Nee-zeggen of het 14% argument gebruiken

Pas gezien op TV – in het reclameblok. Een wat flets geklede- en timide man loopt in de slaapkamer rond met een folder voor auto’s in zijn hand. Hij staat- en zit voor de spiegel. Zoekt en oefent argumenten om te overtuigen dat het deze auto moet worden. Voor hem is het allang duidelijk, dus eigenlijk is het maar onrecht dat hij ‘m niet krijgt. Hij overweegt hardop: “je moeder kan mee”, “ruimte voor de kinderen”, “ABS, ESP, ETC”. Hij zoekt verder in de folder. “Parkeersysteem, da’s ook handig voor jou”. “En mij”, haast hij zich erbij te zeggen. Totdat… Het ei van Columbus. Zijn blik licht op, z’n enthousiasme stijgt: deze auto heeft slechts 14% bijtelling en dat is nou nét het argument dat hij nodig heeft! Hij rent de trap af, naar zijn vrouw, en realiseert zijn droom(auto).

Tot zover de TV-reclame van een grote autoproducent.

Deze week op de werkvloer. Twee teamleden zijn erop gebrand om hun werk thuis te kunnen doen (thuiswerken dus) en knopen met mij, hun teamleider, een gesprek aan. Ze weten al precies waarom dit goed is en ze stapelen hun argumenten met groot gemak op. In overvloed krijg ik alles te horen, waarbij alle argumenten individueel nog eens uitgebreid onderbouwd worden: geen reistijd meer - dus altijd op tijd - en geen reiskosten meer (even vergeten: die betalen we nu ook al niet) - minder afleiding(en) - betere werk-privé balans - etc.

Op zich hebben ze er goed over nagedacht, om te willen thuiswerken. En ik begrijp best wel dat het voor hen heel aantrekkelijk is. Alleen, hun argumenten maken mijn werk geen van allen ook maar een klein stukje makkelijker. Integendeel! Er is nu al heel veel discussie over wie-wanneer-hoeveel van het werk doet. Discussies die niet met elkaar worden gevoerd, maar met mij. Omdat ik als leidinggevende verantwoordelijk ben dat iedereen ongeveer evenveel afhandelt. Ik zit er ab-so-luut niet op te wachten om daar ook nog eens mee geconfronteerd te worden als niemand nog fysiek zicht op elkaar heeft. Als we ook nog ergens tussen de 20 en 150 km bij elkaar vandaan werken is dat een compleet nieuwe-, extra- en hele grote bron voor nog meer mis(ver)standen.

Dus heb ik gevraagd of ze de 14%-reclame kennen. En wat (volgens hun) mijn 14%-argument zou kunnen zijn? Want als ik er voldoende belang bij heb, ben ik natuurlijk heel genegen om thuiswerken toe te staan en in te richten! Het overleg liep positief af en ik wacht nu op de uitkomst van hun zoektocht. Ik ben benieuwd hoe nadenken over het belang van de ander (van mij dus) in dit geval gaat. Om een andere reclame aan te halen: “dat zouden meer mensen moeten doen!”

Nooit gedacht dat die vervelende reclames (wegzappen!!) van mijn vervelende werk (nee-verkopen) nog eens iets leuks zouden maken?!