Integriteit, de andere zorg van ABNAMRO

Toen ik een jaar of vijftien zestien was, kwamen er feestjes bij vrienden die wat langer duurden. Soms wel tot één of twee uur! Van mijn ouders moest ik eerder, om twaalf uur of half één, thuis zijn. Het argument dat anderen langer mochten blijven haalde bij mijn ouders niet veel uit. “Als zij in de sloot springen, spring jij er toch ook niet in?” Het heeft mij geen kwaad gedaan.

De top 100 van de ABNAMRO moet 20% meer salaris gaan verdienen anders gaan ze naar de overkant van de plas, naar Londen of New York, want daar kunnen ze meer verdienen. En de ABNAMRO wil natuurlijk geen goede mensen kwijt. Maar wat zijn goede mensen? Zijn dat de mensen die woekerpolissen bedenken en verkopen. Zijn dat mensen die derivaten ontwikkelen waarmee een maatschappelijke organisatie én de samenleving miljarden verliezen? Zijn dat de opkopers van obligaties die na een rechtszaak 1600% winst kunnen boeken. Zijn dat mensen die Libor rentes manipuleren? Misschien wel, het levert de  organisatie ongetwijfeld torenhoge winsten en bonussen op. Maar is dat juist niet de mentaliteit waardoor de financiële crisis is ontstaan? En wil ABNAMRO juist in deze mentaliteit van meer, meer, meer investeren?

Hoe staat het met integriteit? Daarmee bedoel ik niet de integriteit met de grote I, die bepaalt dat je geen laptops mag stelen of niemand om mag kopen. Ik bedoel integriteit met de kleine i, de integriteit die gaat over zorg. Over de complexe balans tussen zorg voor jezelf, zorg voor de ander, zorg voor de organisatie en zorg voor de klant. En over voorbeeldgedrag, waar grote organisaties zo de mond van vol hebben.

De zorg en het voorbeeldgedrag dat ABNAMRO hier laat zien, is de zorg voor “ik” met de grote I. De zorg voor de organisatie is wellicht nog enigszins aanwezig, maar de werkelijke zorg voor de ander en zorg voor de klant lijkt volledig uit beeld verdwenen te zijn. Voorbeeldgedrag dat het nastreven niet waard is. Wellicht ontbreekt het daarbij ook aan leiderschap in de ABNAMRO organisatie. Want waar zijn de leiders uit de top 100 die integriteit (zorg) hoog in het vaandel hebben staan en snappen dat deze salarisverhoging door het publiek gezien wordt als een schaamteloze zelfverrijking. De gevolgen van het wangedrag van financiële instellingen zijn nog lang niet voorbij en de AMBAMRO lijkt gewoon verder te gaan op het punt waar het is misgegaan. Het leiderschap van de top 100 schittert door afwezigheid. Op het gebied van integriteit en voorbeeldgedrag lijkt de ABNAMRO het niet van hen te kunnen verwachten.

De vraag is misschien wel niet hoe je de top 100 binnen houdt. Onder al die duizenden medewerkers van ABNAMRO zitten ongetwijfeld heel veel integere, zorgvuldige professionals die niet alleen geld willen verdienen maar ook zicht hebben op de maatschappelijke rol en verantwoordelijkheid van van de ABNAMRO en daarnaar willen handelen. De zorg die de ABNAMRO veel meer zou moeten hebben is hoe je deze werkelijk integere professional behoudt voor de organisatie. Want als integriteit binnen een organisatie zo met voeten getreden wordt, is dat de vraag die iedere integere professional zich zou moeten stellen. “Kan ik nog wel voor de ABNAMRO blijven werken?” En als je de top 100 behoudt en de werkelijk integere professional verliest, wat heb je dan als organisatie gewonnen? Geld, macht? Ik wens u allen veel wijsheid bij het beantwoorden van deze vraag.