Valse positiviteit en het zwarte gat…

Een te optimistische kijk op de wereld ten tijde van reorganisaties kan averechts werken. Vaak worden managers en alle andere werknemers bijna gedwongen om positief te doen, waar ze eigenlijk angstig zijn en zelf zeer duidelijk de gevolgen zien van de reorganisatie. “Alle neuzen dezelfde kant op”. Maar collega's worden ontslagen, maatregelen worden van bovenaf genomen die op de werkvloer moeilijk uitvoerbaar zijn. Minder klantvriendelijkheid, cijfers worden belangrijker dan mensen.

B.v. op een afdeling werden alle minder effectieve mensen ontslagen. De zeer productieven konden blijven. Echter de lol was er af. Niet alleen was er de pijn om de ontslagen collega's, maar het waren net nou de mensen die de warmte op de afdeling verzorgden. Die, misschien wat minder productief, wèl vrolijkheid en gezelligheid brachten. Toch werd er van ze verwacht een positieve houding aan te nemen, eerlijk zijn was gevaarlijk. Er was de kans ze het stempel “negatief” te krijgen en werden alsnog op non-actief gezet.
Dus kunstlach en overal ja opzeggen. Dat is niet goed voor het hart en ook niet voor het bedrijf. Ik zag leidinggevenden die echt graag positief wilden zijn en de anderen motiveren na een half jaar afgebrand en uitgeblust rondlopen. Er was te weinig steun van de top en ze konden de “geweldige beloften voor verbetering” niet waarmaken aan het personeel.

“Ik ben het bedrijf”, leerden de werknemers bij een groot concern. En men voelde zich “het grote concern”. Men identificeerde zich helemaal met het bedrijf. Er waren mensen bij die er 30 jaar werkten en zich met hart en ziel verbonden voelden. Ze verwachtten tot hun pensioen te blijven. Toen kwam de grote catastrofe. Een gesprekje van 10 minuten en ze konden gaan. Het grote gat. Wie ben ik als ik “het concern” meer ben?

Marijke was 55 jaar en ‘getrouwd’ met de bank. Geen relatie, geen kinderen… de bank was alles voor haar. Al haar vrienden had ze bij de bank. Op een dag was er een vergadering over de toekomst van het bedrijf. Een beamerpresentatie liet zien waar iedereen zou worden geplaatst. Toen ze opmerkte dat ze zich zelf niet meer terug vond in de nieuwe opzet, antwoordde de leidinggevende: “Oh, ja….eehh, ben ik vergeten… jouw functie is komen te vervallen….”

Marijke kreeg een hartinfarct en moest opnieuw leren leven.
Je hebt jezelf totaal overgeleverd aan het bedrijf. Niets mis met loyaliteit en enthousiasme, maar het bedrijf zijn? Steeds meer mensen komen erachter dat je meer bent dan een directielid, manager, werknemer van…, vul zelf maar in.

Je afhankelijk opstellen van het bedrijf kan niet meer. Dat wordt nu pijnlijk duidelijk. Toch kan het voor velen een nieuw begin betekenen. Na de pijn en het zwarte gat, de opbouw. Weten wat je waard bent. Leven vanuit zelfrespect en je creativiteit hervinden.

Zelf ben ik ook door dat proces gegaan en inmiddels heb ik veel gewerkt met mensen, die vanuit het zwarte gat, zichzelf gingen herontdekken en weer meer bewuste keuzes maakten, waardoor ze prettiger en ontspannen in het leven stonden.
Met meer zelfvertrouwen en zelfbewustzijn.
Het zwarte gat kan een nieuw begin zijn.

www.marjaruijterman.nl