Initiatiefwet flexibele werktijden en Het Nieuwe Werken

Onlangs was Het Nieuwe Werken weer in het nieuws. Het ging over de initiatief wet voor flexibele werktijden. Deze wet “verplicht” werkgevers om thuiswerken mogelijk te maken. Wat wil de politiek hier mee bereiken? Hoe kan je iets dat te maken heeft met een cultuuromslag vatten in wetgeving? Het bericht over deze wet maakte weer eens pijnlijk duidelijk hoe ver de politiek van de maatschappij af staat.

Ik zag direct een situatie voor mij waar een werknemer flexibel wil werken en een manager dit niet wil omdat hij bang is voor verlies aan productiviteit. Op dit moment kan de werknemer niet veel doen. Verandert dat als er een wet wordt aangenomen die dit verplicht? Ik zie niet hoe dit door een wet zal veranderen. Misschien kan de medewerker de manager aanklagen om flexibele werktijden af te dwingen. Hoewel dit natuurlijk wel mogelijk is, zal dit de werkrelatie tussen manager en werknemer niet ten goede komen. Ook heb ik niet de illusie dat de manager nu opeens verandert van mening en het flexibel werken omarmt en uitdraagt. Zo werken die dingen nu eenmaal niet.

Ik ben van mening dat de overheid wel een rol een kan spelen, maar niet door wetten aan te nemen. De overheid kan zich ontpoppen tot de werkgever van Het Nieuwe Werken en dit uitdragen. In plaats van het schrijven van een wet, waardoor de discussie meer gaat over het nut van een wet in plaats van flexibel werken, kan de overheid zich richten op het starten van een brede maatschappelijke discussie. Ik denk hierbij aan paneldiscussies met werkgevers over dit onderwerp en het op de agenda zetten van HNW als speerpunt van een kabinet. En door dit zelf te doen laat de overheid zien wat voor potentie er in mensen zit als je ze vrij laat.

Laten we een keer niet alleen kijken naar regels en wetten, maar de discussie met elkaar aan gaan. Een wet is niet meer dan een dwangmiddel. Het nieuwe werken gaat over vrijheid, verantwoordelijkheid en vertrouwen en daar hoort dwang juist niet bij!