De beoordelingen staan weer voor de deur, shit happens!

Je herkent het vast wel, de jaarlijkse beoordeling (voor sommigen helaas een veroordeling). Manager begint tijdens een 'functioneringsgesprek' met de volgende openingszin ‘’Tja, hoe gaan we dit aanvliegen?’’ en kijkt na enige tijd de medewerker indringend aan en zegt vervolgens ‘’Hoe vind jezelf dat het gaat?” Oeps, bij een dergelijke vraag is het een kwestie van oppassen geblazen en alert blijven. Mocht je nog twijfelen en hij zegt in hetzelfde gesprek ‘’Ik hoor wat je zegt", na voor de 3e keer op zijn patserige Breitling te hebben gekeken, dan is het nog een kwestie van een paar maanden voor je eruit vliegt.

De manager is hier duidelijk op zijn onderdaan uitgekeken. Zeker nadat hij ook nog eens doodleuk de opmerking maakte toen jij hem vroeg hoe het met het bevroren salaris zat? ‘’Meer salaris? Je hebt toch leuk werk?’’ Waarom hij niet gewoon zegt dat jij in zijn ogen niet goed functioneert laat zich raden……., vroeger (in the nineties, red.) heette zo'n functioneringsgesprek een beoordelingsgesprek en de afdeling Human Resource Management heette toen gewoon Personeelszaken, ook wel PZ genoemd.

Hier zaten veelal bekenden waar je zo even naar binnen stapte en die alles voor je konden regelen. Tegenwoordig is het ‘slechts’ een kwestie van bellen naar een centraal nummer of simpelweg ‘een call inschieten’…..zeg maar ‘PZ decentraal naar HRM centraal, maar dan met de helft minder aan personeel en minder kwaliteit! Met een beetje mazzel krijg je een collega uit het land aan de lijn en met een beetje pech een ‘doorgeschakelde collega’ uit Bangalore (India) of uit een ander lage-lonen-land. Met die mensen is uiteraard niets mis, doen hun stinkende best. Het feitelijke (verplaatste) probleem zit hem meer in het alsmaar blijven bezuinigen met als gevolg dat kwaliteit heeft plaats gemaakt voor kwantiteit. ‘’This is Yugandhar from Bangalore speaking, please can jou repeat it, R-E-P-E-A-T your problem sir, please?’’

Na jouw verhaal over het outsourcen te hebben gedaan zegt hij als klap op de vuurpijl ‘’Goed punt. Dat parkeren we even’’. Er wordt vervolgens met geen woord meer gerept waarom jij het afgelopen jaar nu opeens niet meer ‘bovengemiddeld’ scoort. Woorden als ‘zie dit als verbeterpunt’ gonzen door je hoofd en jij denkt alleen nog maar: zeg gewoon wat je wilt zeggen en draai er niet omheen. Helaas gaat hij (jouw manager, red.) dat dus niet doen.

Wat hij wel doet is jou zwijgend aanstaren en na bijna een minuut stilte, met een ietwat schijnheilige grijns en zonder met zijn ogen te knipperen: ‘’Ik kan niet het hele jaar door iedereen te vriend houden en mijn deur staat altijd voor iedereen open, dus ook voor jou”.

In een fractie van een seconde zie je van alles door je heen flitsen en denk je aan jouw jongensdromen, die je nu misschien eindelijk wel in vervulling kan laten gaan. Mits uiteraard de vergoeding het opstarten van een dergelijke droom mogelijk maakt.

Wat zullen ze je gaan meegeven of zal het niet zo’n vaart gaan lopen?

Na een beetje van de schrik te zijn bekomen zet jij je pokerface weer op en zegt stoïcijns: ‘’Als jullie van mij af willen, dan hoor ik wel wat jullie mij hebben te bieden of vechten we dit bij de rechter uit? ”

Waarop hij reageert ‘’Dat zijn details en dat moeten we niet willen, maar ik moet nu gaan want ik zit de laatste tijd nooit meer om half zes aan tafel.’’

Oeps, shit happens……