Wat leert jouw organisatie van Dolly Parton?

Dolly Parton. Zangeres, actrice, multimiljonair en media-ondernemer. Maar bovenal een Amerikaans icoon sinds de vroege jaren ‘60 en de enige persoon waar Amerikanen niet tot op het bot verdeeld over lijken. Wat kan jouw organisatie daarvan leren?

‘Flamboyante travestieten, vrome dominees, mijn conservatieve opa en zelfs mijn metalvrienden houden van haar. Ze staat op het lijstje van universeel geliefde mensen, tussen Martin Gaus, Michelle Obama en Jackie Chan’. Beter dan Vice kan ik het niet zeggen. Hoe kan het dat een 77-jarige countryzangeres zoveel verschillende mensen bindt?

In ons vak zijn we vaak gericht op het naar buiten brengen van een eenduidig beeld, onder het noemen van tegeltjeswijsheden als: ‘je moet kiezen om gekozen te worden’. Maar er komen steeds meer aanwijzingen dat juist een multifacetted identiteit heel effectief kan zijn.

Organisaties met meer dan één identiteit, trekken ook meer dan één doelgroep aan. Onderzoek laat  zien hoe dat werkt na een fusie tussen twee bedrijven. De beide identiteiten bleven waardevol en - hoewel nu één merk – juist door de onderliggende spanning interessant.

Voor je medewerkers is een voordeel dat je beter kunt omgaan met hun diversiteit. Mensen met verschillende achtergronden, ervaringen en kennis kunnen aanhaken op verschillende identiteiten.

Zoals bij een farmaceut, die bekend staat als vooroplopend in medisch onderzoek én als partner voor derde-wereldlanden. Uit onderzoek bleek dat ze een meer diverse medewerkers-populatie hadden en flexibeler inspeelden op veranderingen in de markt. Natuurlijk haal je met verschillende mensen ook spanning binnen, maar die spanning zorgt ook voor meer wendbaarheid en voorkomt voorspelbaarheid.

Een ander voorbeeld is de overname van Pixar door Disney: Pixar – vernieuwend, techdriven – en Disney – wereldmerk, historie, prachtige verhalen – totaal verschillende achtergronden en ook al jaren een wat moeilijke relatie. De beide organisaties mochten hun eigenheid bewaren en hebben hun eigen merk en een eigen team verantwoordelijk voor de cultuur en de mensen die ze aannemen. Dat zorgt dus soms nog wel eens voor verschil van inzicht (bijvoorbeeld over LHBTQI+-kus in een vervolg op Toy Story) , maar levert toch vooral prachtige films op!

En misschien is de film ook wel een goede vergelijking; als je ook iets weet van de interne strijd wordt het personage interessanter. Mensen verwachten geen eenduidig, wel een logisch verhaal van een organisatie. Er mag discussie of spanning zijn, maar het moet wel weer te begrijpen zijn. (‘Ja natuurlijk Pixar is ook meer van nu…’).

In het huidige medialandschap moet er ook af en toe spanning zijn (zoals jaren geleden ineens in het nieuws: dildo’s bij de Etos!) om weer op te vallen. Maar dat moet dan wel opgelost worden en terugkeren naar hoe we een organisatie kennen en waarderen (Etos biedt alles voor de zorg van lichaam en geest).

Zo zal ook Dolly ons blijven boeien en binden. Met nu weer een nummer met Paul McCartney en Ringo Star en dan weer breed lachend over welke namen ze haar borsten heeft gegeven.