De soap die DSB heet

Het kan niemand ontgaan zijn wat er met de DSB Bank aan de hand is. Maar voor degene die de eerste twee weken van oktober buiten de Nederlandse landgrenzen hebben doorgebracht een korte samenvatting.

De problematiek rond de door de DSB verstrekte hypotheken die soms ver boven de waarde van het pand verstrekt werden en volgepropt met koopsompolissen, is bekend. Deze problematiek loopt al enige tijd en o.a. Hypotheekleed onder aanvoerderschap van Pieter Lakeman riep de eerste week van oktober op tot het massaal weghalen van spaargeld bij de DSB Bank. Met als doel dat de bank dan snel om zou vallen. Blijkbaar werd er massaal geluisterd naar de man en het daaropvolgende weekend was er spoedberaad met Wellink van DNB en Bos van Financiën. Hoewel het proces al langer liep dat er meer zaken niet koosjer waren binnen deze onderneming, kwam e.e.a. in de 6e versnelling door Lakeman zijn oproep. Wellink zette zijn zoveelste debacle op zijn naam en de hete aardappel gaat nu echt knellen in zijn keel. Bos wil niet weer de hele bevolking over zich heen krijgen door geld in een – in ieder geval ogenschijnlijk – bodemloze put te storten. Dan is een faillissement niet af te wenden en zo wordt het proces in gang gezet tot de rechter besluit om Dirk Scheringa, die het er uiteraard niet mee eens is, wat meer tijd te geven om een mogelijke overname partij te vinden.

Het spoedberaad van het voorafgaande weekend bleek al met de managers van de vijf grote banken doorgebracht en die willen de handen niet branden aan dit bedrijf. Wie dan wel?
Scheringa krijgt het de tweede week van oktober voor elkaar dat hij van niet integere bankier, die door menigeen wordt uitgekotst, doorschiet naar bewonderenswaardige werkgever die men ook enige vorm van medelijden waardig acht.
Alleen die actie op zich is al knap, want plots is het leed wat hij tienduizenden gezinnen heeft aangedaan en die nu zwaar in de schulden zitten dankzij zijn beleid, naar de achtergrond verdrongen. Zijn werknemers hangen aan de zijn lippen en mogen hem “Dirk” noemen. Inclusief een goedbedoelende maar niets zeggende OR voorzitter. Als directeur is onderhandelen met een dergelijke OR voorzitter “appeltje-eitje”. Opnieuw erg handig van Dirk, want zo ga ik hem ook maar noemen.

De publiciteit pakt hij goed aan, dat kan zondermeer van de man gezegd worden. Maar met zijn bank, wat maar niet echt een bank is geworden maar een uit de kluiten gewassen financieel intermediair is gebleven, weet de man zijn imperium toch niet stand te houden. Of hij goed in financieel advies is weet ik niet, maar een goede manager is het in ieder geval niet gebleken. Als je enige vorm van kritiek uit of vragen stelt mag je je spullen pakken of zouden al die mensen die nu naar voren komen met hun verhaal massaal liegen???

Naast Dirk maakt ook Wellink de zoveelste misser door vier jaar geleden een bankvergunning af te geven in de hoop dat het zich zou ontwikkelen tot “normale” bank. Een sterk staaltje van mismanagement als je geen voorwaarden opneemt die binnen een X-aantal jaren ingevuld moeten zijn. Ik begin die grote Duisenberg nu nog meer te missen.

Hoe dan ook, “Dirk die zo gewoon is gebleven” wilde wel minister worden om “ orde op zaken te stellen in Nederland”. Hoewel ik geen fan van de sterk grijzende Bos ben, zijn we met hem nog net iets beter af dan met Dirk. Het IJsland-drama doemt al op in mijn gedachten en we weten hoe dat afgelopen is.