Niet de tent wel de vent

Columns

Onlangs was ik geïnviteerd bij een grote wetenschappelijke instelling om hen deelgenoot te maken van onze ervaringen hoe we momenteel bezig zijn om ICTU (de ICT uitvoeringsorganisatie van de overheid) beter gepositioneerd te krijgen. Waarbij we onze organisatie autoriteit willen geven binnen het krachtenveld waarin we opereren. Opdat opdrachtgevers weer met veel vertrouwen ICTU als een echte partner zien. Waarbij we samen de verbetering van de informatievoorziening in het publieke domein aanpakken. En dat krijg je niet voor elkaar als je een paar verkopers in dienst neemt die niet alleen een mooi pak hebben, maar vooral een iets te snelle babbel.

Nee. Om je organisatie weer nieuw fris elan te geven, ontkom je er niet aan om een aantal fundamentele stappen te zetten. Heel simpel. Zeker voor een organisatie met professionals. Want die professionals, dat zijn je relatiemanagers. Ook al realiseren zij zich dat nog niet! En juist daar moet je beginnen. En natuurlijk is dat een forse cultuurverandering, zeker omdat die collega’s in de afgelopen periode ook niet gestimuleerd zijn door hun bazen om lawaai te maken over hun vak. Op hun eigen authentieke wijze uiteraard. Want in het grijze verleden moest je vooral je werk in stilte doen. Heel braaf. Ook omdat het werk met een natuurlijke vanzelfsprekendheid gewoon op je af kwam.

Om je collega’s te verleiden om uit hun veilige hok te komen, om trots te zijn op hun vak, moet je dat vakmanschap weer centraal stellen! Want daar begint het toch echt. Een goede professional moet het immers leuk vinden om na te denken over zijn of haar vak. Over hoe je met dat vak publieke waarde kunt creëren. En daar ook over te vertellen of over te schrijven. Want het trots zijn op je vak, dat ben je toch niet alleen van negen tot vijf? En zeg nou zelf, iedere professional krijgt toch fonkelende ogen als hij of zij met een prestigieus artikel in een toonaangevend vakblad verrijkt? Want alleen zo krijgt vakmanschap ook een gezicht! En dat is nou net waar opdrachtgevers gevoelig voor zijn: ze vragen om mijnheer X of mevrouw Y die op dat specifieke terrein bewezen ervaring heeft. In de sfeer van het oude gezegde: ‘niet de tent, wel de vent’.

Er is meer. Want een goede vakman moet over de juiste relaties beschikken. En maakt z’n producten samen met anderen. Met opdrachtgevers, ketenpartners en/of toeleveranciers. In cocreatie. Waarbij je elkaar maximaal probeert te versterken, uiteraard rekening houdend met ieders rol en verantwoordelijkheid. Gericht op een gemeenschappelijk doel. En door te sturen op die onderlinge complementariteit maak je met elkaar de koek alleen maar groter.
Spreekt voor zich dat zij die dagelijks die mooie directiekamers bemensen van deze organisaties daar zélf natuurlijk de eerste zichtbare stappen in moeten zetten. Om zo hun collega’s te kunnen verleiden om dat gedrag te volgen. Iedere dag weer opnieuw! Met veel plezier uiteraard.

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Peter Vlaanderen
Lid sinds 2009
Leuk artikel, wat me direct aanspreekt. Moest meteen denken aan een discussie die ik vorige week met een collega had over houding en gedrag van jezelf en je collega's. Vaak hebben medewerkers in professionele organisaties, de professionals dus, een klus te klaren, een project te doen of iets te implementeren.

In die discussie ging het over de vergelijking qua houding en gedrag tussen professionals in organisaties en piloten in de cockpit. Piloten moeten het vliegtuig veilig van a naar b brengen, ondertussen samenwerken met allerlei stakeholders (luchtverkeersleiding, eigen operations control centra, etc.) en de passagiers een comfortabel gevoel geven.

Het lijkt een beetje flauw, maar zet jezelf dan maar eens in de cockpit, of je collega en vraag je af of je qua houding en gedrag in staat bent het belang van je opdrachtgever te realiseren (op en binnen tijd en efficiënt van a naar b vliegen), risico's goed te managen (vliegveiligheid) en je gebruikers op tijd met de juiste hoeveelheid informatie te informeren. Termen als verantwoordelijkheid nemen, proactieve en klantgerichte houding komen dan naar boven. Wellicht een vergelijking als interessante lakmoesproef.

Dirk Jan de Bruijn geeft deze vergelijking met dit artikel eigenlijk nog meer elan, door professionals in hun eigen organisatie een beetje van dat bekende Peter Stuyvesant gevoel (mee) te geven, waarmee de luchtvaart altijd is omgeven. Leuk en mijn inziens hard nodig!
Nico de Bel
Dit is wederom een pakkende column van onze veranderdokter.

Het heeft ook te maken met leiderschap. Leiderschap en professionals dienen te schakelen maar wel op een manier dat die professional vooral zelf schakelt. Vertrouwen in plaats van wantrouwen, afspraken maken in plaats alles willen reguleren, heldere en duidelijke resultaten afspreken en de gelegenheid geven aan die professional. Maar ook de middelen maximaliseren.

Ik hoor u denken "wat een open deur(en)". Inderdaad maar elke dag weer zie en hoor ik om mij heen hoe het niet moet en hoe het kan leiden tot frustatie. Het is overigens niet een typisch Nederlands fenomeen. Zelfs in de caribean waar ik vertoef willen professionals co -creëren. Er is dus nog heel wat werk voor de leiders en professionals.

Meer over Personal Branding