Er zijn onderwerpen waar je makkelijk een mening over kunt hebben. En er zijn kwesties waarbij je, hoe je ook kijkt, het gevoel hebt dat een simpel standpunt geen recht doet aan de werkelijkheid. Voor mij is het conflict tussen Palestina en Israël zo’n onderwerp. En ik vind het tijd om daar iets over te zeggen, want ik hoor vooral heftigheid, geschreeuw en ik heb de gekke overtuiging dat dat ons geen meter verder helpt. Afgezien van het feit dat ons geschreeuw hier in Nederland daar waarschijnlijk geen enkel effect heeft. 

Waarom vind ik het moeilijk om er iets over te zeggen? Drie redenen.
Ten eerste zoek ik altijd naar nuance en context. Ik wil de hele geschiedenis begrijpen, de verhalen achter de verhalen. In dit conflict zijn die gelaagd en vaak tegenstrijdig. Het maakt dat ik niet één eenvoudig narratief kan omarmen, terwijl ik echt absoluut iedere vorm van geweld afschuwelijk vind en afkeur. Het is nooit de juiste weg en het leidt altijd tot meer ellende. Dat vind ik echt. 

Ten tweede ben ik van nature wantrouwig naar eenzijdige verklaringen. Ik weet dat mensen, en ook de media en politiek, belangen hebben, en dat verhalen altijd gekleurd worden door overtuigen, waarden en normen die bij culturen horen. Mensen praten alsof ze weten wat de waarheid is, maar steeds blijkt weer dat ze maar deeltjes van die waarheid omhelzen. Als totale waarheid. Dat zorgt ervoor dat ik voorzichtig ben met uitspraken die te stellig zijn. Zeker in deze situaties, die toch al zo ontvlambaar zijn. 

En ten derde: ik ben iemand met empathie. Ik voel echt diep mee met de pijn en het verlies aan beide kanten. Ik zie het lijden van Palestijnse families op mijn Instagram dagelijks voorbijkomen, en ik realiseer me dat Israëlische families ook verschrikkelijk veel verdriet hebben.  Ik kan niet doen alsof het leed van de één minder waard is dan dat van de ander. 

Toch wil ik ook niet in stilzwijgen blijven hangen. Want er zijn kernwaarden die voor mij boven elke politieke context uitstijgen. Ik noem ze. 

• Burgers mogen nooit doelwit zijn van geweld, van wie dan ook.

• Iedereen heeft recht op veiligheid, vrijheid en een waardig bestaan.

Dus wat is mijn standpunt hier? Ik kies geen kant in vlaggen of naties. Wij zijn allemaal mensen. Dat is niet een losse flodder, maar voor mij heel belangrijk. We zijn allemaal mensen. Met families, de behoefte aan veiligheid, liefde en fijne momenten. Ik veroordeel daden die deze waarden ondermijnen, aan beide kanten. En ik hoop op leiders die het lef hebben om te kiezen voor dialoog, rechtvaardigheid en vrede. Dat is misschien geen standpunt dat in een loopgraaf past, maar wel een waar ik recht in de spiegel voor kan staan.

En jij? Welke waarden laat jij leidend zijn als de wereld je dwingt om partij te kiezen? Heb jij wel een last van de druk die het geeft als mensen staan te schreeuwen en agressief worden in de discussie?

Denk niet dat mijn menselijkheid slap is. Ik ben de zoon van een militair en ben door de gesprekken met mijn vader tot deze inzichten gekomen. Ik geloof gewoon niet dat het ons verder helpt om elkaar hier in de haren te vliegen. De Palestijnen en de Israeli's hebben het allebei moeilijk genoeg. Gaza is gruwelijk, 7 oktober was gruwelijk. Elkaar pijn doen brengt zelden een bevredigende oplossing. Star zijn ook niet. Dat bewezen jaren geleden Rabin en Arafat.