Open brief aan piekeraars

Ik wil u niet vermoeien met particuliere liefdesperikelen, maar ik meen dat het delen van de laatste ontwikkelingen in mijn liefdesleven u dit keer zullen inspireren. Waarin? In de liefde? Ja, ja, ook. Ook in de liefde. Maar ook in al uw ontmoetingen op kantoor. Ik heb een prachtig inzicht dat alles zal veranderen.

Eenvoud duurt het langst

Dit verhaal gaat over eenvoud. Eenvoud in de communicatie. Eenvoud in het gesprek tussen u en de ander. In de kroeg, in de keuken en in de kantoortuin.
Zo. Ga er maar eens lekker voor zitten.

Ik ontmoette een vrouw. Een leuke en mooie vrouw. Prachtig mooi, zeg maar. We gingen uit, in het Amsterdamse en we hadden plezier, dronken een drankje. Op de fiets toen we via het nachtelijke Vondelpark naar het Leidseplein reden, zij bij mij achterop, liet ze me op haar Iphone muziekjes horen. Vooral Drunk in Love van Beyonce staat me bij. Het was zomer en we waren jong. We gingen na de drankjes beiden naar ons eigen huis en toen kwamen de dagen erna. Voor velen ‘de beruchte dagen erna’. Wat te doen?
Ik ging 'hard to get' doen. Ik ging niets van mij laten horen, terwijl mijn hart mij zei dat ik haar wilde laten weten dat ik het leuk had gevonden. Dikke vette onzin dat 'hard to get', en we maken elkaar wijs dat het goed is.
Die dagen erna: Ik ging met name ook heel veel denken. De ene gedachte buitelde over de andere. Allemaal gedachtes. Hele gesprekken in mijn hoofd. Een tsunami aan gedachten. Alsof het niets kost al dat gedenk. Denken over wat zij zou vinden, denken over wat ik zou vinden. Doodvermoeiend. Ik creëerde als het ware een parallel universum naast de werkelijkheid, het hier en nu. Een universum met veel gedoe en weinig liefde.
Vier dagen waren we inmiddels verder, ik had heel veel gedacht, maar nog niets gedaan.
Toen sprak ik een Wijs Persoon. Een orakel. Ik vertelde dit verhaal, vooral over dat stomme gewacht, en degene stelde de simpele vraag: wat wil je met haar? Wat zou je het liefst willen?
Ik antwoordde stotterend: 'een drankje, gewoon nog eens verder kletsen'.
De Wijze Persoon zei: ‘Nou, dan ga je haar bellen en dan zeg je dus tegen haar. ‘Hallo, ik wil nog eens wat met je drinken. Ik kan morgenavond, ga je mee?’’

Eenvoud in de communicatie

Laten we hier even bij stil staan. Je leest misschien snel over de dodelijk eenvoudige opmerking van het Orakel heen, maar lees het nog eens. ‘Bel haar op en zeg wat je wilt.’
Mijn mond viel open van de eenvoud van deze activiteit. Ik dacht: ja, natuurlijk. JA! Gewoon zeggen wat je wilt en dan kijken wat er gebeurd.
Ineens werd ik mij ten volle bewust van alle ruis die vaak in gesprekken zit. Van het totale gebrek aan vertrouwen dat ik heb in wat er komen gaat, waardoor mijn hoofd blijkbaar overuren moet maken. Ik denk wat jij denkt, dat ik denk dat jij denkt en waarom je daarom niet zal willen wat ik wil. En jij doet precies hetzelfde. En zo zijn we soms weken zoet met ingewikkeld om elkaar heen draaien.
Waarom in vredesnaam doen we onszelf dit aan? Dit doen wij in al onze contacten, al onze ontmoetingen, die zo open en fris zouden kunnen zijn. Op onhandige wijze stappen we naar onze manager, beginnen een heel verhaal en lopen een half uur later weg zonder dat we gezegd hebben wat we willen. En dat terwijl we het weekend daarvoor obsessief bezig waren met hoe we hem zover konden krijgen…
Gewoon zeggen wat je te zeggen hebt.

‘Ik wil vanaf oktober meer verdienen, daarover wil ik het hebben.’
‘Ik zou veel meer gesteund willen worden door je. Ik wil elke week een half uur met je om de tafel om de lopende projecten spreken.’
‘Ik vind de sfeer in het team niet goed. Ik wil daar met z’n allen bij stil staan en heb jouw steun nodig.’
‘Ik wil een nieuwe functie, een leidinggevende functie. Wat is er mogelijk?’
‘Ik wil je een drankje met je doen. We zijn nu vier maanden collega, ik vind je leuk. Ook als mens. Ga je mee?’

Zo simpel is het. Al die gedachten over wat een ander zal denken of vinden, al die drama’s die zou kunnen plaatsvinden, omdat die ander ‘het idee’ of ‘het voorstel’ zal afwijzen… die kun je allemaal vaarwel zeggen. Die kunnen allemaal het huis uit, het hoofd uit.
Het enige dat je hoeft te doen voor je in gesprek gaat is je afvragen wat jij wilt. Wat jouw doel is. En vraag je ook nog even af of dat realistisch is. Op de Dam naar een blondine afstappen met de vraag of ze met je wil trouwen is misschien niet zo realistisch en je baas vragen of je vanaf morgen de tent mag overnemen ook niet. Maar je kunt alles vragen.
En als degene niet wil? Niet kan? Geen zin heeft? Er andere visie op na houdt? Ook dan kun je gewoon zeggen wat je denkt.

‘Waarom wil je dat?’
‘Hoezo denk je dat ik nog geen leidinggevende functie kan doen?’
‘Waarom reageer je nu geïrriteerd? Heb ik iets verkeerds gezegd?’

Al deze zinnen kun je oprecht geïnteresseerd en open uitspreken. Zonder al die gedachtes. Welk adviesbureau zou willen berekenen hoeveel omzet per jaar dat scheelt, als we  dat gaan doen in plaats van piekeren over onze tactiek? Hoeveel uur zou het jou per week schelen?

Oh, en of het nog wat geworden is met de dame? We zijn er mee bezig. Ik ga heel binnenkort weer een heel simpele vraag stellen. Aan haar of een andere mooie vrouw. Let´s go.