Winnen door windstilte

Vanaf mijn 7e jaar zeilde ik wedstrijden in een Optimist op Loosdrecht. Mijn ouders gingen enthousiast mee maar geld uitgeven aan duur materiaal vonden ze onzin. In Loosdrecht heerste er een 'voor mijn kind is niets goed genoeg' cultuur. Of ze konden zeilen of niet, kinderen kregen de beste bootjes, nieuwe zeiltjes, dure auto’s stonden klaar om kindlief overal heen te brengen. Ik was (en ben) trots dat ik met oud materiaal altijd eindigde bij de eerste drie. Toen ik elke wedstrijd won vond ook mijn vader het tijd voor een betere boot. Ik zal een jaar of 11 geweest zijn toen ik meedeed aan een internationale zeilwedstrijd op het IJsselmeer.

Wij wisten van toeten noch blazen. De ouders van de andere kinderen lanceerden dure sloepen om hen te volgen, terwijl ik mijn bootje nog van het autodak af moest tillen. Licht smalend keken ze hoe ik stumperde om vervolgens weg te scheuren. Ik voelde me klein en verdrietig. Ik had het zelf gewild, papa had mij gebracht, dus dapper stapte ik in mijn bootje, zwaaide en voer weg. Met redelijke wind was de start (om 10 uur) 20 minuten varen, helaas, geen spat wind! Dobberend lag ik op het water. Kwart voor 10, ik wilde niet meer terug en kwam niet vooruit. Sloep na sloep scheurde vrolijk hand opstekend langs zonder een woord. 10.15 uur: ik huilend in mijn bootje toen er opeens een sloep vaart minderde. Wil je een sleepje? klonk het onvriendelijk, maar mijn 'stik erin, ik doe het zelf' kon ik onderdrukken. Hij sleepte me naar de start, die uitgesteld bleek. Ik was op tijd. Ik mocht op het startschip wachten en eindigde als beste Nederlandse. Bij terugkomst in de haven kwamen de vaders die mij zo minnelijk hadden toegelachen naar me toe om te vragen of ik ook naar Belgie kwam etc.

Tot op de dag van vandaag geeft deze herinnering mij vertrouwen in mijzelf. Vertrouwen dat het goed komt als je je eigen weg blijft volgen en vertrouwen dat hulp er is. Altijd. Als je je ogen maar open houdt. Ik heb geen rancune naar mensen die alleen hun eigen kind wilde helpen. Het oud-zeer verdween toen ik mij realiseerde dat niet iedereen je hoeft te helpen, maar dat je erop kunt vertrouwen dat er altijd iets of iemand is die dat wel doet. Sindsdien kan ik open en nieuwsgierig kijken: wat gaat mij hier helpen? In dit geval een onvriendelijke meneer en de wind die de start uitstelde Je kunt het toeval noemen, maar toeval of niet, ik ben dankbaar! En het leven heeft mij laten ervaren dat er altijd hulp is. In de meest onverwachte en toevallige vorm.

Welke stappen brengen je van oud-zeer naar vertrouwen?

1. Voel je eigen verlangen. Ik wilde meedoen aan die wedstrijd. Weet wat jij wilt bereiken. Open je daarvoor en spreek het uit, ook al heb je nooit ervaren dat mensen je willen helpen, blijf uitspreken wat je wilt. Op zijn minst naar jezelf.
2. Laat je gevoel toe. Je lichaam kan zich niet slechts voor het negatieve afsluiten. Als je je afsluit voor je gevoel dan is dat voor al het gevoel. En daarmee raak je contact kwijt met je grootste krachtbron: je drijfveren.
3. Het doen met wat je hebt. Er zijn altijd stemmen die zeggen: ‘Ik kan pas succesvol zijn of zelfvertrouwen hebben als ik dit of dat heb ervaren’. Maar het is omgekeerd. Je zult risico moeten nemen en daaraan je zelfvertrouwen gaan ontlenen.

Hulp herkennen en aannemen, hoe die ook komt. We hebben vaak een beeld hoe de hulp er uit zou moeten zien, dat alleen dat soort hulp gaat helpen. Maar soms ziet het er heel anders uit, of wordt het onvriendelijk gegeven. Het helpt niet minder. Wees dankbaar, hoe het ook komt. Soms is iemand onvriendelijk, soms heeft dat niets met jou te maken. Wees dankbaar voor de hulp zelf.

Je eigen wedstrijd varen, vertrouwen op je schip. We zijn vaak zoveel bezig met de omgeving dat we vergeten onze eigen signalen goed te interpreteren. Natuurlijk is er een omgeving, een context waarbinnen je werkt of leeft. Maar je eigen systeem geeft je signalen die maken dat je op je goede koers blijft. Pas als je die in de gaten krijgt kun je het beste uit jezelf halen. De omgeving spiegelt waar je staat, maar niet wat je moet doen. Dus zie de omgeving, en luister naar je zelf!

Ik hoor graag van jullie je verhalen over vertrouwen. Welke ervaringen hebben jou geleerd, hoe heb jij hulp gekregen. Ik ben reuze nieuwsgierig!

hartegroet,
Suze