Herkennen we talent in een overwachte context?

Een  experiment met violist Joshua Bell, een van de grootste musici van deze tijd. Hij speelde drie kwartier bij een metrostation en kreeg nauwelijks  aandacht.

Op een koude januarimorgen in 2007 speelde op een metrostation in Washington DC een jonge man met een muts en een viool zes stukken van Bach. In de 45 minuten dat hij speelde passeerden tweeduizend mensen hem, de meesten gehaast op weg naar werk.

Na ongeveer drie minuten werd een man van middelbare leeftijd gewaar dat er een musicus speelde. Hij vertraagde zijn pas, stopte een paar seconden en snelde vervolgens voort.

Vier minuten later gooide een vrouw in mantelpak met een aktetas zonder te stoppen geld in de hoed van de vioolspeler. Hij had zijn eerste dollar verdiend.

Na zes minuten leunde een jonge man tegen de muur om naar de muziek te luisteren, keek vervolgens op zijn horloge en liep verder.

Na tien minuten stopte een drie-jarig jongetje, maar zijn moeder trok hem snel verder. Het jongetje stopte om weer naar de violist te kijken, maar de moeder keek niet om, versnelde haar pas en het kind werd verder getrokken, terwijl hij de hele tijd omkeek. Verschillende kinderen passeerden en hetzelfde schouwspel herhaalde zich. Elke ouder dwong zijn of haar kind om snel mee te lopen, weg van de vioolspeler.

De musicus speelde 45 minuten aan een stuk. Slechts zes mensen stopten en luisterden een korte tijd. Ongeveer twintig mensen gaven geld en liepen door in hun gewone tempo. De man bracht met zijn muziek 32 dollar bij elkaar.

Aan het eind van de zes stukken stopte de man met spelen en het werd stil. Niemand viel het op dat hij gestopt was en niemand applaudisseerde. Er was totaal geen blijk van herkenning.

Niemand wist het, maar deze violist was Joshua Bell, een van de grootste musici van deze tijd. Hij speelde een van de meest ingewikkelde stukken die ooit geschreven was met een viool die 3,5 miljoen dollar waard was. Twee dagen eerder speelde Joshua Bell in een uitverkocht theater in Boston waar elk kaartje gemiddeld 200 dollar waard was en oogstte een staande ovatie.

Dit is een waar gebeurd verhaal. De Washington Post organiseerde als een deel van een sociaal experiment dat Joshua Bell incognito in de metro van Washington DC speelde. Doel van het experiment was het achterhalen van de perceptie, smaak en prioriteiten van mensen.

Dit experiment doet een aantal vragen rijzen:
1. Herkennen we echte schoonheid op een gewone plaats op een ongewoon uur?
2. Als we het herkennen, stoppen we dan om ervan te genieten?
3. Herkennen we talent in een onverwachte context?

Een mogelijke conclusie die we uit dit experiment kunnen trekken is dat als we niet eens een moment kunnen stoppen om te luisteren naar een van de meest begaafde musici van de wereld die een van de mooiste muziekstukken speelt op een van de zeldzaamste instrumenten die ooit gemaakt zijn...

Hoeveel andere dingen missen we dan als we ons door het leven spoeden?

Auteur:
Phia Vermeij is arts en gespecialiseerd in stressmanagement
www. top-health.be