Last van veranderingen die niet van de grond komen?

Enthousiast loopt een deelnemer naar de leidster van het bergkamp: ‘We hebben zo’n mooie tocht gemaakt vandaag, zelfs met ijsvelden. Zal ik vanavond bij het kampoverleg voor de kinderen wat vertellen over de tocht, de materialen en de techniek?’
Zijn ogen sprankelen. Met zijn ogen zegt hij net zoveel als met de woorden die hij gebruikt. Tsjonge, wat heeft hij er zin in!

Bij elk woord dat ze aanhoort zakken de schouders van de kampleidster verder richting het gras.

Het eerste geluid dat aan haar ontsnapt is een langgerekt ‘Pfffffffff…..’. Op de voet gevolgd door: ‘Nee hoor, dat zie ik gewoon echt niet zitten. Het is zo’n druk seizoen geweest!’. De enthousiaste wandelaar doet nog een poging: de leidster hoeft er echt niets aan te doen. Maar het zit er niet in, ze kan het niet meer aanhoren.

Zwaar teleurgesteld loopt de man terug naar zijn stekkie, de kampleidster met een oververhit hoofd achterlatend. 'Ook dat nog’, zie ik haar denken. 'Alsof ik het niet al druk zat heb met alles wat geregeld moet worden, ze snappen het echt niet'. ZIJ is degene die verantwoordelijk is en alles moet regelen. En ze is moe van al het gedoe.

Vanuit onze luie stoel op de camping bekijken we dit tafereel dat zich naast ons afspeelt. Binnen twee tellen is het initiatief, dat ook nog eens perfect past binnen de filosofie van een bergkamp, volledig tenietgedaan. En vergeet het maar dat deze man nog een keer met een idee gaat komen, hij kijkt wel uit!

Ik bedwing mijn neiging om op te staan en de suggestie te doen dat zij vanavond lekker vroeg naar bed gaat en het hele kampoverleg aan de enthousiasteling overlaat. Gewoon, voor een keer. Eens zien wat er dan gebeurt. Ik gun het haar en ik gun het de groep.

Helaas is dit een maar al te herkenbare situatie in organisaties die we begeleiden in veranderprocessen.

We komen regelmatig managers tegen die zich tot taak hebben gesteld ‘alles in goede banen te leiden’. En daarbij verdrinken in ‘gedoe’ dat erbij komt kijken. Al die ideeën zijn natuurlijk hartstikke mooi, maar het is niet te managen!
Ze regelen niet alleen alles, ze zijn, logischerwijs dan, ook degenen waar iedereen naartoe gaat als ze ergens iets op aan te merken hebben. Tot het hen op enig moment teveel wordt.

Met, net als bij het bergkamp, als gevolg dat initiatieven in no-time uitsterven. En als agendapunt bij een volgend overleg: ‘Gebrek aan initiatief in de organisatie’.

Merk je ook dat er bij jullie te weinig initiatieven zijn?

Of ben je het ‘gedoe’ rondom de verandertrajecten die jij geacht wordt in goede banen te leiden ook wel eens helemaal zat?

Bekijk jezelf dan ook eens van een afstandje. Stel je voor dat jij heerlijk ontspannen in de avondzon, wijntje erbij, van een afstandje toekijkt naar wat er bij jou gebeurt.

Dood jij ook per ongeluk allerlei goede initiatieven die niet alleen jou, maar ook de mensen om je heen zouden helpen? Of doe je andere dingen die precies dat wat je niet wilt in stand houden?

Wat gun jij jezelf, er zo van een afstandje naar kijkend? En de anderen?

Schakel eventueel de hulp in van anderen die makkelijker van een afstandje naar je kunnen kijken.
Wat het ook is dat jij jezelf en de anderen uiteindelijk gunt: bedénk het niet alleen. Dóe het ook.

Probeer het op zijn minst een keer uit. Liefst meer dan een keer. En zie wat er dan ontstaat.

Wendy Nieuwland Gewoonaandeslag.nl