Voor-spel-baar

Mooi woord, vind je niet? Als je kijkt wat een gemiddeld woordenboek als verduidelijking geeft kom je op zinnen als ‘opdat je kunt raden wat er gaat gebeuren’. Wordt vaak gebruikt in combinatie met het woord ‘maakbaarheid’: de mate waarin iets gerealiseerd kan worden. Tsja. Veel van hetgeen in ons dagelijks leven gebeurt is gebaseerd op deze waarden. Uitgaande van het principe van reizen: met een straf en strak schema voorzien van tal van ingewikkelde plannen en overzichten. Overwegend opgesteld zonder een directe koppeling met de weerbarstige praktijk. Daar waar a-desk-is-the-most-dangerous-place-from-which-to-view-the-world toch nog iets te veel werkelijkheid lijkt te zijn. Voorzien van een hoog ‘wij weten echt wel wat goed voor u is gehalte’. Zonder enige vorm van verrassingen, waarbij niets maar dan ook niets aan het toeval wordt overgelaten. Om het nadat het is geaccordeerd door het bevoegde gezag (Stuurgroep, Directieteam) ook zo te gaan uitvoeren.

Voor voorspelbare handelingen (het aantal auto’s dat dagelijks over onze wegen raast, een standaard operatie in een ziekenhuis, de belastingen die ieder jaar worden geint) is dat ook prima. Maar wat blijkt? In toenemende mate worden we geconfronteerd met niet voorspelbare vraagstukken. Met game-changers die het hele speelveld op z’n kop zetten. Waarbij hele nieuwe toepassingen worden gecreëerd met compleet andere businessmodellen. Denk maar eens aan zelfrijdende auto’s waarmee ouderen uit hun isolement worden gehaald. Of hoe applicatie van sensoren in de landbouw kan zorgen voor een verdubbeling van de oogst: door die lage prijs is het bedrijfseconomisch rendabel om ze in miljoenen plantjes te stoppen waarbij eroverheen vliegende drones op zoek gaan naar de slechte exemplaren. Of slimme pillen die na het inslikken maar liefst zo’n slordige 140 waarden in je lichaam bijhouden – en mind you: bij afwijkingen belt de huisarts jou. Jawel!

Waar het nu om gaat is dat we dit soort van innovaties op diezelfde traditionele wijze aanvliegen: want dat zijn we zo gewend. Beetje in de geest van one-size-fits-all. Hoezo géén gedetailleerd projectplan, dat hoort toch zo? Terwijl hier niet het reizen, maar het trekken centraal staat: we weten nog niet precies waar we uitkomen, maar bepalen de richting en gaan gewoon op stap. Denken en doen vinden in afwisseling plaats. Waarbij er iedere keer weer ruimte is om te bepalen of we nog steeds in de gewenste richting zitten. Gevoed vanuit de omgeving: is het proces zelf leuk en goed genoeg, zijn de omstandigheden zoals we die in gedachten hadden, stuiten we op iets onverwachts en ongedachts? In de geest van ‘the journey is the destination’. Kort op de bal. Gedomineerd door een ‘see-feel-change’ (ook wel: agile) achtige stijl. Opdat we daarmee ook voldoende veerkracht hebben om zo ook in te kunnen spelen op disruptieve ontwikkelingen zoals internet for everything, big data, 3D printing, digitalisering, robotisering, etc.

Want écht het realiseren van disruptieve veranderingen vraagt om andere vaardigheden: ik kan het weten, ben nu vol aan de slag met het realiseren van een EU Truck Platooning Challenge in het kader van onze komende voorzitterschap.

https://youtu.be/WLVoc1d-Kks

Waarbij we minder in de traditionele ‘control-kramp’ moeten schieten. Meer moeten kunnen experimenteren. Meer lef en durf moeten tonen. Gelijkwaardige samenwerking moeten zien te verzilveren met complementaire partners. Niet moeten denken in termen van koninkrijkjes of instituties, maar in het oplossen van maatschappelijke issues. Over onze eigen schaduw van strakke kaders en minutieus opgestelde managementcontracten moeten durven springen. En natuurlijk: ja dat is ingewikkeld. Maar laat deze nieuwe tijd daar nou net om vragen. Want alleen zó krijgen we die disruptieve veranderingen ook écht gerealiseerd. Zoals één van onze prominente sprekers op de kick-off pakkend zij: ‘the only stupid thing we can do now is to ruin this opportunity’.

En avant!