De wenselijkheid van verschillen

Integratie blijft lastig, lees o.a. de vele politieke voorstellen die tot veel commotie en discussies leiden. Er is ook genoeg managementliteratuur over integratie van organisaties na fusies of overnames. Integreren, is volgens Van Dalen woordenboek, ‘het maken tot of opnemen in een geheel’. In de praktijk van organisatieverandering wordt integratie vaak geïnterpreteerd als het minimaliseren van verschillen. Helaas merk ik in mijn dagelijkse praktijk dat ondanks goede bedoelingen en prima beleidsstukken dat ook diversiteit in de praktijk wordt geïnterpreteerd als aannemen van mensen (lees bi culturelen, vrouwen of gehandicapten) die zo min mogelijk verschillen van de huidige cultuur. Waarom hebben wij managers, burgers en politici zo veel moeite met verschillen?

Zelf heb ik er nooit veel moeite mee gehad. Het is voor iedereen wennen als je ergens nieuw bent. Dus voor mij ook. In Nederland zeggen we 'Wat een boer niet kent vreet hij niet'. Dus ik heb altijd gezorgd dat de "boer" in mijn omgeving de ruimte kreeg om te wennen aan wat hij voorgeschoteld kreeg. Ik heb er nooit een punt van gemaakt me aan te passen. Ik focus me op mijn doelen. Als het nodig is dat ik iets meer naar links loop dan doe ik dat, zolang het mij maar dichter bij mijn doel brengt. Ik weet wie ik ben en ik weet waar ik voor sta: Ik ben integer, doelgericht en ik hou van mensen. Ik ben geen meeloper die met de wind mee waait. Ik ben een mens.

De mensheid bestaat omdat het zich door de eeuwen heen heeft kunnen aanpassen aan veranderende omstandigheden. Het is juist daarom merkwaardig om te zien hoe velen zich, als het om diversiteit en intergratie gaat, zo stug kunnen houden aan wijsheden en successen uit het verleden. Onze toekomst is niet uitsluitend afhankelijk van hoe succesvol wij weten buitenstaanders te integreren in onze organisaties en samenleving. Integratie lijkt verheven te zijn tot het hoogst haalbare wat buitenlanders kunnen bereiken. Het vergt lef om door een "moderne bril" naar de wereld te kijken om in te zien wat de echte uitdagingen van de deze eeuw zijn! Ik deel mijn mening graag met u.

Is integratie het ultieme doel? Hebben we als land/organisatie niet een veel grotere en belangrijkere uitdaging? Wij moeten onze huidige concurrentiepositie binnen de wereldeconomie minimaal weten te handhaven. Wij hebben innovatieve samenwerkingsverbanden nodig die er op gericht zijn elkaars talenten maximaal te benutten, ongeacht iemands etnische achtergrond, geslacht of beperkingen. Dankzij deze moderne samenwerkingverbanden kunnen we producten en diensten creëren die beter zijn voor het milieu, onze maatschappij en onze klanten. Innovatie ontstaat waar noodzaak is om kloven te overbruggen. De verschillen tussen bevolkingsgroepen en de verschillen tussen mensen bieden daarom volop kansen.

De uitdaging is de vraag welke bril wij durven te dragen. Blijven wij onze "slachtofferbril" of onze "overheerserbril" dragen of durven wij een nieuwe bril op te zetten? Een bril waardoor wij inzien dat wij een gezamenlijk doel hebben; een bril waardoor wij inzien dat het lef en doorzettingsvermogen vergt om kloven te overbruggen. Ik ga ervoor.

Steven de Lira houdt zich met zijn organisatie OPENSA bezig met het ontwikkelen en implementeren van sociaal innovatieve concepten.   www.opensa.nl