je wel aanraden om goed bij jezelf na te gaan of er niet ergens een 'Je hebt het er maar mee te doen' stemmetje de overhand heeft, wat je onbewust de passie probeert te ontnemen.
Maar misschien heb je dat werk al lang verricht.
Dan rest er niets dan te luisteren naar de woorden van Wolf. Eruit halen wat erin zit. Liefdewerk oud papier - en liefde laat de wereld ronddraaien!
Hanneke van Rijn
Medewerker
En dat was wel ooit anders...
3 jaar geleden werkte ik nog voor een grote multi-national. Ik had last van stress en RSI. Mijn werk was uitdagend, maar er waren ook veel 'maren' en die namen in de loop van de tijd alleen maar toe. Ik vond het heerlijk om OR-werk te doen, maar verder sleepte ik me steeds meer naar mijn werk.
Ik begon een studie tot coach en in 2005 startte ik mijn eigen coachingsbedrijf Verander je Wereld. Parttime. Daardoor ervaarde ik het verschil tussen werken met passie en werken omdat ik geld moest verdienen in de baan die ik nu eenmaal had. Van coachen kreeg ik energie, en mijn baan kostte me energie. Het verschil werd steeds groter en ik voelde me in een soort spagaat zitten. En dat werkte op den duur dus niet meer.
Sinds 2006 hou ik me full-time bezig met alleen maar leuke dingen. Ik beslis zelf wat ik doe (niet altijd even gemakkelijk, er is geen baas die je de schuld kunt geven haha, maar wel uitdagend) en ik probeer zoveel mogelijk de bijbehorende zaken die ik niet leuk vind uit te besteden. Zodat ik zoveel mogelijk tijd overhou voor mijn werk. Want het is zo leuk! Ik krijg er energie van! Ik hou van afwisseling dus ik doe verschillende dingen met boeiende onderwerpen.
En ik geniet.
Vorig jaar zat ik aan tafel met een aantal onbekende mensen. We hadden het over die strenge winter, toen er zoveel sneeuw viel dat je niet meer goed kon autorijden. Iemand sprak over vorig jaar. Ik sprak hem tegen met de woorden: ''nee nee, dat was niet vorig jaar, dat was twee jaar geleden, ik weet het zeker, want toen werkte ik nog.''
Ik zag iedereen vreemd naar me kijken, want ik had daarvoor nog uitgebreid gesproken over wat ik deed. Dus ik corrigeerde me: ''nou ja, ik werk nu ook wel, maar het voelt alleen niet zo. Ik doe alleen nog maar leuke dingen en daar verdien ik dan ook nog geld mee ook...''
goed, jouw positieve reactie!!!
Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing & Innovatie Consulent
www.changeenhancement.nl
Je reactie doet vermoeden dat je denkt dat "wij vrouwen" een beetje uitgeblust zijn. Dat niet - maar we zijn wel realistisch.
Niet voor iedereen is "je werk ook je leven".
Voor velen van ons is "je werk een onderdeel van je leven". Niet meer en niet minder. Dat is niet saai, niet passieloos, niet doodgebloed of uitgeblust, maar gewoon de realiteit. Niet iedereen is voetbalfan, niet iedereen is werkverslaafd.
Dat werk altijd leuk moet zijn, je passie moet hebben, is een staartje van het waandenkbeeld dat de wereld maakbaar is.
Het is fijn als je werk leuk is, je voldoening geeft, je er goed voor betaald wordt en het gevoel hebt dat een ander er ook blij van wordt. Maar helaas, pindakaas, zo werkt het niet iedere dag. En soms zelfs langer dan een dag niet.
Dat je je verbonden voelt met wat je doet, dat je kunt opbrengen het te blijven doen- ook als het even niet meezit, dat je weet dat dit is wat je het beste doet, ook al kun je er het beste van jezelf tijdelijk niet in kwijt, zou ik liever willen omschrijven met het woord "verbondenheid".
Passie is een groots begrip, devalueer het niet door het voor zoiets alledaags in te zetten als je werk.
Anne, als je passie eten, drinken en slapen is heb ik wel een suggestie voor je: Mystery Guest. Errug leuk werk, kan ik je uit ervaring vertellen.
Of recensent voor restaurants, hotels etc. Komt je schrijven ook nog aan bod.
Ik ben zelf een tweede tak begonnen naast mijn trainings- en coachingsbedrijf: een high tea service. Zo nu en dan kook ik een dagje me helemaal uit mijn dak en dan kan ik er weer heel lang tegen. Coaching en training is lang niet altijd even voedend voor mij als voor mijn cliënt(en). Ik zie het niet als zijspoor maar meer als wisselspoor, zo hou ik de boel op de rails.
