Onze bevrijders, de Canadezen. Afgelopen week was ik in dit land dat heel sympathieke kanten heeft. Gelijktijdig bedankte mijn kleinzoon van 9 een oude Canadese veteraan die in Nederland was ter nagedachtenis van operatie Market Garden, zie foto.
Ook ikzelf heb hele goede herinneringen aan onze bevrijders: ze boden mij op 3-jarige leeftijd begin mei 1945 een reep chocola aan op een weg met de onheilspellend klinkende naam Donkerelaan in ons dorp. Ik wist niet wat het was dus vroeg aan mijn moeder: is dat hout?
Tijdens de ritjes heen en terug Down Town sprak ik in Canada een aantal taxichauffeurs, twee Pakistani, twee Indiërs, twee Ethiopiërs en een Nubiër uit Soedan. De laatste bevestigde dat Nubiërs al in de bijbel voorkomen: Mozes huwde een Nubische, zwarte, vrouw (Numeri 12:1-16).
Wat hebben de gesprekken met deze chauffeurs anno 2017 me geleerd?
- Heel veel informatie over hun landen van herkomst, die zonder uitzondering geplaagd worden door armoede, heftige conflicten al dan niet aangewakkerd door slecht bestuur.
- Een grote mate van wantrouwen op macro schaal over en weer tussen Indiërs en Pakistani, maar in de restaurants werken ze vrolijk met elkaar samen zonder ook maar een enkele spanning. In de “separation” tussen India en Pakistan van 1947 zijn ze niet meer geïnteresseerd, hooguit hun grootouders weten daar nog iets van.
- Zonder uitzondering grote lof voor Canada, waar ze liefdevol opgevangen zijn met goede gezondheidszorg, ondersteuning voor huisvesting, studiebeurzen voor hun kinderen en, naar hun mening het belangrijkste: geen discriminatie of racisme, iedereen heeft gelijke rechten en gelijke mogelijkheden.
- Ze zijn zich zeer bewust dat je moet werken voor je geld. Nederige baantjes zijn daarbij geen belemmering; middels een goede opleiding van hun kinderen liften ze mee naar boven op de sociale ladder
Dit alles geeft stof tot nadenken!
Waarom kan Canada dit en heeft Nederland zoveel meer moeite met het integreren van nieuwkomers?
Eerst een waarschuwing: op de Canadese televisie zag ik ook zware protesten tegen de in hun ogen veel te optimistische speech van Trudeau bij de algemene vergadering van de VN. Bijvoorbeeld de rechten van de “indigenous” Indianen zijn niet goed geregeld. Na die uitzending kwam een groep “Christians against Poverty” aan het woord, die aantoonde dat het in Canada geen paradijs is.
Een simpel antwoord op de vraag: je wordt daar geacht te werken voor de kost. Zomaar een uitkering is niet aan de orde. Nieuwkomers moeten direct de taal leren en direct aan de bak al is het nog zo’n eenvoudig baantje. Jammer voor degenen die veel meer in hun mars hebben. Zij moeten zich opnieuw zien te bewijzen, inderdaad onder totaal andere omstandigheden.
Ik wil niet beweren dat de organisatiekunde een antwoord heeft op alle wereldvragen. Wel klinkt het besef door dat organisatiekundigen, managers en wat dies meer zij zich, naast hun organisatiewerk, meer zouden moeten bezighouden met overstijgende maatschappelijke vraagstukken. Te meer om de marginalisering van “het vak” van de afgelopen jaren tegen te gaan. Organisaties staan middenin disruptive maatschappelijke ontwikkelingen.
Volgens het World Economic Forum zullen we in 2030 niet alleen veel minder vlees eten, en is het ziekenhuis van nu verleden tijd. Organisaties zullen worden geleid door een ander type CEO, meer bescheiden en vaker van Aziatische afkomst. De hegemonie van westerse waarden en landen heeft in 2030 plaatsgemaakt voor een multicultureel palet.
Is dat hout? Nee, het is een reality-check voor iedere organisatieadviseur die als bevrijder in het leven staat.
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Mijn ervaringen, toen ik nog veelvuldig in Canada, was zijn idem. De meeste taxichauffeurs die ik heb ontmoet in de grote steden waren buitenlanders. Zij klaagden wel, maar waren zielsgelukkig uit hun oude omgeving/thuisland weg te zijn. Vrijwel ieder van hen sprak goed tot zeer goed Engels.
Ik heb hieronder een reactie toegevoegd op het stuk van Wynia in Elsevier “Minder asielzoekers? Brussel wil juist altijd méér immigranten” dd. 30-09-207. Als deze “Eva” gelijk heeft, zou hier wel een deel van de verklaring in kunnen zitten.
Citaat:
“Eva
Geachte heer S. Wynia,
Langzaam maar zeker brengt Brussel Europa naar de afgrond. Ik vraag mij af, waarom als men naar Canada, wil immigreren dan moet men zijn CV uitgebreid naar de immigratie dienst van Canada sturen. Dan krijgt men misschien na een jaar antwoord. In Canada wordt eerst grondig de immigrant doorgelicht. Heeft hij/zij een strafblad dan komt men Canada niet binnen. Kennissen, van mij beiden leraren talen aan de Hoge school, wachten nu al meer dan twee jaar op een immigratie Visa. Mochten, zij de papieren ontvangen dan moeten zij akkoord gaan, met een betrekking als onderwijzers in de meest ver afgelegen dorpen waar een Canadees zijn neus voor ophaalt. Echter, wij in Europa moeten analfabeten opvangen die ergens uit de woestijn komen, en alleen verstand hebben van ezels. Want wie is de baas in Europa, een stel egotrippers die voor een enorm salaris in Brussel de lakens uitdelen. Gaat Europa toch akkoord, dan is het bewijs geleverd dat wij niets, maar dan ook niets meer in ons land hebben te vertellen. “
Einde citaat
Ik heb in Canada ook taxichauffeurs gesproken die in hun oorspronkelijke land arts waren. Zij hadden de hoop om weer arts te kunnen zijn in Canada, maar voordat dit mogelijk was o.a. door gelijkstelling van diploma’s, reden zij op de taxi om in hun onderhoud te kunnen voorzien.
Zij vertelde mij ook dat zij vonden dat bijvoorbeeld Montreal en Toronto een verschillende benadering hadden. Montreal was minder streng en consequent.