Zo voorkom je tribunegedrag!

Columns

Regelmatig verschijnen er tips over hoe je beter kunt presenteren. Ik lees ze vaak met rode oren. Altijd nieuwsgierig natuurlijk of ik er nog iets van kan leren! Iets dat bij mijn eigen stijl past. Waarmee ik mijn eigen performance nog wat verder kan opfrissen. Maar wat ik nou zo mis in al die lijstjes is hoe je de interactie met je gehoor kunt verbeteren. Want dat blijkt toch iedere keer wel weer een forse uitdaging te zijn … En zoals Cees Buddingh het ons heeft geleerd: de beste leraar is hij die het meest van zijn leerlingen opsteekt!

Zie me nog de eerste keer een college over verandermanagement verzorgen. Was werkelijk bek af na afloop. Helemaal gesloopt. Maar het erge was: ik kreeg een matige beoordeling! Men was helemaal niet zo enthousiast over mijn optreden. En dat terwijl ik de me de blaren de tong had geluld. Over mijn eigen veranderervaring. En omdat de participanten zo’n heerlijk consumentengedrag vertoonde ging ik steeds meer m’n best doen. Om zo nog beter te presteren zo dacht ik. Pas later begreep ik dat het wijs was om bij aanvang van zo’n drie uur durend evenement eerst mijn gehoor te vragen met welke parel zij na afloop die mooie zaal wilde verlaten. Wat hun behoefte eigenlijk was. Om dan bij een volgende keer dat laatste kwartiertje even stil te staan bij dat individuele pareltje. Om iedereen persoonlijk te vragen wat men nou mee nam. Maar: belangrijker wat men er dan eigenlijk mee ging zou gaan doen. Waar men dan morgen mee aan de slag zou gaan. Om zo hun eigen effectiviteit te vergroten. Niet zo gek overigens als je boodschap is dat de klant centraal moet staan. En dat je in cocreatie met je afnemers tot de beste resultaten komt! Maar ja: ook onder mijn vuurtoren is het vaak donker!

Wat me ook lucht geeft is om bij een vraag uit de groep niet direct zelf het antwoord te geven. Maar om eerst de zaal te vragen of zij ook ‘n idee hebben. Om hen zo te triggeren om actief te participeren. Om zo hun eigen betrokkenheid te vergroten. Pas weer later kreeg ik de terechte tip om de cursisten zelf ook aan het werk te zetten. Door hun hersens te pijnigen met een casus bijvoorbeeld. Uit de praktijk van alledag natuurlijk. Over hetgeen je ze net hebt verteld. En waarvan ze de resultaten dan ook middels een elevator pitch plenair mochten presenteren. Voorkomt in ieder geval dat verstikkende tribunegedrag. En het leuke was: de cijfers van mijn evaluatie schoten omhoog!

Maar in grotere groepen is dat wel wat lastiger. Domweg omdat je daar dan ook de tijd ontbreekt om iedereen te vragen naar zijn of haar persoonlijke wensen. En dan sta je daar in zo’n volle zaal met alle spotlights helemaal op jou gericht. En je stelt een vraag en er gebeurt helemaal niets! Nothing. Behalve dan veel glazige blikken en natuurlijk het zweet dat je op de meest ongemakkelijke plaatsen ernstig plaagt. En als je dat één keer overkomt dan wens je jezelf niet nog zo’n vreselijk ongemakkelijk moment toe. Want zoals iedereen weet: een ezel stoot zich in het algemeen slechts éénmaal aan diezelfde steen! Dus vooraf benader je een aantal mensen met de mededeling dat zij in ieder geval de microfoon onder hun snufferd krijgen. Je weet hun namen. En je betrekt hen in je verhaal. En je hebt een paar controversiële opmerkingen in je achterzak. Waar zij dan op reageren. Want je hebt hen daarin betrokken. Omdat je weet dat zij daar een mening over hebben. En zo ontstaat een levendige discussie. Die jouw verhaal versterkt.

En het leuke is: je voelt je zo steeds zekerder. Iedere keer weer een beetje meer. En we weten het toch allemaal: je ‘verkoopt’ bij zo’n presentatie vooral vertrouwen. En dat begint toevallig wel bij zelfvertrouwen!

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Meer over Presentatie