Mijn organisatie gaat failliet. Nou en?

Columns

“Deze versie wordt binnenkort niet meer ondersteund. Update uw programma”, zeurt mijn computer. Ik heb daar een hekel aan. Ik kan er niks mee, ik doe er niks mee en mijn computer gaat kapot. Nou en? Ik koop wel een nieuwe.

Niet dat dat zin heeft, want de computers van Industrie 4.0 zeuren nog harder dan de huidige. Geweldig! Suggereert het Verkenningsinstituut Nieuwe Technologie. Het grensverleggende Industriële Internet omvat machines, apparaten, devices en andere artefacten, inclusief de systemen en processen waar ze een rol in spelen. Die dingen kunnen tegenwoordig met elkaar praten dankzij digitale technologie. Vandaar dat productiemachines elkaar en ons het volgende kunnen vertellen:
“Ik zou 15 procent sneller werken als mijn voorraadbak altijd vol was geweest.”
“Ik sta al 30 minuten te wachten op productie.”
“Het duurde 2 minuten langer voordat ik de juiste temperatuur bereikte, kun je dat checken?”

En moet ik dat allemaal regelen? Daar betaal ik toch zeker niet voor!

Ik klink nu net als mijn manager, want telkens als ik hem – bij voorbeeld – vertel dat tijdschrijven en productief zijn echt niet hetzelfde is, of dat een tevreden klant de beste reclame is maar niet samengaat met het binnen harken en half uitvoeren van zo veel mogelijk projecten, hoor ik hem denken; “Wat een zeur!  Daar wordt zij toch niet voor betaald?”

Hij heeft gelijk. Want zijn salaris is hoger, zijn macht is groter en daaruit volgt automatisch dat hij er niet is om mij of de klant te dienen; maar andersom. Dat soort logica volgt iedereen, maar helaas leidt het tot een hoog ziekteverzuim. Medewerkers raken sneller opgebrand dan mijn computer, gehinderd door factoren die ze niet kunnen beïnvloeden en die de leidinggevenden niet oplossen.

Want managers houden het liever simpel; in plaats van werkzaamheden zo goed mogelijk te faciliteren, pesten ze medewerkers die op zijn, gewoon weg. “Nou en?” denken ze; “Human Resource huurt wel een paar frisse zzp-ers in.”

Voor computers is het eind van de ellende in zicht. Binnenkort koop ik robots die met elkaar communiceren; en niet meer met mij. Samen, zonder mij, ruimen zij het puin waar ik geen zin in heb.

Personeel heeft meer pech. Want voor bedrijven is er een vergelijkbare oplossing: zelfsturende teams van gedreven professionals die met elkaar, in plaats van de manager, bespreken wat er fout gaat en problemen samen aanpakken. Maar stel dat eens voor aan je leidinggevende. Hij denkt: “Waar word ik nog voor betaald?” en beseft dat het antwoord luidt: “Niet!” Geen wonder dat hij zegt: “Zelfsturende teams? Onzin!” Daar brengt niemand iets tegenin, want hij is de baas. In een organisatie waar macht en cijfers belangrijker zijn dan kwaliteit en klanttevredenheid.

Enkele bedrijven doen het al wel; zelfsturende teams inzetten. Die schieten de concurrent voorbij, want problemen worden opgelost. Klanten zien dat graag en mijn organisatie gaat failliet. Nou en? Ik solliciteer wel bij een nieuwe.

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Bert van der Winden
Jammer dat dit verhaal zo herkenbaar is. Helaas is er nog geen oplossing, omdat het eigenbelang van de meeste mensen toch net iets zwaarder weegt dan het bedrijfsbelang.
Of anders gezegd, de korte termijn belangen wegen zwaarder. Voor velen is het moeilijk, zo niet onmogelijk om hun eigen bijdrage te herkennen en in te schatten of er voor de korte termijn "oplossing" of langere termijn gezamenlijke route moet worden gekozen.

Meer over Innovatief organiseren