Y bother?

“Gemakzuchtig, nonchalant, lui en laks.” Over wie gaat het? Over Generatie Y, de generatie die (on)opgevoed door de Babyboomers met een overdosis aan zelfvertrouwen systematisch tekort schiet op de werkvloer. Althans, zo wordt er op menige werkvloer over hen gedacht.

Zelfs als bovenbeschreven imago verdiend is, dan nog kunnen leiders op de werkvloer het zich niet veroorloven om zo te denken over generatie Y. Want vroeger of later zal deze generatie het stokje over moeten nemen. Dat vraagt van iedereen die nu aan het roer staat om een overdracht van inzichten. En niet om een stroom van verwijten (inclusief het verwijt ‘Ze willen niet luisteren’).

Weten ze alles al?
Kortom, wie vandaag de dag het verschil wil maken als leider, staat voor een keuze. Ga ik mij nog wat langer rondwentelen in meningen over generatie Y? Of ga ik erin investeren? Net zoals ooit geïnvesteerd werd in mij? Maar natuurlijk hébben leiders zich deze vraag allang gesteld en wilden ze investeren. Echter, de houding waarop zij kunnen stuiten, maakt dat niet gemakkelijk. Bijvoorbeeld de manier waarop een typische Y aankijkt tegen de waarde van werkervaring, kan verzuchtingen opleveren. ‘Willen ze dan helemaal niets leren? Of weten ze al alles al?’ Nee, ze weten niet alles. Maar de gedachte dat ze niets willen leren, is niet juist. Als ze niets wilden leren, dan hadden zij zich nooit dat grote arsenaal van digitale vaardigheden eigen gemaakt. De typische Y wil anders leren.

Spontaniteit
Het is de uitdaging voor de leidinggevende om de weg naar dat andere leren te vinden. Gelukkig, hoeven leidinggevenden niet meer te geloven in het absurde sprookje, dat generatie Y goed kan multitasken. Dat kunnen ze niet, want het zijn net mensen. Maar om het volgende kan niemand heen. Mevrouw of meneer Y –opgegroeid in digitale wereld– heeft iets geleerd, wat iemand van voor het bestaan van internet niet zo kan ervaren. Namelijk dat een slimme oplossing voor een probleem zo maar ergens vandaan kan komen. En ja, mevrouw of meneer Y sluit zichzelf als waardevolle bron niet uit. Gebrek aan spontaniteit kan Generatie Y niet verweten worden.

Glimlachen
Nog iets: de typische Y gaat ervan uit dat zijn bijdrage voor vol wordt aangezien en wel vanaf de eerste dag dat de werkvloer betreden wordt. Om die houding mag gelachen worden. Maar een intelligente leider houdt het bij glimlachen en doet meer met dit eigenwijze verwachtingspatroon. Want de mentaliteit die erachter steekt, kan via de juiste aanpak ook heel productief gemaakt worden. En dat gaat het gemakkelijkst in werkculturen, waar vanouds minder de nadruk ligt op anciënniteit en gezagsverhoudingen. Anders gezegd, op de egalitaire Nederlandse werkvloer, zijn we in principe beter in staat ons voordeel te doen met de karaktertrekjes van generatie Y dan in tal van andere landen. So Y bother?