Onlangs keek ik mee bij een bouwproject. Iedere betrokken medewerker kwam aanzetten met zijn (weinig haar) eigen gereedschap. De experts waren onder de indruk van elkaars machinepark en tussen de bedrijven door werden daarom de prijs en prestaties van de betreffende stukken gereedschap doorgenomen. Het overleg bleef heel beschaafd, maar het was wel duidelijk dat niet iedereen evenveel waarde hechtte aan de diverse, uiteenlopende argumenten, waarna iedereen tevreden aan het werk ging met zijn (of haar) eigen set aan machines.

Eigenlijk net zoals met de leaseauto’s van mijn werk: we werken allemaal in dezelfde branche en toch rijdt iedere collega rond in wat anders. We kunnen eindeloos met elkaar argumenteren, maar hebben vooral de vrijheid om te kiezen wat mooi is en/of lekker rijdt en of de prijs daarvoor (bijvoorbeeld 14-20-25% of niet bijtellen) voldoende aansluit bij onze normen.

En zo is het ook in ons bedrijfsrestaurant. Ik bepaal zelf wat ik eet, of ik akkoord ben met de kosten daarvan. En of ik er überhaupt gebruik van maak, of dat ik buiten een rondje wandel langs de buurtsuper, snackbar of broodjeszaak. Het zou ook wat zijn als mijn baas (voor mijn bestwil?) voorschrijft wat ik moet eten en drinken, zolang ik mijn afspraken en prestaties maar waarmaak?!

Vreemd dan toch, dat we na onze woon-werk reis of de lunch in het restaurant wel allemaal op hetzelfde type flexplek moeten werken. Met e-mail, wat standaard applicaties en een opslagmogelijkheid. Vooral raar, omdat ik dat ik thuis allemaal (ook) al heb.
Ik heb ooit mijn rijbewijs gehaald en krijg daarom voor mijn werk een leaseauto ter beschikking. Mijn ouders hebben mij netjes en gezond leren eten. Maar voor het uitvoeren van mijn werk, mijn expertise, mijn vakgebied in het verlengde van mijn jarenlange opleiding, ben ik afhankelijk van centrale besluiten over ICT, die gelden voor alle expertisegebieden binnen mijn bedrijf?! Waarom word ik, als kenniswerker, in de kern van mijn werk, beknot?

Daarmee zie ik de volgende generatiekloof aankomen. De huidige generatie studenten op scholen en universiteiten zijn allang voorzien van de laatste technische hulpmiddelen; die hebben ze zelf uitgezocht en beheren ze ook zelf. Diversiteit troef! Moeten die hoogopgeleide experts zometeen in een gepimpt kantoorgebouw achter een standaard flexplek kruipen? (dat is HNW, toch?)

Mag ik daarom ook gewoon mijn eigen ICT uitzoeken, met een persoonlijk budget. En als ik meer wil of nodig heb, betaal ik zelf wel bij! (Of we spreken af dat ik voor mijn werk nou eenmaal meer nodig heb en dus meer ter beschikking krijg). Bovendien is het ook nog kostenaantrekkelijk: de ICT beheerorganisatie, de “gouvernance” (het praten over ICT) en veel van de communicatie over ICT projecten die maar een klein deel van de medewerkers raakt vallen allemaal weg…

Outsourcing van ICT naar je eigen kenniswerkers dus en niet naar een centrale bedrijfsafdeling of externe leverancier. Toegegeven, zo’n keuze om experts zelf hun gereedschap te laten aanschaffen heeft gevolgen. Maar, laten we dat alsjeblieft geen risico’s noemen!! Het zijn consequenties die we (samen) kunnen managen. Laten we dat desnoods “Het Nieuwe Werken” noemen.