De bittere realiteit van motivatie op de werkvloer

Vorig jaar rond deze tijd zat ik in een grote ruimte in het bedrijfsrestaurant, omringd door mijn collega's. Voor de groep stond de Business Unit Director om de visie en strategie voor het komende jaar te verkondigen. Op de achtergrond flitste de ene na de andere Powerpoint slide voorbij met daarop prachtige grafieken en indrukwekkende getallen. Het zag eruit alsof er veel tijd aan was besteed. Vooral veel tijd van het hogere management en van iemand die verdomd goed kan Powerpointen.

Toen ik besefte dat ik meer interesse had voor het achtergrondgeluid van bitterballen die gefrituurd werden dan voor de indrukwekkend uitziende presentatie, schrok ik. Toen de ergste schrik voorbij was keek ik om me heen. Ik wilde weten of ik de enige was die zich afvroeg hoe lang de presentatie nog de weg naar de bitterballen blokkeerde. Hoe hard ik ook zocht naar een blik van herkenning, ik kon het niet aan de gezichten aflezen.
Wel kon ik zien dat sommigen zich bezighielden met de vogels in de tuin, het ietwat saaie interieur of het kapsel van de collega voor zich. Waar ik ook keek, ik zag verdacht weinig interesse voor de visie en strategie van de Business Unit Director.

Dat was het moment waarop ik besefte dat er iets grondig mis was. Hoe kan het zo zijn dat je het grootste deel van je leven (op slapen na) besteed aan iets waarvan het je weinig tot niks interesseert waar dat het komende jaar toe gaat leiden? Een jaar lang van je leven aan iets werken, waarvan de visie en strategie je eigenlijk niet boeien?

Stel je eens voor dat je man of vrouw een presentatie zou geven waarin hij of zij, uiteraard aan de hand van indrukwekkende slides, de strategie voor het gezin voor het komende jaar zou toelichten. Meer aandacht voor de in het frituurvet sidderende bitterballen? De vogeltjes buiten? Of zou je hem/haar na 2 zinnen onderbreken om te vragen waarom jij in godsnaam niet betrokken bent in het maken van de plannen? Zijn jullie geen team dan? Heb jij niet ook nuttige informatie die essentieel is voor de toekomstplannen?

Zelf heb ik nog geen gezin. En wellicht is de vergelijking wat overtrokken. Maar ik besefte me op dat moment wel dat er iets mis was. Grondig mis zelfs.

Na enig onderzoek bleek dat het om een min of meer algemeen geaccepteerd probleem gaat. Veel verschillende studies tonen aan dat medewerkersbetrokkenheid belachelijk laag is. Eén van de meest toonaangevende onderzoeken op dit gebied (het "State of the Global Workplace Report" van Gallup) laat zien dat wereldwijd maar 13 procent betrokken is bij het werk dat ze doen. 13 procent! In Nederland ligt dit zelfs nog lager: een treurige 9 procent. Sta daar alsjeblieft heel even bij stil... Pijnlijk hè?!

Het lijkt dus hoog tijd voor verandering. Een verandering die ervoor gaat zorgen dat die treurige statistiek verbeterd zal worden en mensen meer plezier gaan beleven aan het werk dat ze doen. Dat je 's ochtends opstaat en fluitend naar je werk gaat, vol met mooie ideeën over wat je die dag gaat doen. Dat je 's avonds thuis komt vol met inspiratie en voldoening en je met al je passie en enthousiasme kunt storten op je gezin. Waar je dan hopelijk niet hoeft te luisteren naar de strategie-presentatie van je wederhelft.