De economische crisis duurt en duurt!

Niets duurt eeuwig: “In the long run we’re all dead”

5107

Actueel

De 350 miljard kostende nieuwbouw voor de Europese Raad in het hart van het Brusselse Eurokwartier, de vacatiegelden van 304 euro per dag die europarlementariërs boven op hun maandsalaris van achtduizend euro en een maandelijkse onkostenvergoeding van 4300 euro ontvangen, de stilzwijgende afspraak om iedere lidstaat zijn eigen commissaris te gunnen à raison van anderhalf tot twee miljoen euro per commissaris per jaar, staat in schraal contrast tegen de achtergrond van falend crisisbeleid (krimpende economieën, stijgende werkloosheid, oplopende sociale spanningen) en potsierlijk micromanagement (restaurants die geen bijvulflessen met olijfolie op tafel mogen zetten), op z’n zachtst gezegd misplaatst is.

Maar ook de banken moeten veel kleiner zodat ze weer te overzien zijn, en failliet kunnen gaan. Accountancy bedrijven moeten niet langer financieel afhankelijk zijn van de banken wier boeken ze kritisch moeten doorlichten. Ze moeten ook veel kleiner zodat ze niet meer de markt onderling kunnen verdelen. Hetzelfde met de kredietbeoordelaars. Dan moet waarschijnlijk ook een aantal financiële producten gewoon verboden worden, omdat ze effectieve controle onmogelijk maken.

Dit zijn ingrijpende maatregelen die alleen op mondiale schaal mogelijk zijn. Politici opereren op nationale of regionale schaal. Het zit dus vast. Er is eigenlijk meer sprake van een diepgewortelde malaise dan wel van een acute, plots en hard toeslaande economische crash.

De economie erg lijdt onder een gebrek aan vertrouwen. Daardoor houden consumenten de knip op de beurs en stellen investeerders en ondernemers een aantal investeringen uit. Het onvermijdelijke gevolg is stagnatie en zelfs recessie, oplopende werkloosheid en aanhoudende begrotingsperikelen. Slechts als er vanuit het beleid op een geloofwaardige manier oplossingen aangereikt worden voor de problemen die vandaag het vertrouwen aantasten, zal er een keerpunt komen. Wat de vertrouwens-ondermijnende problemen zijn:

De vergrijzing waarvan de kosten volstrekt onvoldoende verankerd zitten in de begrotingsprognoses. Er bestaat dus een terechte vrees voor nog een flink pak bijkomende belastingen en besparingen.
Het internationaal concurrentievermogen van onze ondernemingen is vooral omwille van te hoge relatieve loonkosten en te zware fiscale druk grondig aangetast. Wat de regering terzake in het vooruitzicht stelt, is nauwelijks een druppel op een hete plaat.
Geen politieke daadkracht.
Het toekomstige beleid van de centrale banken: gaan ze geld blijven pompen of draaien ze de knop om? In het laatste geval: wat gaan de gevolgen daarvan zijn?
De terugval van de groei in de opkomende landen. Vooral in China stokt de machine echt. De fall-out van de Turkse onlusten kan ook toenemen.
Japan: de regering koppelt aan een massief monetair stimuleringsbeleid een erg amechtig herstructurerings- en groeibeleid. Gaat de derde grootste economie van de wereld binnenkort helemaal kopje onder?
Blijvende onzekerheid binnen de eurozone: de discussie rond de bankenunie zit vast, nieuwe bail-out voor Griekenland onvermijdelijk volgens het IMF, Cyprus gaat compleet de klippen op, de Spaanse banken blijven zwaar bloeden, in Italië en Frankrijk is er nauwelijks sprake van ernstig regeringsbeleid, Duitsland blijft koud en warm blazen ten opzichte van de euro, enzovoort.

Denk aan de legendarische zin van John Maynard Keynes: “In the long run we’re all dead”. Als een economische crisis te lang aansleept, kan de maatschappelijke averij buitensporig groot worden. Sedert de jaren 1930 weten we daar wereldwijd en zeker in Europa alles over.

Niemand kan en mag van regeringen en centrale bankiers verwachten dat al deze problemen even snel een oplossing krijgen. Waar wel dringend behoefte aan is, is het neerzetten van een geloofwaardig traject in de richting van een oplossing. Voor de meeste van de opgesomde pijnpunten ontbreekt dat vandaag. Vooral de geloofwaardigheid van beleidsvoerders verkeert in een neerwaartse spiraal.

De echte vraag is dus wanneer we terugkeren naar een normale economische situatie? De situatie waarin we nu zitten is abnormaal met die ongelooflijk uitzonderlijke ingrepen van de centrale banken. Wanneer komt een einde aan die extreme injecties van liquiditeiten, het gegraai van de bankiers, de passieve opstelling van de overheid, etc,etc,

Wie weet wordt iedereen opeens wakker. Anders moeten we wachten op een nieuwe crisis.

De rubriek ACTUEEL informeert u over recent verschenen berichten in de media. In elk bericht vermelden wij de oorspronkelijke bron. Bron: Joris Luyendijk, NRC en TREND.be,