Is de persoon die u in de spiegel ziet het met u eens?

Na een rumoerig verkiezingsjaar in de VS en dagelijkse nieuwsitems over dhr. Trump is het nu de beurt aan Nederland. De verkiezingscampagnes zijn losgebarsten en ik verbaas mij over de parallellen tussen deze gebeurtenissen en de rol die de mensen daarin spelen.

Ik begrijp als eenvoudige techneut best wel dat niet alle problemen in deze wereld zijn op te lossen met wiskunde en techniek. Mijn beste vriend sinds 35 jaar is een hoge diplomaat bij de VN en onze echtgenotes verbazen zich vaak over onze vriendschap ondanks de enorm verschillende wereldbeelden. Maar het gekonkel, geruzie en gevlij tijdens campagnes, het doen van beloften waarvan je toch zou moeten weten dat die volstrekt onhaalbaar zijn, de onoprechtheid die ik vaak voel als ik naar politieke programma’s op de TV kijk: ik snap het niet.

Al die politici kijken op een gegeven moment toch ook in de spiegel? Zij hebben toch ook partners die af en toe hoofdschuddend vragen: “Zou je dat nou wel doen”? Aan de andere kant: iemand die een standpunt verdedigt dat niet het mijne is, maar dat vol vuur en passie doet kan bij mij op sympathie rekenen (binnen zekere grenzen). Een politicus die de rol van lijsttrekker heeft, hoort voor zijn partij te staan. En als hij dat vanuit zijn hart, zijn passie, zijn authenticiteit doet kan ik dat waarderen.

Dat zien we ook bij onze klanten. Een gepassioneerd, inspirerend leider krijgt meer gedaan dan een kille Excelsheetschuiver van het hoofdkantoor. Zeepkistsessies in de kantine werken: “We gaan ervoor! Kom op, samen gaan we het redden! Als jullie je taken uitvoeren ga ik zorgen dat jullie de juiste spullen hebben zodat we samen ons doel bereiken!” Je bent als manager dan aanwezig waar het spannend is en de mensen merken dat. Maar het moet wel écht zijn, authentiek, uit het hart.

Zodra het gespeeld is, is het even leuk en interessant, krijg je nog wel een tweede of derde kans, maar als de mensen erachter komen dat je alleen een spelletje weet is het uit, en keren de mensen zich van je af.

Dus hoe zorg je dat je gewaardeerd wordt als authentiek manager? Allereerst: wees oprecht. Heb echt aandacht (en dus ook tijd) voor mensen. Praat met ze en vooral: luister naar ze. Schakel soms je verstand uit en probeer te vóelen wat de diepste drijfveren van de mensen zijn (tip: dat is meestal NIET het geld…). Sta open voor de meningen van anderen, maar dan mag je ook laten blijken als je het er al dan niet mee eens ben, dus emotie mag best (maar ken je grenzen)! Snap ook dat emoties elkaar kunnen versterken, dus bouw een afkoelperiode in als het eens hoog oploopt. Afrekencultuur hoort hier niet thuis.

Wat is de beloning? Dat het team uiteindelijk in staat is om in alle openheid samen de beste beslissingen te nemen, ook als die in eerste instantie indruisen tegen de (financiële of technische) logica. Dat ze elkaar steunen als het tegenzit en niet alleen schuldigen zoeken en straffen. En dat werkt ook naar boven naar u als manager. De relaties in het team worden duurzaam en robuust, en samen kunnen we alle problemen aan.

En wat is de “straf”? Tja, het kan zijn dat u eens uw oprechte mening geeft en dat anderen u daar een beetje vreemd op aan kijken. De troost: als u thuis in de spiegel kijkt is die persoon die u daar ziet het vast hartgrondig met u eens! Op lange termijn, misschien pas bij uw pensioen, zullen de mensen u dan zeggen: “We waren het niet altijd met elkaar eens, maar konden ondanks dat toch prima samenwerken”. En dat is een heel groot compliment.