Het zorgschandaal 2

De haren rijzen je te berge. Heeft u de reacties gelezen bij de columns “Het zorgschandaal” en “Is er voor een transitie in de zorg een transitie in de overheid nodig?" Zorgwerkers komen om in administratieve rompslomp en bureaucratische willekeur.

Zo schrijft Edwin Leutscher: “Abrona is voor miljoenen gekort op het budget. Ze kan weer beschikken over dit geld wanneer zij per patiënt een dossier aanlevert met 10 documenten. Dit zijn ondermeer het indicatiebesluit, een urenregistratie, een behandelplan, een intakedocument en meer van dergelijke documenten. Wanneer bijvoorbeeld in de urenregistratie 15 minuten zorg niet wordt verantwoord, wordt het dossier als niet volledig beschouwd en niet in behandeling genomen.”

Zorgprofessionals ervaren dit als een kolossale belasting. Dient die belasting nog ergens voor? De Volkskrant dd 5-3-09 meldt met een grote kop. “Wel registratiedrift, geen overzicht”. Wijngaards, directeur van een thuiszorginstelling: “Elke euro moet zes keer worden verantwoord. Tussen zorgkantoren en zorginstellingen gaan maandelijks duizenden formulieren en gegevens heen en weer. Alles drie dubbel verantwoord en gecontroleerd. Althans dat lijkt zo. Want die formulier gaan verder nergens heen; ook niet naar het CIZ of het ministerie.” ?Edwin Leutscher stelt: “22 miljard AWBZ gelden niet te traceren. Alle registraties op minuutniveau, geregistreerd door hard werkende zorgprofessionals zijn waardeloos en voor niets geregistreerd. De Kaderregeling, de geïmplementeerde urenregistratie softwarepakketten, de vele uren administratieve handelingen uitgevoerd door de handen die op dat moment niet aan het bed stonden; ALLEMAAL VOOR NIETS GEWEEST.”

Dat is nog lang niet het hele verhaal want met name de grote zorginstellingen voegen er een manier van managen en organiseren aan toe die de zorgwerkers nog verder onder druk zet. "Het Zorgschandaal 1" beschrijft de ellende bij Meavita en Philadelphia: Aan de rand van een faillissement, torenhoge schulden en maar beknibbelen op de uitgaven van locatiemanagers en de noden van clienten en personeel. De gehoopte schaalvoordelen blijven uit, de efficiency maatregelen hebben de coordinatie lasten en de communicatie problemen alleen maar vergroot. Tot verbetering van de zorg heeft het niet geleid, integendeel. In plaats van beter spreadsheet management zou men het alternatief van kleinschalige buurtzorg veel serieuzer moeten oppakken: Decentraliseren, klein binnen groot!

Het ergste is nog dat het bovenstaande bekend is bij alle betrokkenen. Er wordt ook veel over gepraat maar er is geen enkele verbetering te zien. Laat staan dat het voortvarend wordt aangepakt. Het lijkt erop dat het management van veel grote zorginstellingen gevangen is geraakt in de geniepige mix van poen/prestige en systeemdwang, zoals beschreven in “Beter bestuur of verhuftering”.

Zal de overheid ingrijpen? Staatssecretaris Jet Bussemaker zei geïrriteerd te zijn dat allerlei bureaucratische regeltjes aan haar ministerie worden toegewezen. Ze heeft toegezegd dat verpleeg- en verzorgingshuizen niet meer elke vijf minuten zorg hoeven vast te leggen. “Toegezegd”? En wat doen we met de rest? “Hier wordt beleid op gezet.” Ik hou mijn hart vast. Dat wordt onderzoek, nota’s en nader onderzoek. Ondertussen draait de mallemolen van regelgeving en systeemdwang gewoon door.

Ik denk dat de verzekeraars en de verenigingen van clienten een aanklacht moeten deponeren bij justitie. De betrokken instellingen en overheidsorganen kan het volgende ten laste worden gelegd:
- Verspilling van publieke middelen
- Mishandeling van medewerkers met zinloze regelgeving, systeemdwang en bureaucratische willekeur.
- Toebrengen van maatschappelijke ellende door het asociaal inrichten van de clientenzorg.
- Gebrek aan daadkracht om de gesignaleerde negatieve effecten aan te pakken.