Ikke, ikke, ikke en de rest kan...

Columns

Ik sta voor de enorme deur in hoogglans grachtengroen, die afsteekt tegen de witte kozijnen van het magistrale pand en denk aan vroegere tijden. Eens moeten hier de ladingen van de VOC zijn gelost in een tijd waar alleen het recht van de sterkste gold. Wij plunderden duizenden kilometers verder een in vrede en harmonie levende stam leeg van hun grondstoffen en wisten deze na een slopende reis over de oceanen aan de gretige inkopers van onze mooie hoofdstad af te zetten.

De loodzware deur zwaait automatisch open en ik bevind me in een enorme hal die rijkelijk is versierd met originele ornamenten. De vloer bestaat uit een mozaïek van honderden kleine eiken planken die samen een authentieke indruk geven. Je ruikt bijna de geschiedenis van dit pand. De balie, waar drie behoorlijk opgetutte dames vriendelijk proberen te lachen terwijl ze hun potje patience afbreken, steekt schril af tegen de historie die de rest van het pand met zich mee draagt. Authenticiteit lijkt vanaf hier ver te zoeken.

Terwijl ik wacht tot mijn contactpersoon tijd voor mij heeft, realiseer ik me hoezeer ik gefascineerd ben door het pand en de daaraan verbonden historie. We zijn rijk geworden tijdens de Gouden Eeuw, maar al deze pracht en praal is betaald van gestolen goederen. Wat maakt dat we dat in die tijd zo normaal vonden en massaal respectloos waren richting de belangen van anderen? Gelukkig heeft onze beschaving zich weten te ontwikkelen en zelfs op de scholen wordt er met geen woord over het onrecht en leed dat wij veroorzaakt hebben gerept.

Eigenlijk is het waar niemand op zich te wachten. En ik al helemaal niet. Ik zit hier te wachten op meneer de advocaat. Al 17 jaar heb ik als ondernemer elke potentiële rechtszaak kunnen ontwijken door er samen aan de hand van een gezonde dialoog met de andere partij uit te komen. Vanuit een geloof dat elk zelfstandig en rationeel denkend mens er met mij uit kan komen als er een meningsverschil is, heb ik altijd tot wederzijdse overeenstemming kunnen komen. Tot nu toe. Nu kom ik er even niet uit met de andere partij. Dus roep ik als laatste redmiddel en met veel tegenzin de hulp in van een advocaat.

In de tijd van de Gouden Eeuw en daarvoor was het maar goed dat er advocaten en rechters bestonden. In een tijd waar alleen het recht van de sterkste gold en het motto ‘ieder voor zich en God voor ons allen’ hoogtij vierde, zou ik zelf veel vaker een beroep op deze ouderwetse gilde gedaan hebben. Maar nu doe ik dat met tegenzin omdat ik geloof dat we inmiddels wel meer beschaafd zijn. Ik begrijp dat als je er niet uitkomt met de andere partij je hulp in roept. Maar van een advocaat? Kijk, het enige dat een advocaat nastreeft is het maximale resultaat voor de cliënt. De eerste advocaat die een win-win nastreeft moet ik nog tegen komen. De partij waar het in mijn geval om gaat heeft als eerste een advocaat in de hand genomen, dus ik moet nu wel. En op de site van dat kantoor presenteert deze advocaat zich als volgt:

‘Procederen is niet een doel op zich maar een instrument om voor je cliënt het maximale te bereiken. Het maximale te bereiken voor je cliënt staat voor mij voorop en heeft altijd centraal gestaan in mijn praktijk, een praktijk die in 1982 is gestart en die mede ten grondslag ligt aan het huidige kantoor.’

Het maximale voor mijn cliënt bereiken?! Is hij nou helemaal gek geworden! Dat zou toch verboden moeten zijn om überhaupt te noemen? Waarom is niet elke advocaat verplicht om per definitie de belangen van beide partijen te bekijken en te streven naar een win-win situatie voor beide partijen? De advocatuur heeft kennelijk nog steeds dezelfde attitude als die wij tijdens de Gouden Eeuw hadden en heeft verstrikt in de complexiteit van wetten zich niet mee kunnen ontwikkelen met de rest van de samenleving. Het recht van de sterkste gaat op en als dat ten koste van de ander gaat, is dat prima. Dat is niet aan ons. Daar beslist de rechter over. Een heel eenzijdig en egoïstisch beroep als je deze kant ervan belicht. En ze verdienen er zelf nog een goede boterham aan ook!

Eigenlijk kan ik me nu wel voorstellen waarom het in onze hoofdstad traditie is om je als advocatenkantoor in een magistraal grachtenpand te vestigen. Ze willen gewoon de traditie van de Gouden Eeuw in ere houden. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Daar maken wij ons hard voor.

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Alexandra van Smoorenburg
Pro-lid
Als bemiddelaar wil ik kwijt dat het soms toch wel okay is Ben, om toevlucht tot een advocaat te nemen.
Bijvoorbeeld bij ernstige strafbare feiten, of als mensen door emoties of burn-out niet tot mediation in staat zijn. Als die laatsten in het format van zakelijke onderhandeling geperst worden, gaan ze onderuit. En moet alsnog de gang naar de advocaat gemaakt worden.
Maar in grote lijnen ben ik het helemaal met je eens.
Door tijdige bemiddeling (= oplossingsgericht) zouden veel mediations en rechtsgangen (beiden gericht op zakelijke afhandeling) voorkomen kunnen worden.
Gerard Lappee
Gôh, zo had ik er nog nooit naar gekeken... Maar eigenlijk heb je wel gelijk: in principe zou elke advocaat inderdaad naar beide belangen moeten kijken.
Trouwens leuk geschreven!
Roel Laumans
Dag Ben,

Veel ondernemers kunnen (gelukkig) heel goed zelf hun boontjes doppen en hebben slechts sporadisch een advocaat nodig. Advocaten staan het meeste bekend om twee soorten werk, procederen (en adviseren over het nut of zin ervan) en adviseren. Wat minder bekend is dat veel advocaten ook als (gecertificeerd) mediator optreden. En juist in die rol kijkt de advocaat naar de belangen van beide partijen. Vaak is het gewenst dat beide partijen, nadat het geschil is beslecht, weer met elkaar verder willen of moeten. Dan is mediation echt een goede oplossing, en in veel gevallen nog voordeliger ook!
Florian Stadler
Beste Ben,

Ik ben helemaal met je stelling eens. Zelfs als er een (grotere) conflict is, zoals Alexandra ze noemt (oké, strafbare feiten nagelaten) zou altijd naar een win-win toegewerkt moeten worden.
En ik vind het positief gedacht dat een advocaat het maximale voor zijn klant eruit wil halen.

Ik zelf denk eerder dat veel advocaten dit argument misbruiken om uiteindelijk het meeste voor zich zelf eruit te halen. Iedere minuut wordt afgerekend, en als hij/zij nog ietsje vind wat voor je als klant “het maximale” betekend, ben je weer een paar uur (en honderden euro’s) verder.

Misschien moet het een win-win-win-win (de twee partijen en de twee advocaten) worden. Als het “maximale behalen” betekend, dat je er meer voor moet betalen dan je terugkrijgt, laat het dan zitten.
Probleem bij deze redenering: Je komt mogelijk met een gevoel van onrecht te zitten. (Zo is het mij helaas recent vergaan, omdat ik mij bij een resultaat neerleg wat schrijnend onrecht is, maar het alternatief is heel duur en kost mij heel veel negatieve energie. En dat heb ik er niet voor over.)

Meer over Conflicthantering / Mediation