Zonder adequate informatievoorziening wordt het niets

Als er één vakgebied is waar het publieke domein de komende jaren forse slagen in moet maken dan is dat informatievoorziening. Om in te spelen op de eisen die onze samenleving  stelt. Gericht op het creëren van toegevoegde waarde in het publieke domein. Iedere dag weer opnieuw.

Want informatievoorziening beperkt zich -zoals we allemaal al lang weten- niet tot de grenzen van onze eigen koninkrijken of hertogdommen. Onder invloed van het uitwisselen van informatie in netwerken wordt de afbakening tussen overheidsorganisaties, beleidsvelden en publieke terreinen immers behoorlijk diffuus! Daarnaast stelt informatieuitwisseling -volkomen terecht overigens- steeds hogere eisen aan enerzijds snelheid, toegankelijkheid en gebruikersvriendelijkheid, maar anderzijds ook aan betrouwbaarheid en veiligheid.

Maar ICT staat er eigenlijk helemaal niet goed voor. De politieke en publieke opinie rondom ICT-projecten binnen het publieke domein is gewoon ronduit slecht. Overigens niet geheel terecht, zeker als je kijkt welke slagen we in de afgelopen drie jaar hebben gemaakt. Kijk maar eens naar het grote aantal gateway’s die recentelijk zijn uitgevoerd. Waarbij risicovolle ICT projecten zijn doorgelicht in opdracht van de eindverantwoordelijke SRO (senior responsible owner). Of de CIO ontwikkeling. Waarbij onderlinge samenwerking hét sleutelwoord is. Kijk maar naar de recent door de Tweede Kamer geaccordeerde iStrategie Rijk.

We zijn er nog niet. Wat opvalt is dat we onvoldoende in staat zijn om de maatschappelijke baten inzichtelijk te maken. Om duidelijk te maken wat die benefits zijn van die forse investeringen in informatievoorziening. Hoe dat schaarse geld leidt tot een verbetering in effectiviteit. En efficiency uiteraard. Gericht op een zichtbare performanceverbetering waarbij ICT als een enabler wordt ingezet. Zo gek is dat niet. Want het is nog niet zo lang geleden dat we ICT projecten een sterk aanbodgericht karakter hadden. Waarbij vanuit indrukwekkende Haagse torens vanachter mooie glimmende bureau’s een werkelijkheid werd gecreëerd. Maar helaas zonder dat er ook maar één ketenpartner -laat staan een gebruiker- op managementniveau bij betrokken was. Hoezo dus gedeelde verantwoordelijkheid? Hoezo inspelen op concrete behoeftes? Of wat te denken van het feit dat zo’n vier jaar geleden de CIO rol in menig publieke organisatie gewoon non-existent was. En dan hebben we het niet over de Chief ICT Officer, maar de Chief Innovation Officer! Iemand die door het implementeren van nieuwe vormen van techniek forse slagen weet te maken om end-to-end processen te verbeteren. Om zo over de grenzen van de eigen organisatie het slimmer werken met optimale informatievoorziening een forse boost te geven. En voor de goede orde: de term chief suggereert dat zo’n collega ook lid is van het hoogste managementgremium!

Wellicht dat de dames en heren die binnenkort aan de slag gaan met de parlementaire enquête om de ICT debacles bij de overheid te onderzoeken de huidige ontwikkelingen vleugels kunnen geven. Om zo dit onderwerp de bestuurlijke aandacht te geven die het absoluut verdient. Want één ding is zeker: zonder adequate informatievoorziening wordt het helemaal niets.