Het narcisme van Trump

Opvallend is dat Donald Trump vaak in de media als narcist wordt betiteld zonder dat wordt aangegeven wat dat precies inhoudt. Bovendien schijnt altijd vast te staan dat het alleen maar een negatieve eigenschap is. Dat hoeft niet altijd het geval te zijn hetgeen ik al eens aangegeven heb in mijn artikel ‘Narcisme innovatie en leiderschap’

In mijn opiniestuk ‘Wordt Trump een productief narcist?’ volg ik de theorie van Michael Maccoby in zijn boek ‘The Productive Narcissist’ waarin hij stelt dat een narcist het beste leiderschapstype is in snel veranderende tijden. Hij noemt als voorbeeld onder andere Franklin D. Roosevelt.

Als dit juist is staat het haaks op de beschouwingen van veel management experts, die slechts de gevaren van ijdeltuiten zien.

Te weinig wordt stil gestaan dat dit soort bezeten mensen altijd proberen grootse prestaties te leveren om hun ijdelheid te strelen.

Of dat tot positieve resultaten leidt hangt slechts af van een enkele factor, namelijk of in de omgeving voldoende kwalitatief sterke personen zijn die hem het juiste tegenwicht kunnen bieden.

Dan kan de combinatie van de gedrevenheid van de narcist en het vakmanschap van zijn omgeving inderdaad tot een doorbraak in de snel veranderende tijden leiden, dus tot grootse prestaties. We noemen dat productief, wat aanzienlijk meer is dan functioneel.

De maatschappij kan zo beschouwd grote baat hebben van productieve narcisten. De vraag nu is of Trump dat wordt en dat is in dit stadium nog niet te beantwoorden, omdat zijn regeerperiode nog moet beginnen. Vast staat echter dat Trump enkele zwaargewichten in zijn kabinet heeft gehaald die zich niet zonder meer achter zijn kar zullen laten spannen.

Of het ex-Exxon-Mobile CEO en beoogd minister Tillerson van buitenlandse zaken is of generaal Mattis, beoogd minister van defensie, zij hebben een grote staat van dienst. Zij hebben in de hearings bij de senaat bijvoorbeeld in de opstelling naar Rusland duidelijk afstand genomen van hun baas Hetzelfde geldt voor beoogd ministers van justitie en binnenlandse veiligheid Sessions en Kelly, die zich distantieerden van martelpraktijken, waar Trump bij terroristen wel wat in ziet. De nieuwe chef van de CIA Pompeo ging achter de inlichtingendiensten staan, die door Trump zwaar worden bekritiseert

Het zijn eerste signalen van hoop dat het echt wat worden kan met Trump. Zijn verdienste is dat hij urgente problemen die in het Westen bestaan echt heeft benoemd. Oplossen van die problemen zal visie, vakmanschap, taaiheid, volharding en geduld vragen. Dat laatste heeft Trump zeker niet en dat moet dus door zijn omgeving worden afgedwongen. Laten we het team Trump ‘the benefit of the doubt’ geven.

Dit staat uiteraard los van de vraag of wij Trump aardig vinden, dat weten we wel, dat is niet het geval; iets proleterigs kan hem niet worden ontzegd. Zijn ministersploeg stelt zich echter constructief op tegenover Europa, dat is goed nieuws. China, Rusland en de radicale islam zijn het die zich zorgen moeten maken En Europa is geen onderdeel van zijn binnenlandse conservatieve beleid dus laten we iets relaxter toekijken wat het wordt..