vrouwelijke werkwaarden en coaching / ZZP

Vrouwelijke werkwaarden en Coaching / ZZP

Gisterenavond was ik bij een presentatie van Marieke Breuer, die als afstudeeropdracht aan de Universiteit in Maasstricht onderzoek deed naar het groeiende werkveld van vrouwelijke re-integratie coaches en loopbaanbegeleiders. Zij was tevens nieuwsgierig naar wat vrouwen bewoog deze stap te zetten en hoe deze vrouwen invulling geven aan hun werk. Ik was een van de geinterviewden.

Over het algemeen blijkt dat vrouwen in Nederland attitude in het werk belangrijk vinden (samenwerking), en dat mannen inhoud van het werk belangrijker vinden. Uit het onderzoek van Breuer blijkt dat persoonlijke groei voor deze vrouwen voorop staat, in zowel de coaching als voor zichzelf. Een aantal aspecten van het onderzoek vielen me op: De vrouwen vinden dat over het algemeen vrouwen meer eigenschappen hebben die geschikt zijn voor coaching, als empatisch vermogen, intuitie, communicatieve vaardigheden, dan mannen. Op de vraag of de vrouwen dit van zichzelf bewust zijn en dit dan ook bewust inzetten, is het antwoord: ''eh,... nee.'' Grappig. Of niet? Vrouwen kloppen zichzelf niet zomaar op de borst met hun positieve eigenschappen. Mannen doen dit soort dingen veel gemakkelijker. Daar zouden we wat van kunnen leren.

Passie

Wat me ook opviel was de passie waarmee de vrouwen gisterenavond voor hun persoonlijke werkwaarden gingen staan. Alle vrouwen uit het onderzoek hadden gemeen dat zij een switch hadden gemaakt in hun carriere, omdat hun persoonlijke waarden niet overeenstemden met de werkwaarden van het bedrijf of organisatie waaruit zij kwamen. En dat was de reden om coach en ZZP''er te worden. Immers: dan bepaal je zelf hoe en met wie je werkt. En ook dat herken ik helemaal. Er ontstond een levendige discussie.

Maatschappij

Wat betekent dit maatschappelijk gezien? Het aantal coaches groeit enorm, het overgrote merendeel is vrouw. Stel dat het gros van die vrouwen zich op hun werk niet kunnen vinden in de bedrijfswaarden- en normen, en dat het persoonlijk stuklopen hierop een reden is om voor zichzelf te beginnen? Wat als de markt verzadigd is met coaches? En wat zegt dit over de huidige bedrijfswaarden- en normen? Als er zoveel vrouwen zijn die zich in de huidige bedrijfscultuur niet meer thuis voelen, ligt dan niet een oplossing in de bedrijfsaansturing en het veranderen van de bedrijfscultuur? Aan de top van bedrijven zijn het in 90% van de gevallen (of meer) toch de mannen die de sceptor zwaaien. Zij bepalen met hun beleid de bedrijfscultuur. Wat zou er veranderen als er meer vrouwen aan de top zouden staan?

Als alle vrouwen weglopen bij bedrijven, omdat het ze zich niet op hun manier kunnen ontplooien, blijven we met zijn allen in hetzelfde schuitje zitten. Sommige vrouwen als Vivienne Westerhout van www.mamas.nl en www.haareigenzaak.nl verenigen zich in een netwerkorganisatie en proberen op die manier hun krachten en persoonlijke- en bedrijfswaarden te bundelen. Zij is de organisator van de van 9 tot 3 vacaturebank. Gericht op vrouwen die en carriere en hun zorgtaken willen bundelen. Wordt het niet tijd dat bedrijven zich meer richten op de behoeften van vrouwen? Nergens in Europa wordt zoveel parttime gewerkt dan in Nederland...

En wat te denken van onderstaande stelling?

''Werk is ook gewoon brood op de plank'' - ''Werk is als een stukje van mijzelf, het moet leuk zijn. Zo lang als het niet leuk is, werkt het niet voor mij. Plezier hebben en mijzelf ontwikkelen zijn geoppeld aan elkaar. Ik moet kunnen groeien, het moet voelens als leren, mij aan het denken zetten, het moet mij een soort ontwikkeling opleveren...''

Er ontstond een levendige discussie. Volgens een paar oudere vrouwen in de zaal was dit een voorbeeld van het ''verwende jonge vrouwen syndroom''. Voor jonge vrouwen moet het alleen maar leuk zijn. Werken is ook gewoon werken, je moet nu eenmaal je geld verdienen. Ja, ook ik. Maar als het even kan op mijn manier. En mijn motto is: ik wil vooral dingen doen die leuk zijn. En de dingen die ik niet leuk vindt, besteed ik zoveel mogelijk uit. Zodat ik tijd overhou om geld te verdienen met de dingen die ik wel leuk vind. Tot op heden heb ik op deze manier een succesvol coachings- en trainingsbedrijf. En ben ik gelukkig met wat ik doe.

Dilemma

Toch herken ik wel het dilemma. Op dit moment zit ik er weer in. Kies ik voor een klus die geld oplevert maar waarbij ik tegen facetten aanbots die tegen mijn persoonlijke waarden indruisen, of ben ik trouw aan mezelf en vertrouw ik erop dat er straks weer dingen op mijn pad komen die wel bij me passen? Waarbij openheid, eerlijkheid, vertrouwen en kwaliteit vor mijn vak een plek krijgen? Laat ik me leiden door mijn angst (ik verlies een stuk investering, ik heb minder omzet in de nabije toekomst, en dat met de credietkrisis!) of laat ik me leiden door mijn passie, mijn persoonlijke kernwaarden en missie: mensen uitdagen te werken en leven vanuit authenticiteit?

Als ik voor het geld kies, en de bijbehorende negatieve aspecten die bij deze keuze horen, ben ik ontrouw aan mezelf. ''Daarvoor ben ik niet voor mezelf begonnen'', roep ik steeds. Ontrouw zijn aan jezelf vreet energie. En dat is niet goed voor mijn gezondheid heb ik al gemerkt. Ik kies dus voor het laatste. Ik vertrouw erop dat er straks vanzelf weer iets komt wat wel past. Loslaten en vertrouwen dus.

En jij? Hoe staat het met jouw werkwaarden? Matchen jouw persoonlijke waarden met de bedrijfswaarden? Of ga jij voor de inhoud van je werk?

Leonie Linssen, coach en trainer en eigenaar van Verander je Wereld www.veranderjewereld.nl