Profielen op Hyves zijn onderdeel van uw corporate branding

Internet speelt een steeds grotere rol in de beeldvorming. Beeldvorming over organisaties, merken en mensen. Brandmanagers, hoeders van ‘merken’, gebruiken internet zelf intensief om die beeldvorming te bewaken en te beïnvloeden. Maar wat wanneer medewerkers in toenemende mate de ‘merkwaarde’ bepalen en internet steeds meer informatie geeft over die medewerkers?

Centraal uitgangspunt in ‘branding’ is niet de vraag òf je bedrijf (of product) een merk is, maar wat je er mee doet. Elke bedrijf is namelijk al een merk of je je daar nu bewust van bent of niet. Datzelfde geldt ook voor ‘personal branding’, het merk ‘ik’. Iedereen is een ‘brand’, een merk. Iedereen heeft een ‘imago’. Dat geldt richting collega’s, klanten, bazen, medewerkers en breder. En net als bij bedrijfsmerken is het dus niet de vraag òf dat zo is, maar hoe je daar mee omgaat (zie o.a. Frank Kwakman elders op deze site).

Internet kan die beeldvorming over een persoon, en dus zijn ‘brand’, enorm beïnvloeden. Wie bijvoorbeeld denkt dat recruiters, naast een professioneel site als LinkedIn, niet ook een ‘prive’ site als Hyves gebruiken om wat meer ‘kleur’ te krijgen bij een mogelijke kandidaat, lichtelijk naïef. En reken er maar op dat die sollicitanten hetzelfde doen met de recruiters. Dat is nog maar het begin. Wie een beetje de weg weet op internet krijgt een schat aan professionele en privé informatie over zijn collega’s, businesspartners, (potentiële) klanten, leveranciers en externe adviseurs.

Over de gewenste en ongewenste impact van internet op je ‘personal brand’ stond in de Volkskrant een goed artikel met als titel ‘Iedereen is een merk op internet’ (zie www.volkskrantbanen.nl). Daarin komen mensen aan het woord die ondertussen bewust internet gebruiken om zichzelf te ‘branden’ of zelfs hun gehele imago te danken hebben aan internet. Dat artikel geeft inzicht over de mogelijkheden én gevaren die internet in zich heeft als het gaat om een gewenst of ongewenst persoonlijk imago.

Interessanter wordt het om te kijken hoe organisaties daar mee om zullen gaan. Als personal brands in onze diensteneconomie feitelijk voor een groot deel je corporate brand bepalen. En als privé bedoelde informatie op het internet het professionele beeld van je adviseurs beïnvloedt. Waar liggen in deze open wereld de grenzen tussen werk en privé? En hoe valt dat nog te managen als brandmanager? Dat organisaties in toenemende mate de toegang tot sociale netwerken onder werktijd sluiten is hier natuurlijk geen oplossing voor. Dan beter offensief. Welke organisaties weten hun werknemers goed te informeren over mogelijkheden en gevaren van internet met betrekking tot hun persoonlijk profiel en dus ook het bedrijfsprofiel. Of nog een stap verder: welke organisaties durven het aan om medewerkers juist te stimuleren om al hun activiteiten op internet, dus ook de privé activiteiten, in te zetten voor een bewuste ‘personal branding’. Zonder dat ze zich op internet anders gaan voor doen dat wie ze zijn. Maar wel met oog voor de ‘corporate brand’. Dat is wellicht een hellend vlak. Maar in een tijdsgewricht waar klanten om authentieke mensen vragen, is dat zo raar nog niet.