Maatschappelijk breed debat over groeimodel?

Het is in de huidige Nederlandse politiek vooral hardnekkigheid om vast te houden aan oplossingen van voorbije tijden en lafheid die verhindert om mensen met noodzakelijk hervormingen te confronteren, die het sociaal-economisch beleid kenmerken. Bij oplossingen van een ver verleden behoren de in ons poldermodel gebruikelijke discussies om zogenaamd breed draagvlak creëren. Hetgeen er meestal op neer komt net zo lang met (vermeende) belanghebbenden te praten totdat iedereen murw gedraaid zich neerlegt bij consensus waar iedereen een beetje zijn zin krijgt. Onder Rutte II hebben we als gevolg hiervan een ware hausse gezien van vlees noch vis akkoorden: het sociaal- het energie-, het zorg- , het onderwijs-, een woningmarkt en een begrotingsakkoord. Wellicht moeten we nog toevoegen een pensioen- en belasting- of begrotingsakkoord

Vrijwel niemand is echt enthousiast over het gevoerde beleid, vol met gebroken verkiezingsbeloften. De opiniepeilingen voor het kabinet Rutte II zijn dramatisch, maar toch gaat men voort op de ingeslagen weg. Waarom? Men speculeert dat als de economie weer aantrekt de kiezer wel milder zal oordelen waardoor vele politici die nu in de gevarenzone zitten het vege lijf zullen redden. Lafheid viert hoogtij, er worden allerlei drogredenen aangevoerd om de kiezer een opgefleurde waarheid te vertellen: bezuinigingen zijn vaak belastingverhogingen, boetes noodzakelijke inkomsten bronnen, sociale rechtvaardigheid bij uitkeringen zijn vaak een alibi om bij u achter de voordeur te kijken en decentralisatie is ook een truc is om fors te korten op sociale uitgaven. Hoe lang zal het Nederlandse volk dit nog tolereren?

Discussie over economisch groeimodel.

En nu komt de voorzitter van de SER - niet alleen volgens mij in veel eerder publicaties maar ook in de ogen van vooraanstaande economen als Lex Hoogduin een overbodig orgaan - met het voorstel een brede maatschappelijke discussie te beginnen over de mogelijkheden van een economisch groeimodel.

Dat gaan we dan doen onder leiding van de SER, waarbinnen werkgeversvertegenwoordigers nauwelijks nog echte ondernemers in hun rijen hebben, vakbonden hooguit 20 % van de werknemers vertegenwoordigen en met kroonleden die behoren tot de vergeelde clan van baantjesjagers van de gevestigde politieke partijen. De SER is ook een orgaan waar ZZP ers, flex werkers en MKBers zich niet of nauwelijks in vertegenwoordigd voelen. Ook niet door de Koninklijke MKB als werkgeversorganisatie.

De SER is als zo vele van de 350 adviescolleges in Den Haag bezig met de belangen van gisteren maar niet van vandaag laat staan van morgen. Het zou aanzienlijk in overheidskosten schelen als wij dit soort praatcolleges zouden afschaffen. Maar veel belangrijker nog, de politiek zou er veel slagvaardiger door worden want men kan zich dan niet meer verschuilen achter het oneindige politieke gekonkel binnen een paar hectaren in Den Haag . Het wachten is op een kabinet dat echt durft te hervormen, visie toont iets waaraan premier Rutte een broertje dood heeft. Een beleid dat de burgers weer hoop geeft, niet elk jaar opnieuw beroofd van koopkracht terwijl in eigen kosten en organisaties veel te weinig wordt gesneden.

En de SER met zijn brede maatschappelijke discussie? Laten we daarvoor een chique uitvaart organiseren want in de jaren na de Tweede Wereldoorlog tot begin van de jaren tachtig hebben zij verdienstelijk werk gedaan.