Tweet-tweet

De laatste tijd heb ik mij verdiept in de 'nieuwe' social media. Nieuw? Zul je misschien verbaasd vragen. Waarschijnlijk zijn de social media dat al lang niet meer, maar kort geleden waren ze dat voor mij nog wel. Ik weet niet wat ik de afgelopen maanden heb zitten doen, had waarschijnlijk oogkleppen op, waardoor de hele ontwikkeling van social media aan mij voorbij is gegaan. Ik was wel op LinkedIn, op Facebook en op Hyves, maar om nu te zeggen dat daar een spetterende interactie in mijn omgeving plaatsvond, nee, dat zeker niet.

En nu spettert en sprankelt het!

Ik twitter en ik blog, ik reageer op andere bloggers en twitters, en ik sluit niet uit dat ik binnenkort ga teleseminaren of op een video verschijn. Nu ik met de 'nieuwe' social media kennis heb gemaakt, kan ik er niet meer om heen. Nou ja, dat zou ik in principe natuurlijk wel kunnen, maar ik wil er niet meer omheen. Er is een wereld voor mij open gegaan! En wat voor een wereld. Een entree in een hele nieuwe virtuele wereld!

Rondstruinend op het internet, kom ik van alles en nog wat tegen.

Ik kan er met gemak mijn hele dag en mijn hele avond mee vullen. En dan nog ben ik bij lange na niet up to date met alles wat er wordt aangeboden. Linkje hier, linkje daar, hup toch maar even dat artikel lezen waar de link aan vast hangt, snel die video bekijken, o ja, tussendoor nog een tweetje de lucht insturen en dan vanavond ook maar 'life' aan de telefoon om een teleseminar te volgen. Er is genoeg te doen, het aanbod blijft maar stromen en stromen en stromen.

Ik voel een band met mensen die ik nog nooit ontmoet heb.

Vreemde ervaring vind ik dat. In de virtuele wereld kom ik mensen tegen – nou ja, ik kom ze natuurlijk niet 'echt' tegen, maar toch – op een of andere manier voelt het als 'echt'. Mensen die ik nog nooit 'life' ontmoet heb. Hoe kun je daar een band mee voelen, vraag ik mij af. Mensen die ik alleen maar van een foto ken en van tweet, tweet en soms van blogs, een teleseminar of een video. En toch voel ik die band! Als ik twitter open, denk ik 'hé, gezellig zij is er ook, en hij ook weer, leuk!' Snel lezen waar ze mee bezig zijn.

Omgekeerd hoeft dat 'gevoel van verbinding' er niet te zijn.

Toch wel raar. In het 'echte' leven heb je meestal wel snel in de gaten of je gevoel van 'een band' hebben wederkerig is. Maar hoe zit dat in de virtuele wereld? Voel je dat daar ook? Zelf kan ik die vraag nog niet goed beantwoorden. Van verschillende infomarketeers leer ik dat mensen minstens 7 en vaak nog meer contacten met je moeten hebben gehad om zaken met je te willen doen. Dan gaat het om zaken doen met klanten. Om virtuele zakenvrienden te worden zijn er vast nog veel meer dan 7 contacten nodig. De korte retweets en de korte reply's die ik twitter, kun je hooguit een kort contactmoment noemen. Meer dan dat is het niet. Trouwens, ik retweet en reply spontaan. Ik hou niet bij hoeveel keer ik naar wie ge-retweet of ge-replied heb. De mensen waar ik die band mee voel, zullen dat omgekeerd waarschijnlijk (nog) niet met mij voelen.

Wat ik mij nu afvraag is 'hoe zit dat bij jou?'

Wat is jouw ervaring met de virtuele tweet-tweet, teleseminar, webinar, video, enz. wereld? Heb jij in de 'nieuwe' social media 'echte' virtuele zakenvrienden die je nog nooit 'life' ontmoet hebt? Zijn het er veel? Hoeveel contactmomenten waren er nodig voor je zakenvrienden was?

Ben benieuwd naar je reactie!