Politici: lees Covey!

De verkiezingsploegen zijn zich aan het warmdraaien. Er wordt volop geoefend om binnenkort écht los te gaan. Om de gunst van die kiezer natuurlijk. Want over een paar weken gaan we weer met z’n allen weer naar de stembus. Waarbij we ons hele hebben en houwen in de handen van een 150-tal verstandige mensen gaan leggen. Opdat zij ons land klaarstomen voor de periode 2016 en de jaren daarna. Op weg naar het derde decennium van deze eeuw. Opdat we als land voldoende toekomstvast zijn en ons welvaartsniveau ook kunnen handhaven. Waarbij we ons dus vooral moeten richten op hoe we die €’s met elkaar gaan verdienen. In plaats van ze op voorhand al te verdelen!

Maar hier wringt de schoen behoorlijk. Want ik weet niet in hoeverre u zich heeft verdiept in de verkiezingsprogramma’s, maar een vluchtige blik levert niet direct een hoera stemming op. Want veel van wat is beschreven in die programma’s is gewoon micromanagement. Waarbij we blijven hangen in zaken als hypotheekrenteaftrek, het al dan niet verhogen van een eigen bijdrage in de zorg of het handhaven van bestaande rechten. Of waarbij we ons afzetten tegen de grote vijand Brussel. Jammer. Want als we iets verder kijken over de grenzen van de komende regeerperiode heen, dan gaat het natuurlijk niet om dit geneuzel. Dan moeten we hele andere vraagstukken agenderen.

Onbegrijpelijk dus dat geen van die partijbonzen het beroemde boek van de net overleden Steven Covey eens goed heeft gelezen. Want in zijn ‘De zeven eigenschappen van effectief leiderschap’ -waarvan er overigens wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren zijn verkocht- adviseert Covey onder meer ‘om te beginnen met het einde voor ogen’. Om die stip op de horizon te schetsen. Die sense of excitement. Waar ons land zeg over een jaar of acht zou moeten staan in dat internationale krachtenveld. Hoe we dan onze welvaart verdienen. En waar we dan in termen van toegevoegde waarde op focussen. Waar we dus als land in 2020 stinkend goed in zijn. En hoe dat beloofde land (!) ons als Nederlanders dan energie ook geeft. Om zo met elkaar dat gemeenschappelijke doel te gaan realiseren. Om daar –vooral met elkaar- de schouders eens flink onder te zetten. En waarbij het ook veel makkelijker is om die offers -in de sfeer van o zo noodzakelijke herstructurering- te kunnen billijken. In de arbeidsmarkt. Of de woningmarkt. Op gebied van mobiliteit. En de zorg natuurlijk. Opdat we nú die stappen zetten om ook na 2020 met plezier achter de dijken te kunnen blijven wonen. In onderlinge harmonie. Op een klein oppervlakte. Met veel drukte.

En zeg nou zelf: daar gaan onze dames en heren politici toch over? Of niet soms?