Wat hadden de heren in het Catshuis kunnen leren van simpele veranderingen op microniveau? Ik denk veel. Want natuurlijk stonden ze voor een geweldige opgave toen ze zeven weken geleden die indrukwekkende residentie binnenstapte. Want natuurlijk is het lastig om €15 miljard op te halen. Middels die bekende kaasschaaf dan wel te verstaan. Om overal een klein stukje af te halen. En dat terwijl iedereen weet dat die kaasschaaf uitsluitend gebruikt moet worden waarvoor die is bedoeld: om plakjes kaas mee te snijden! Want dat schaven levert dan wellicht op korte termijn een schijnbare oplossing op -iedereen krijgt zijn of haar fair share-, maar op iets langere termijn zijn de schadelijke gevolgen immens. Want door dat schaven en schuren haal je zoals we allemaal weten de innovatiekracht er helemaal uit. Terwijl dat nou net de driver voor de toekomst zou moeten zijn ...
Maar wat hadden die heren dan wel moeten doen? Heel simpel. Ze hadden zich moeten focussen op de geweldige kansen die deze schaarste biedt. Om het momentum te verzilveren om eens een paar flinke patroondoorbrekende interventies door te voeren. In de sfeer van: 'never waste a good crisis'! Dus om eindelijk een paar van die hoogst noodzakelijke hervormingen te agenderen. Ze hadden die boekhouders even thuis moeten laten en ze hadden dat wenkende perspectief moeten schetsen. Van waar ons land in 2020 zou willen staan. En hoe dat er dan concreet zou uitzien. Welke waarde we dan zouden creëren. En belangrijk: hoeveel inspiratie dat dan ons allen zou moeten opleveren. Hoe leuk dat dan wel niet zou zijn. Opdat iedereen zijn of haar bijdrage daar ook aan kan leveren. Iedere dag weer opnieuw! Want zo doe je namelijk een beroep op ieders persoonlijke verantwoordelijkheid!
En vanuit dat wenkende perspectief hadden de heren dan terug moeten redeneren. Heel huiselijk, zoals Covey ons dat heeft geleerd: 'begin met het einde voor ogen'. Want met die stip op de horizon kun je ook makkelijker de offers rechtvaardigen die nodig zijn om daar te komen. Want iedereen weet toch zo langzamerhand wel dat het dringend noodzakelijk is om een paar forse vernieuwingen door te voeren in terreinen als de arbeidsmarkt, zorg en de woningmarkt. Domweg omdat de systemen en afspraken gewoon niet meer passen in een Nederland dat nú echt een onderdeel is geworden van een mondiale wereld. Waanzin natuurlijk om zoals Wilders roept de 3% norm uit Brussel de schuld te geven!
Onbegrijpelijk dus dat onze altijd zo positief ingestelde premier niet een bevlogen verhaal houdt van waar ons land -vooral ook gelet op hetgeen er elders in de wereld allemaal wél gebeurd op dit vlak- er over een paar jaar zou moeten staan. Hoe ons beloofde land er dan uit zou moeten zien. En welk appèl dat doet op al onze burgers om daar gemeenschappelijk dan de schouders onder te zetten. Niet in de sfeer van winst of verlies maar in termen van gemeenschappelijk winnen natuurlijk. Wellicht dat de heren politici die dit land leiden daar nog eens over na kunnen denken. Want zeg nou zelf: een miljoenennota met als enige doel om €18 miljard te bezuinigen daar wordt toch helemaal niemand -behalve die verdwaalde boekhouder- vrolijk van?
Gerelateerde artikelen
Rearrange the deck chairs on the Titanic
Dirk-Jan de Bruijn
Politici: lees Covey!
Dirk-Jan de Bruijn
Het rampjaar 2012
Gyuri Vergouw
Reorganisatie in slechte tijden
Actueel MNGMNTST
De omvangrijkste bezuinigingsoperatie uit onze geschiedenis
Dirk-Jan de Bruijn
Bezuinigen en afslanken bij de overheid
Dirk-Jan de Bruijn
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Het ontbreekt onze leiders aan lef, daadkracht en executiekracht om de maatregelen te nemen die nodig zijn om deze dag in 2020 vorm te geven. En dat dat impopulaire maatregelen zullen zijn, daar zullen we het allemaal wel over eens zijn. Het kan niet langer gaan zoals het nu gaat. Maar het wordt nu wel tijd dat iemand voor dat belang gaat en niet voor het partijbelang. Het huidige kabinet was volgens mij op de goede weg, totdat het demissionair werd.
De poppenkast die er vervolgens nu wordt gespeeld is al helemaal om te huilen. Oh, oh, wat zijn we toch begaan met ons land. Wie betaalt de rekening aan Brussel als we de 3% norm niet halen? Juist! De burger. Dus hoezo 'in het landsbelang'.
Ik zou deze circus in mijn zakelijk leven moeten opvoeren bij mijn klanten. No way dat iemand dat ooit accepteert. Waarom accepteren we dat dan wel van onze lands "lijding"?
Hoe komt het dat we niet in staat blijken om die stip op de horizon te zetten?
Vroeger hadden leiders een droom, maar dat vermogen hebben zij niet meer, het zijn bestuurders en we moeten ophouden over leiders te spreken wanneer zij geen perspectief kunnen verwoorden. Het vermogen om vooruit te denken, de verbeelding, hebben wij uit onze maatschappij weggezeefd en nu zitten we met een hiaat. Het lijkt me niet verstandig om het vooruit denken aan politici over te laten wanneer zij een horizon van max 4 jaar hebben.
Het gaat om het perspectief waar een grote groep zich in herkent, en het gaat er niet om WIE dat perspectief opstelt. Het staat de burger vrij om zelf met een perspectief te komen en met alle social media is daar helmaal geen politieke partij voor nodig.
Ik heb pogingen gedaan om mensen bij elkaar te krijgen om over het herijken van het democratische model te praten, dat werd als te ingewikkeld en breed ervaren. Op dit moment ben ik bezig met een wenkend perspectief voor de rol van de nieuwe generatie senioren. Een duidelijk kader dus, maar het verwoorden van wat me voor ogen staat is lastiger dan ik verwacht had, daarbij komt dat gebruikte woorden bij anderen de persoonlijke associaties direct in werking zetten. Ik vermoed dat het vermogen om een perspectief neer te zetten bij velen aanwezig is en geoefend kan worden (wanneer wij iets goed of afkeuren zit daar een referentiekader vanuit een bepaald beeld achter) echter het verwoorden van hoe de toekomst er uit zou moeten zien is een inspannende exercitie met een onzekere uitkomst.
Mijn stip is een aanwezige publieke sector met een netwerk economie, business als een ecosysteem, in een Europa met sterke regionale identiteiten en lage democratien. Alleen de overlappende taken aan Brussel overlaten met een duidelijke machtsverdeling en lijsten wederzijdse rechten en plichten.