Succes met het vinden van je wisselspoor!
Die van die burnout skills is me trouwens een eye opener - die kende ik nog niet maar herken ik meteen (nee, ik word nooit meer vice-voorzitter van een vrouwenorganisatie met een zwakke voorzitter. Been there, done that).
Alexandra Prinssen
www.intermezzo.coachweb.nl
www.mienbakgraag.nl
als je je richt aan alle dames..dan voel ik me geroepen om even een wederwoord te sturen. Zelf kan ik in mijn directe omgeving enkel maar het tegendeel vaststellen. Het zijn namelijk de DAMES in het Telecom bedrijf waar ik werk, die de sfeer opkrikken. Het organiseren van uitstappen, resto bezoek, naar de Sinksenfoor gaan..enz wordt regelmatig door ons geregeld. Het kopen van geschenken bij geboortes, huwelijken, verjaardagen..wie denk je dat daar voor zorgt? Yep, wij alweer. En mét plezier !
Terwijl de mannen een beduidend numeriek overwicht op onze werkvloer hebben, staan ze er meestal niet bij stil om ook eens een PASSIEVOL after-work event ineen te steken. Zulke zaken brengen nochtans een aangenamere werksfeer mee waaruit werken met passie (neen neen..geen dubbelzinnigheden) spontaan tot stand komt.
Taart hoeft niet..maar appreciatie is welkom :-).
Beste Anne,
Ik neem aan dat je verhaal een momentopname is van een week, dag..waarin alles tegenzat. Zelf werk ik 32 jaar, gecombineerd met full-time huishouden en opvoeding van 2 kinderen. En nog steeds met even veel passie. Gedurende die ganse periode heb ik slechts 1 jaar gehad dat ik me kan inleven in hetgeen je beschrijft. Sommige negatieve situaties en vooral mensen die een impact hebben op jou en je werk kunnen enorme energievreters zijn. De enige raad -voor wat het waard is- die ik hierbij kan geven is: mijdt die omstandigheden en mensen - als je hiervoor van job moet veranderen, so be it..en neem vooral zélf je lot terug in handen.
veel succes!
Liliane
Nee: ik richt mij tot BEIDE diersoortjes en hun varianten. Jij hebt het over “hoe het meestal gaat”. Dat boeit me niet, omdat er ingeslepen rolpatroontjes inzitten, waar je niet zomaar je “je-weet-wel” aan afveegt.
Waarom zijn het meestal vrouwen die koffie halen? De rommel opruimen na een vergadering? Dineetje regelen? Verjaardagen? Sinterklaasfeest? Bosje bloemen regelen? Juist als het NIET in de functieomschrijving staat?
Het antwoord is tweeledig: vrouwen zijn als groep van nature verzorgender dan mannen. En de andere reden is dat sommige dingen “not-done” zijn in het mannenkamp. En dat zijn nou precies die dingen waar jij het over hebt. De vaak niet zichtbare hersenschimmels zijn bijvoorbeeld: “Een echte vent doet geen afwas, doet de was niet, gaat niet winkelen” en meer van dat soort vroeg-Neanderthaler zaken.
Als ik als man daar vaak initiatief neem, wordt het mannenkamp getroffen door een vreemdsoortige splijtzwam: de “ach-gutters” en de “zie-je-wel-dat-het-anders-kán-ers”.
Ik geniet daarvan. “Hee, jij, ja jij daar, ff hande uit de mouwen” zeg ik dan tegen de meest gedeformeerde macho. Dikke pret, dat kan ik je verzekeren.
Cordial greetings, en hou vooral niet op met die lieve, gezellige, broodnodige, sfeerbeïnvloedende, sociale, collegiale dingetjes te doen. Het zijn vaak de bloemetjes tussen het schrale beton en de kraak-noch-smaak-design meubeltjes. Laat deze bedreigde diersoort vooral niet uitsterven.
Jos Steynebrugh
Marketing & Innovatie Consulent
www.changeenhancement.nl
De levensfilosofie van een goede vriend van mij is: je wordt geboren, je rommelt wat en je gaat weer dood.
Nou geeft hij toe dat hij een pessimist is; echter als ik naar het resultaat kijk van zijn (werk)leven dan heb ik - als ongeneeslijke optimist - zelden een gelukkiger mens meegemaakt.
