Wat hadden de heren in het Catshuis kunnen leren van simpele veranderingen op microniveau? Ik denk veel. Want natuurlijk stonden ze voor een geweldige opgave toen ze zeven weken geleden die indrukwekkende residentie binnenstapte. Want natuurlijk is het lastig om €15 miljard op te halen. Middels die bekende kaasschaaf dan wel te verstaan. Om overal een klein stukje af te halen. En dat terwijl iedereen weet dat die kaasschaaf uitsluitend gebruikt moet worden waarvoor die is bedoeld: om plakjes kaas mee te snijden! Want dat schaven levert dan wellicht op korte termijn een schijnbare oplossing op -iedereen krijgt zijn of haar fair share-, maar op iets langere termijn zijn de schadelijke gevolgen immens. Want door dat schaven en schuren haal je zoals we allemaal weten de innovatiekracht er helemaal uit. Terwijl dat nou net de driver voor de toekomst zou moeten zijn ...

Maar wat hadden die heren dan wel moeten doen? Heel simpel. Ze hadden zich moeten focussen op de geweldige kansen die deze schaarste biedt. Om het momentum te verzilveren om eens een paar flinke patroondoorbrekende interventies door te voeren. In de sfeer van: 'never waste a good crisis'! Dus om eindelijk een paar van die hoogst noodzakelijke hervormingen te agenderen. Ze hadden die boekhouders even thuis moeten laten en ze hadden dat wenkende perspectief moeten schetsen. Van waar ons land in 2020 zou willen staan. En hoe dat er dan concreet zou uitzien. Welke waarde we dan zouden creëren. En belangrijk: hoeveel inspiratie dat dan ons allen zou moeten opleveren. Hoe leuk dat dan wel niet zou zijn. Opdat iedereen zijn of haar bijdrage daar ook aan kan leveren. Iedere dag weer opnieuw! Want zo doe je namelijk een beroep op ieders persoonlijke verantwoordelijkheid!

En vanuit dat wenkende perspectief hadden de heren dan terug moeten redeneren. Heel huiselijk, zoals Covey ons dat heeft geleerd: 'begin met het einde voor ogen'. Want met die stip op de horizon kun je ook makkelijker de offers rechtvaardigen die nodig zijn om daar te komen. Want iedereen weet toch zo langzamerhand wel dat het dringend noodzakelijk is om een paar forse vernieuwingen door te voeren in terreinen als de arbeidsmarkt, zorg en de woningmarkt. Domweg omdat de systemen en afspraken gewoon niet meer passen in een Nederland dat nú echt een onderdeel is geworden van een mondiale wereld. Waanzin natuurlijk om zoals Wilders roept de 3% norm uit Brussel de schuld te geven!

Onbegrijpelijk dus dat onze altijd zo positief ingestelde premier niet een bevlogen verhaal houdt van waar ons land -vooral ook gelet op hetgeen er elders in de wereld allemaal wél gebeurd op dit vlak- er over een paar jaar zou moeten staan. Hoe ons beloofde land er dan uit zou moeten zien. En welk appèl dat doet op al onze burgers om daar gemeenschappelijk dan de schouders onder te zetten. Niet in de sfeer van winst of verlies maar in termen van gemeenschappelijk winnen natuurlijk. Wellicht dat de heren politici die dit land leiden daar nog eens over na kunnen denken. Want zeg nou zelf: een miljoenennota met als enige doel om €18 miljard te bezuinigen daar wordt toch helemaal niemand -behalve die verdwaalde boekhouder- vrolijk van?