Nog niet zo lang geleden was de manager een goed en eerzaam mens. Iemand die rust en orde bracht in een wereld waar de monodisciplinairen langs elkaar werkten, de samenhang der dingen ontbrak en visie ver te zoeken was. Als je manager was, dan liet je je daar op voorstaan. Manager zijn was cool.

Hoe anders is dat nu. Op feestjes en partijtjes maken mensen omtrekkende bewegingen om dat ene woord te vermijden.
'oh, je bent dus een manager?'
'shhhh, niet zo hard!'

De manager staat in een kwaad daglicht. Het opmerkelijke is dat de aversie tegen managers al lang geen betrekking meer heeft op de excessen - de exorbitante salarissen en bonussen, het verdonkeremanen van faalwerk en het vergevingsgezinde old boy network. Nee, het is het vak zelf, het managen, dat onder vuur is komen te liggen. De manager, iedere manager, die zijn beroep uitoefent is verdacht.

De kruistocht tegen het management wordt door geleid door de steeds verder uitdijende groep van werknemers die zich professionals noemen. Gesterkt door de titel van Matthieu Weggemans bestseller eisen zij luidkeels dat de manager op afstand blijft: ‘ons managen, niet doen!’ Deze (zelfverklaarde) professionals krijgen alle ruimte om hun ongenoegen met het vermeende Dictaat van de Manager te ventileren. Zo ontwikkelt het NRC Handelsblad zich stilletjes aan tot een podium voor management bashing door getergde werknemers uit de zorg, de culturele sector, het onderwijs en de wetenschap. Onlangs nog mocht hoogleraar Ewald Engelen zich het schuim op de mond schrijven in een ingezonden brief waarin managers te kakken worden gezet als vertegenwoordigers van de “anti-intellectuele beroepsgroepen”, “Filistijnen” en halve maffiosi die met “[intimidatie] de laatste bolwerken van verzet oprollen”. (http://www.nrcnext.nl/blog/2012/07/18/de-manager-heeft-gewonnen/)

Dat Ewald Engelen en de zijnen wild om zich heen slaan, mag geen verbazing wekken. De positie van professionals staat onder druk en het is niet meer dan menselijk om het kwaad buiten je zelf te zoeken. Zet managers weg als heerszuchtige spreadsheetfetisjisten of vijanden van het vrije denken en de bron van alle onheil is gelokaliseerd.

Wat mij verbaast is dat managers in reactie op de felle aantijgingen een oorverdovende stilte laten horen. Een grote en anders zo mondige beroepsgroep wordt bij de enkels afgezaagd en de managementwereld draait gewoon door. Geen vlammende manifesten waarin het belang van goed management, juist nu, wordt onderstreept. Geen nagezonden brieven waarin het romantische beeld dat professionals van zichzelf hebben fijntjes wordt gecorrigeerd. Waarom niet? Voelen managers zich verheven zich verheven boven de kritiek? Opereren zij liever in de luwte? Of zijn managers het misschien stiekem eens met de kritiek op hun vak?

Ik vind het maar een saaie wedstrijd met slechts één partij die aanvalt.

Kom op managers, in het geweer!