Het valt niet mee, dat Nieuwe Werken

Het gedonder met oppas en crèche meer dan zat zit ik ‘s middags monter achter de laptop. Aangezien de logeerkamer, die achter de garage ligt, niet bereikbaar is voor mijn mobiel netwerkje heb ik vorige week moeizaam een kabel lopen trekken onder de vloer door. Stekkertjes aan de kabels geprutst en een bureautje neergezet. Het valt niet mee, dat Nieuwe Werken. Je moet eerst je huis opnieuw inrichten.

Ik zit net als er een oorverdovend gekrijs uit de babyfoon komt. Hessel is wakker. Zuchtend slof ik naar boven en begin opgewekt met de verschoning van de luier. Dan moet Hessel maar wat spelen als ik werk.

Net beneden aangekomen gaat de bel. Door het glas in de voordeur lacht de moeder van Maarten mij hartelijk toe: er is geen ontkomen meer aan en ik doe open.

“Ach gut, ik moet even snel naar de supermarkt, kun jij heel even op Maarten letten, ben zó terug!”, roept ze koket, als de deur nog maar heel even open is.

Goed hoor, nou dan spelen er twéé kinderen op de vloer. Houden ze mekaar mooi bezig. Kan ik werken.

Ik kijk een paar minuten naar het inlogscherm en besluit dat ik het werk niet kan bereiken. Geen nood, onmiddellijk bel ik met de Heldpdesk.
“HELPDESK!”, tettert een dame in mijn oor, alsof ze beseft dat de bestelling van mijn gehoorapparaat vertraging opliep. Ik houd de telefoon wat van mij af en poog uit te leggen dat ik graag wil inloggen op het werk.
“Er zijn geen storingen bekend”, luidt het nuchtere antwoord, “en uw werklaptop doet het ook. Het moet dus aan uw interbetverbinding liggen!”
In de logica noemen ze dit een syllogisme geloof ik. Een onontkoombare conclusie, gebaseerd op twee stellingen.

Vanuit de kamer komt een triomfantelijke kreet van mijn zoon:
“Papa, Maarten kan stáánd plassen!!”
Zeer verontrust vraag ik de mevrouw van de Helpdesk een moment geduld wegens noodgeval en storm de kamer in. Inderdaad kan Maarten staand plassen. Jammer dat hij dit in de plantenbak doet. Maarten moest nodig blijkbaar, want onder de plantenbak ontstaat een mooie plas.

Vertwijfeld spring ik op en neer. Een passerende meneer op straat kijkt mij met open mond zeer doordringend aan.
“Toch die vitrages eens dichttrekken”, denk ik nog.

Terug bij de Helpdesk leg ik uit dat mijn internetverbinding het op mijn eigen laptop wél goed doet.
“Dat kan niet meneer, het moet aan uw internetverbinding liggen”. Mijn ademhaling gaat inmiddels zeer zwaar.
“Ik wil wel een call aanmaken hoor”, vervolgt de dame, “dan wordt u binnen 2 dagen teruggebeld”.

Uit de kamer komt het geluid van brekend glas. Bij de voordeur hoor ik de moeder van Maarten:
“Joehoe, daar ben ik weer!”

Ik denk dat ik maar wat vrije uren opneem.