Misschien omdat zijn beeld van het leven in het algemeen en dat van werk in het bijzonder een meer realistische is?
Okay... de uitwerking van de passie-slogans zijn weinig charmant, maar zetten wel aan tot denken.
Want wie wil er geholpen worden in een winkel door een gordijnenverkoper die niet van gordijnen houdt, of door een intercedent die pas in actie komt als je zelf belt. Helaas komt deze situatie vaker voor dan we denken.
Werkplezier is zeldzaam. Slechts zo'n 12% van de Nederlandse werknemers (Bakker, Universiteit Utrecht) krijgt energie van zijn werk en geniet echt van het werk.
Dat is niet veel. Juist daarom hoop ik - als consument en als psychologisch econoom - dat meer mensen gaan doen waar ze echt blij van worden. Dat is goed voor de tevredenheid van klanten, de teamspirit en de sfeer in winkels en op straat.
Als consument, werkgever en werknemer kun je veel doen om het passie-percentage in Nederland omhoog te krijgen. Laten we er met elkaar maar onze schouders onder zetten.
Koopt allen meer passie, ook als je gordijnen nodig hebt.
Veel groeten,
Harold Smits
a-life.nl
Hetzelfde geldt voor violisten, voetballers, schrijvers, bergbeklimmers en ieder ander die zijn werk met passie doet. Ze zullen je even raar aankijken als je suggereert dat hun werk 'leuk' is. Ze moeten er keihard voor werken, pijn lijden om uiteindelijk de top te bereiken.
Brengt het ze geluk? (ook een term die in de reacties een aantal keren terugkeert). Waarschijnlijk wel, af en toe. Die enkele momenten dat ze in een flow terechtkomen (die andere term die in de reacties is terug te vinden). Hun talent gecombineerd met hard werken aan iets wat ze voldoening geeft en het gevoel dat 'het lukt'. Heel af en toe leidt dat tot wat we geluk noemen.
Voor de rest is het inderdaad zwoegen. En ben ik het met Anne eens: wie niet over zo'n specifiek talent beschikt, niet op zoek is naar die ultieme geluksmomenten of gewoon geen zin heeft daar pijn voor te lijden: verdien je geld en zoek je geluk elders.
Ton Barning
Balu Personeelscommunicatie (www.balu.nl)
Werk an sich is het verrichten van activiteiten en handelingen om een bepaald doel (opgelegd door een ander of jezelf) te bereiken. Dit kan bij mensen wel of niet gepassioneerd plaatsvinden.
De omgevingsfactoren zoals organisatiestructuur, bedrijfscultuur, beloning, collega's, leidinggevenden, klanten en leveranciers hebben allen invloed op de mate waarin iemand zijn/haar werk verricht en ook op de passie die daar al dan niet een rol bij speelt.
Stelt u zich voor, u bent een gepassioneerd werknemer en u heeft een nieuwe functie aanvaard. Alle omgevingsfactoren zijn gunstig, behalve de factor leidinggevende. Dat is iemand waar u absoluut niet mee overweg kan. Wat zal er met uw passie gebeuren?
Ander voorbeeld, u werkt bij een bedrijf waar alles prima is, goede collega's, fijne baas, alleen de bij uw functie passende beloning is 10% onder het marktgemiddelde. Tenzij u filantropisch bent ingesteld, zal ook hier uw passie negatief beinvloed worden.
Waarom er op het gebied van werk zo weinig passie is, heeft hier mee te maken. De meeste omgevingsfactoren scoren goed, echter er zijn er een aantal die laag scoren. En laten nu die laag scorende factoren van belang voor u zijn.
Als we kijken naar de trend dat steeds meer mensen op interim en freelance basis willen werken, dan begrijpen we dat het niet alleen om het geld gaat. ZZPers worden gemotiveerd door een stuk vrijheid en het achterwege blijven van politieke steekspelletjes.
Zelfstandigheid is ook waarom die coaches zo positief zijn over passie in het werk. Zij ondervinden die passie zelf, zowel in loondienst als zelfstandig hebben ze veel vrijheid en staat er niet constant een leidinggevende in hun nek te hijgen. Tenslotte verdienen ze ook niet slecht. Logisch dat bij hun de passie haast voelbaar is.
