De Zeurcoach

Voor alles bestaat er een coach. De wandelcoach. De droomcoach. De levenscoach. De loopbaancoach. De business coach. De scheidingscoach. De huwelijkscoach. De armoedecoach. De gelukscoach.
Vroeger hadden alleen hockeyers een coach. En roeiers. Voetballers niet, die hadden een trainer. Rugbyers ook. Wielrenners: de ploegleider. Boksers hadden niet alleen een trainer, maar ook nog een manager en karate-ka's hadden zelfs een 'meester'. Maar alleen sporters die ook nog studeerden, en iets als Floris-Jan-bijnaam-Flops heetten, hadden een coach.

Nu heeft iedereen een coach, of is zelf coach. Waarom heb je een coach nodig?
Mijn eerste baan kreeg ik in 1979. Ik had toen een 'chef', die we in de wandelgangen spottend 'herr professor ingenieur' noemden. Later werd hij 'afdelingshoofd', en toen promoveerde hij zelfs tot 'manager'. Hij deed overigens al die tijd hetzelfde, dus in onze ogen niet zo veel. Maar veel belangrijker: als manager kende hij geen problemen meer, maar alleen nog maar 'uitdagingen'. Als we bij hem kwamen met een probleem, riep hij: "Ik ben niet geïnteresseerd in problemen, oplossingen wil ik horen". En we gingen de kamer uit, met nog steeds een probleem. Of misschien wel twee problemen, want we hadden er ook nog een chef bij die geen aandacht voor ons had. Pardon: manager....i
Volgens mij is werk in al die jaren veel veranderd, maar ook nog steeds hetzelfde. Je doet je best, maar op een of andere manier loopt er in de organisatie altijd iets mis. En dat is niet fijn. Een oplossing zou wel fijn zijn, maar je weet dat daar veel schijven voor in beweging gebracht moeten worden. Dat duurt een tijdje en daar heb je dan niet altijd zin in. Zeuren, of klagen, of met elkaar mopperen is dan een goed alternatief. Maar dat mag niet meer, want 'uitdagingen' moeten we hebben. En voor ons probleem is de chef, sorry: de manager, niet thuis.

Maar gelukkig is er dan de coach.
De coach wil geen oplossingen. Als je met een oplossing komt, zegt hij: "if you only have a hammer, every problem must be a nail". Hij wil juist problemen horen en dan vooral de diepere lagen daarvan, je beleving, je gevoel en emoties. Al wandelend, dromend, mediterend of tijdens een massage.

Ik ben de Zeurcoach.
Bij mij kun je zeuren, zoals vroeger bij je chef, leidinggevende, manager of directeur. Lekker bij de pakken neerzitten, het niet meer zien zitten, kankeren op stomme collega's, afgeven op 'het beleid', de leiding, de directie en vooral op de idiote salarissen die aan de top verdiend worden zonder dat ze er iets voor doen.
Zeuren is fijn. Het hoort er bij. Je werkt de hele dag keihard, lost problemen op, vaak dankzij, maar ook ondanks het 'beleid' of 'de procedures'. En dan blijft er aan het eind van de dag toch een stapeltje over, zaken waar je niets mee kan, die niet mogen maar wel zouden moeten, die jij niet mag maar een ander zou moeten doen (die het overigens niet doet, dat dan weer wel). Dan helpt alleen zeuren nog, maar dat mag niet meer. Want je manager wil 'uitdagingen'.
Dus je vraagt om een coach. Die heeft nog wel aandacht. En voor coachen is budget, want het past in het beleid. Eigen verantwoordelijkheid en zo. Maar laten we het niet ingewikkelder maken dan nodig is. Geen ingewikkelde methodieken. Het gaat waar het over gaat.
Ik ben de Zeurcoach. Bij mij kunt u terecht met alles waar in de organisatie geen plaats meer voor is. Aandacht. Tijd. Klagen. Problemen. Shit.