En nú anders!

Columns

Mocht onlangs een ochtend college geven aan postdoc studenten over de ins en outs van verandermanagement. Altijd leuk natuurlijk! Begon eerst maar eens even te vragen hoe hard het eigenlijk waait bij een ieder. In de eigen organisatie wel te verstaan. Daar gebruik ik een mooi plaatje voor waarop de schalen van Beaufort te zien zijn. Windkracht 1-4 is ‘sailing fine’, windkracht 5-8 is ‘alle hens aan dek’ en windkracht 9-12 is ‘puur overleven’. Toen ik een rondje maakte langs de participanten bleek dat er overal wel sprake was van of alle hens aan dek of zelfs overleven. Hoge golven met veel witte koppen. Heftig dus. Geen van de deelnemers herkende zich in het beeld van het rustig kabbelend windje in het lapje met een wit wijntje op het achterdek glazig genietend van het uitzicht. Op zich ook heel begrijpelijk in het huidige tijdsgewricht van schaarste en onzekerheden.

Maar toen we een rondje maakte over de helderheid van het wenkende perspectief, dus in de zin van ‘waar gaan we eigenlijk heen’ of ‘waar willen we over twee of drie jaar dan staan als club’ werd het erg stil in die mooie zaal. Geen van de studenten wist me te vertellen dat er in hun organisatie was geïnvesteerd in het hoofdstuk ‘sense of excitement’. Nergens was dat beloofde land uitgewerkt. Om zo de collega’s te verleiden om écht actief mee te doen. Met energie en plezier. Wél had men veel aandacht besteed om iedereen de stuipen op het lijf te jagen (‘sense of urgency’), maar waar men dan heen zou moeten, tja …

Klinkt als Alice in Wonderland. Of niet soms? Niet zo wonderlijk dus dat we niet zo erg trots kunnen zijn op onze veranderhistorie. Want het is immers geen geheim dat minstens twee van de drie verandertrajecten niet datgene oplevert dat vooraf was beloofd of was bedacht. Logisch dus dat in een gemiddeld verandertraject slechts één op de vijf collega’s actief participeert. De rest zit met de handen over elkaar gretig snakkend naar het moment waarop die veranderwind weer zal zijn overgewaaid. Net als al die anderen overigens. Om dan maar te zwijgen van die verkwisting van ons schaarse talent dat dagelijks rondloopt in onze organisaties. En dat gemiddeld maar voor minder dan de helft écht wordt gebruikt. Minder dan de helft. Domweg omdat we onze collega’s onvoldoende in hun eigen kracht zetten. Gewoon die dingen doen waarin ze excelleren en die ze dus ook ontzettend leuk vinden. Iedere dag weer opnieuw! En zeker als we ons beseffen dat tien procent meer werkplezier uiteindelijk veertig procent meer effectiviteit oplevert! Wonderlijk dus dat we dit met z’n allen blijven accepteren. Dat moet dus écht @nders! Want als je doet wat je deed, dan krijg je wat je altijd al kreeg. Succes ligt immers in het verlengde van vergissingen.

Mijn advies: acteer ketengericht en focus op het gemeenschappelijke. Wat ons allen bindt. En maak dat gezamenlijke doel dan ook concreet. Opdat het energie geeft. Want als je écht ver wilt komen, dan moet je wél samen gaan. En werk daarbij vraaggestuurd. Geen push, maar pull. Creëer nieuwe dingen in cocreatie: maak gebruik van de drivers en de energie. Als je namelijk zorgt voor het belang in ieder mens, dan zorgt dat doel wel voor zichzelf. En tenslotte: toon leiderschap. Heb het lef om out-of-the-box te denken, om jezelf ter discussie te stellen, om authentiek te zijn. En ontleen je status niet aan je plek in het organogram: overstijg je eigen ego!

Pak het dus sprankelender, inspirerender en dynamischer aan. Met minder duffe procedures en regels. Maar wel met meer vertrouwen. Weg dus met dat vastgeroeste denken! In de sfeer van Albert Einstein, die zei dat je problemen niet moet oplossen op het niveau waar zij zijn ontstaan. Een verandering waarin iedereen wordt verleid om actief mee te doen. Om zijn of haar verantwoordelijkheid écht te nemen. En natuurlijk met voldoende kritisch vermogen: want het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen. Gericht op het aanwijsbaar creëren van publieke waarde. Ga dus vandaag nog aan de slag met die boodschappen die passen bij jouw managementstijl. Er is immers veel te doen!

Noot redactie: Wat komt er kijken voor een inspirerende visie? Zie de kennisbankpagina Missie en visie.

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Ronald van Gigch
Pro-lid
Hoi Dirk-Jan,
Herkenbaar. Veel bedrijven hebben hun missie en strategie prima uitgewerkt, maar het ontbreekt vaak aan een beeld van de toekomst.

In mijn werk maak ik altijd gebruik van het natuurlijk planningsmodel (o.a. beschreven door David Allen - Getting Things Done).

Dat begint dan bij gezamelijk het doel (waarom) en de principes (onder welke voorwaarden) benoemen. Daarna volgt de belangrijkste stap met het benoemen van de gewenste uitkomst. Elke deelnemer benoemd zijn beeld van de wereld (bedrijf / afdeling / project) na succesvolle uitvoering. Als je deze individuele beelden samen voegt, ontstaat een gezamelijk beeld op de toekomst met een gezamelijke intentie.

Ik ken geen krachtiger instrument dan het benoemen van de gewenste uitkomst. Als deze eenmaal is benoemd en gedeeld met en gedragen door betrokken medewerkers, start een automatische beweging in de richting van die uitkomst, waarbij iedereen opgeroepen wordt om zijn of haar bijdrage te leveren.
Koos Groenewoud
Lid sinds 2019
Dag Dirk-Jan,

Ik heb je column met veel plezier gelezen. Ik ben ook blij dat ik een van de eerste exemplaren van je boek met dezelfde titel heb mogen ontvangen. In een persoonlijke reactie schreef ik het al eerder: "Voor mij ben je vanaf nu:

"De Nederlandse Dirk-Jan Kotter".

Waar John de focus legt op Leiderschap, leg jij die op de rol Klant.

Dat WERKT! en niet alleen binnen de overheid.

Meer over Missie en visie