Errol van Engelen
Business Development Consultant
http://www.interim-biznet.nl
Ik liep de afgelopen tijd zelf met mijn eigen passieziel onder de arm. Ook ik stelde mezelf de vraag waar ligt mijn werkelijke passie? Ook ik ben een vrouw. Ook ik vond niet een twee drie een antwoord. Mijn voorlopige conclusie is dat passie voor mij belangrijk is en dat het niet zoveel uitmaakt waar die passie vandaan komt. Ik constateer namelijk dat ik het passiegevoel (gevoel van diepgang, van yes!) vaak genoeg heb op de meest vreemde momenten en ook zelf verzin wanneer het te lang afwezig is geweest. Is dit een sprookje? Voor mij is het realiteit.
Mijn voorstel is dan ook om op het werk vooral regelmatig te praten over passie! Deel je passiegevoel en de stroom komt op gang en wordt onderdeel van jouw realiteit.
Tenslotte nog mijn vraag aan Anne Gouweloos: is passie nog steeds een sprookje voor jou? Daar ben ik nu zo verdomd nieuwsgierig naar.
Als het gaat over passie al dan niet “op het werk” dan denk ik toch vooral aan de passievrucht. De vrucht op zich, alsook het boek van de schrijver Karel Glastra van Loon. De link met organisatiecultuur is dan al snel gelegd: wat als het product nu niet Echt van mij is. Hoe voelt dat dan?
Passie is emotie en in het verstandelijke Nederland moeten we het daar niet al te veel van hebben. Dat past niet bij het degelijke. Organiseren is in Nederland vaak ook een synoniem voor je verstand gebruiken. Het gevoel doet er niet meer toe.
Een andere invalshoek is de Matheus Passion die nu weer bijna actueel is. Zojuist blijkt er een tournee te zijn afgelast met als reden dat de sponsors het door het economische klimaat moesten laten afweten. Dat is symbolisch; als het slecht gaat, moet het ook maar afgelopen zijn met dit soort frivole zaken. “Richt je maar gewoon weer op het werk.” Over passie en geloofwaardigheid.
Dan is er nog een enkeling die vindt dat passie als organisatiekernwaarde kan worden opgenomen. Als de passie ontbreekt voeg het dan maar toe als waarde, dan komt het vanzelf wel goed zal men denken. Waarschijnlijk niet. Geloofwaardigheid is wederom waar het probleem zit.
Een interessante “studie” op dit vlak vond ik van de hand van Kevin Lane Keller (e.a.) die de organisatie beschouwt als een mens die denkt, een lichaam heeft als ook natuurlijk een kloppend hart. Op deze laatste dimensie zien zij passie (passion) en mededogen (compassion). De eerste zorgt voor de interne motivatie en drive maar die kan niet evenwichtig gedijen zonder een tegenkracht: het medeleven met anderen.
De slogan heb ik destijds niet zelf verzonnen, maar een journalist.
Hij wilde voor een landelijk dagblad een artikel schrijven over mijn winkel en verbaasde zich over mijn passie voor mijn vak.
Want hoe kun je in vredesnaam passie hebben voor gordijnen, hoe loop je daar warm voor?
Dat kan, als je overloopt van creativiteit en een branche hebt gevonden die daarom schreeuwt. Want laten we eerlijk zijn: bij 98% van de huizen hangt een ecruutje voor het raam. Lekker veilig.
Gelukkig vinden steeds meer mensen dat dit leuker kan en dan kan ik mijn passie delen, dat is heerlijk.
En het klinkt gek, maar als men ziet dat zoiets simpels, zo veel leuker kan, dan verruimd dat de geest. Ik zie vaak dat men over meer dingen anders gaat denken en niet alleen in het interieur.
Ik lees in de reacties vragen zoals: zou je dit werk ook doen als je niets hoefde te verdienen? Ik zeker! Misschien iets minder uren, maar zeker met evenveel passie.
De journalist ben ik dankbaar voor zijn kop; ik heb hem er in gehouden.
Helaas zie je tegenwoordig overal passie voor zus, passie voor zo..maar ik weet zeker dat mijn passie oprecht is.
Het bestaat dus echt. Kom het maar eens proeven, als je durft.
Groet,
Carolina Hoogstad
www.passievoorgordijnen.nl
De reacties nog een keer lezend zie ik nu dat ik in 2008 vrijwel alleen deed wat anderen van mij wilden. Sinds ik alleen woon kies ik werk dat mij aanspreekt. Dat is mensen coachen bij levensvragen. Best ironisch!
Heb ik nu mijn passie gevonden? Ik geloof van wel hoewel het eerder voelt als missie. Maar 'in het streven naar je missie kun je veel passie ervaren' zegt Ronald de Waal die zich bezighoudt met mensen die passie in hun werk zoeken. Ik begrijp nu dat het kan.